LITMIR.BIZ

Скачать книгу

het maar net gewonder, Meneer, want as daar iemand in die bad was, kon die iemand mos die prop ingesit het. Dan sou die water nie so gemors word nie, Meneer weet.”

      Die klas grinnik. Party kinders lag hardop.

      “Stilte!”

      Almal is tjoepstil.

      “Dit het niks met jou te doen of die water gemors word of nie. Sit en gaan aan met jou werk!”

      “Ja, Meneer,” sê Trompie. Hy voel nou nie meer so gekrenk dat die onderwyser hom onregverdig behandel het nie. Hy het darem ook sy sê gesê en so ’n bietjie pret gemaak.

      Trompie sug. Die feit bly staan – hy het nie die vaagste benul hoe om die som te doen nie. Hy begin nou maar ook teken. Hy sal vir Rooie wys hy kan mooier bobbejane as hy teken.

      Wanneer Trompie moeg is om bobbejane te teken, sit hy en kyk na Orgina wat skuins voor hom sit. Hy wonder hoe enigiemand kan glo hy sou haar gevra het om sy meisie te wees. Sy werk aan die som en glimlag selfvoldaan. Sy is die enigste een in die klas wat hierdie probleem kan oplos!

      “Klikbek en inkruiper,” brom Trompie. En om te dink Jorrie koppel haar naam aan hom!

      Trompie draai sy kop verder links en kyk na waar Jorrie sit.

      Die Vrystaatse seun het lankal opgehou probeer om die som te doen. Hy skryf of teken nou op stukkies papier wat hy dan vinnig oor sy skouer vir die kinders agter hom aangee. Hulle giggel met hul hande voor hul monde wanneer hulle daarna kyk. Dan loer hulle vlugtig na Trompie en Orgina en proes weer van die lag.

      Trompie weet Jorrie is besig om iets oor hom en Orgina te skryf of te teken. Hy maak maar asof hy nie daarvan weet nie, want hy kan nou niks aan die saak doen nie, al wil hy ook.

      Maar hy wil nie. Hy het mos besluit as Jorrie weer ’n ding probeer, gaan daar moeilikheid wees. Hierdie besigheid van hom en Orgina is iets wat Jorrie vantevore al gedoen het, so dit tel nie.

      Pouse wys ’n paar kinders vir Dawie, Rooie en Blikkies die tekeninge wat Jorrie van Trompie en Orgina gemaak het.

      Daar is een met twee harte wat deur ’n pyl deurboor word. Onder die een hart is geskryf: Hart nommer 1 – Trompie s’n en onder die ander een: Hart nommer 2 – Orgina s’n.

      “Maar wat dit so erg maak,” vertel Dawie later ontsteld, “is wat Jorrie reg onderaan geskryf het: “Hart nommer 1 is maar ’n bang hart!”

      “Hy sê jy’s bang, Trompie – bang om teen hom te baklei!” sê Rooie.

      “Ek is nie bang nie,” sê Trompie. “Ek het julle mos vanoggend gesê: laat hom net met iets nuuts begin, dan sal julle ’n ding sien. Hierdie Orgina-stories is nou al ’n ou ding.”

      Rooie, Dawie en Blikkies kyk skepties na Trompie. Dit lyk sowaar vir hulle of hy regtig bang is.

      Daardie selfde middag ná skool gebeur die “iets nuuts” waarvoor Trompie gewag het!

      Trompie, Rooie en Blikkies ry op hul rooi fietse huis toe. Dawie is nie by hulle nie. Hy moet eers by die koshuis langs gaan om vir die matrone ’n boodskap van sy ma te gee.

      Trompie gesels oor alles onder die son. Hy probeer maak of hy nie opmerk hoe die ander skoolkinders lag wanneer hulle hom sien nie, maar Rooie en Blikkies gluur die spul vies aan.

      By die straathoek waar die drie in verskillende rigtings moet afdraai, spreek hulle af om ná ete in Rooie se buitekamer te ontmoet. Hulle sal dan besluit wat hulle vanmiddag gaan doen. Hulle gaan sommer vir Dawie ook haal. Dis belaglik om nou al vir die eksamen te begin leer en hoe gouer Dawie dit besef, hoe beter vir hom. Anders gaan hy mos alles vergeet het teen die tyd dat die eksamen begin.

      ’n Rukkie ná ete sit Trompie af na Rooie se huis toe. Dit is ’n pragtige, wolklose middag. Hy wil voorstel dat hulle die grotte in die kloof gaan verken. Dalk kry hulle verborge skatte of sulke goed daar. Niemand het dit nog gewaag om diep by die grotte in te kruip nie.

