LITMIR.BIZ

Скачать книгу

weer in sy een oog. Die ander een is nou feitlik heeltemal toegeswel.

      “Ek het hom en die ander ouens geïgnoreer, en was verlig toe ek sien hulle neem ook nie juis notisie van my nie. Dis eers toe ek op my fiets wou klim dat ek sien daar’s fout. Al twee my bande was pap – en julle weet natuurlik wie dit gedoen het!”

      Trompie, Rooie en Blikkies knik. Ja-nee, dit kos nie veel verbeeldingskrag om dit uit te werk nie.

      “Toe kyk ek reguit na Jorrie en sê vir hom: ‘Het jy my wiele afgeblaas?’ Toe kyk hy met ’n grynslag op sy bakkies na my en sê: ‘Ja, en wat daarvan?’”

      Dawie snik. Dit is stil in die buitekamer, behalwe vir die gedempte snikgeluide. Trompie, Rooie en Blikkies is al drie bleek. Rooie hou die nat waslap weer op Dawie se seer oog en Blikkies probeer van die kougom uit sy hare kry.

      “Wat het jy toe gesê, Dawie?” vra Trompie. Sy hart bons. Vandag is die dag.

      “Ek het net ‘O’ gesê,” antwoord Dawie. “Wat anders kon ek sê? Hy is mos heeltemal te groot en sterk vir my om hom te probeer pak.”

      Trompie-hulle ril by die gedagte aan Dawie wat vir Jorrie te lyf gaan – maar op die ou end is dit presies wat hy gedoen het!

      Dawie vertel nou hy het sy fiets se pomp toe maar gevat en die bande begin oppomp. Die spul seuns het hom laggend staan en dophou. Hy was net mooi klaar met die tweede band en wou sy pomp wegsit, toe sê Jorrie: “Haai, jy! Japsnoet!”

      Dawie het kil na Jorrie gekyk en gesê: “Ja?”

      “Verbeel ek my, of het jy my netnou ’n leuenaar genoem?”

      Dawie het Jorrie dadelik geantwoord dat hy hom dit moes verbeel het. Hy kan nie onthou dat hy enigiemand ’n leuenaar genoem het nie.

      Maar toe wys Jorrie met ’n groot, growwe hand na die ander ouens en sê: “Hulle’s my getuies” en die seuns het almal soos een man kop geknik.

      Jorrie het verduidelik dat Dawie hom indirek ’n leuenaar genoem het, toe hy gesê het Jorrie suig dit uit sy duim dat Trompie en Orgina kêrel en meisie is.

      Dawie wou verduidelik dat hy dit nie só bedoel het nie, maar dit is tevergeefs. Jorrie wou hom só uittart dat hy later uit skone frustrasie sy hande teen die groot seun sou lig.

      Party van die ander het Dawie jammer gekry en gesê Jorrie moet die outjie uitlos, maar hy wou nie hoor nie.

      “Hy’t my ’n leuenaar genoem,” het hy bars gesê, “en niemand noem Jorrie Jordaan so iets nie.” Hy het woes na die klomp gegluur en bygevoeg: “Julle beter nou stilbly. Of as een van julle wil uitstaan – kom dan!”

      Dawie het vol hoop na die seuns gekyk, maar niemand wou uitstaan nie. Inteendeel, hulle het almal effens teruggestaan en gesorg dat hulle nie Jorrie se oë vang nie.

      “Los jou fiets en kom hier!” het Jorrie toe skielik beveel.

      Die arme Dawie het maar so gemaak en met bewende kniekoppe nader gestaan.

      “Wil jy baklei?”

      Dawie het