      Trompie fluit toe hy naby Rooie se buitekamer kom. Hy hoor Rooie se fluit, dan Blikkies s’n, en dan ook Dawie se fyn piepfluitjie. Trompie frons. Dawie s’n klink nog meer pateties as gewoonlik. Hulle sal hom moet leer om ordentlik te fluit soos dit ’n lid van die Boksombende betaam.

      Trompie is bly Dawie is darem ook hier. Dit beteken hopelik hy glo nou sy Grootkaptein se teorie dat ’n mens nie te vroeg vir die eksamen moet begin leer nie.

      Trompie klouter deur die buitekamer se venster.

      “Haai,” sê hy sonder om vir sy vriende te kyk. Sy aandag is by die stoel wat hy omswaai sodat hy agterstevoor daarop kan gaan sit.

      “Haai,” kom Rooie se growwe stem. Hy klink vies.

      “Haai,” hoor Trompie Blikkies se lui stem. Hy klink ook vies.

      “Haai,” kom ’n piepstem en daar is duidelik ’n snik in, asof Dawie huil of gehuil het.

      Trompie kyk om vanwaar hy die stoel regsit en sien nou eers wat aangaan. Rooie is besig om Dawie se oog versigtig met ’n nat waslap af te vee. Blikkies hou sy hand op Dawie se hare en maak aanhoudend simpatieke geluide.

      Trompie voel hoe sy bene lam onder hom word. Hy sak verdwaas op die stoel neer. Hy kan sy oë nie glo nie. Dawie se een oog is amper toegeswel – dit gaan binne ’n uur of twee ’n prag van ’n blouoog wees – en sy hare is vol kougom gesmeer.

      “Wat … wat het gebeur?” vra Trompie. Toe hy die vraag vra, weet hy sommer wat die antwoord gaan wees. Dawie het mos eers by die koshuis langs gegaan.

      “Jy vra nog?” sê Rooie en kyk kwaai na Trompie. “Kan jy nie sien wat gebeur het nie?”

      “Is jy blind?” mompel Blikkies en spoeg die grashalmpie waaraan hy gekou het met ’n boog by die venster uit.

      Rooie en Blikkies lyk briesend kwaad vir Trompie. As hy ferm opgetreë het, sou Dawie nie so ’n opstopper gekry het nie, en sou sy hare nie so met kougom betakel gewees het nie.

      “Hoe het dit gebeur?” vra Trompie simpatiek. Hy kom sit langs Dawie op die bed.

      Dawie kyk na Trompie. Hy snik nog so effens. Daar swem trane in die oog wat nie toe is nie.

      “Dit was daai boelie van ’n Jorrie,” sê Dawie in ’n klein stemmetjie. Dit lyk of hy weer wil begin huil.

      “Ek het so gedink,” sê Trompie sag. “Ek wil weet wat presies gebeur het.”

      Dawie begin snikkend vertel. Hy het by die koshuis se gronde ingery om sy ma se boodskap vir die matrone te gee. ’n Klomp seuns het daar rondgedrentel en toe Dawie sy fiets neersit, het hulle nader gestaan. Jorrie Jordaan was heel voor en sê toe: “Dis die lelikste fiets wat ek nog ooit gesien het.”

      Dawie vertel hy het probeer om nie notisie van Jorrie en die ander ouens te neem nie, want hy was maar skrikkerig.

      Toe vertel een seun vir Jorrie die vier lede van die Boksombende se fietse is almal só rooi geverf, en Trompie is hul kaptein.

      “Daai askoek wat so verlief op Orgina is!” het Jorrie smalend gesê.

      Dawie was teen daardie tyd al by die koshuis se ingang, maar hy het gevoel hy moet Jorrie antwoord. Hy kon nie anders nie. Hy het omgedraai en vies gesê: “Trompie is nie ’n askoek nie, en hy is nie verlief op Orgina nie. Dis iets wat jy uit jou duim gesuig het, Jorrie.”

      Toe gaan Dawie met ’n astrante wipstappie by die koshuis in. Hy het sy sê gesê, maar sy hart het wild geklop. Hy was baie bang.

      Trompie is bleek. Hy sit met gebalde vuiste. Hy kyk ingedagte na sy ingeduikte skoenpunt. Hy voel die tyd het aangebreek – die tyd vir die geveg duisend.

      “En toe, Dawie?” vra hy sag.

      “Ek het vir die matrone die boodskap gegee en is toe weer uit. Maar toe sak my hart in my skoene. Jorrie en ’n paar van sy

Скачать книгу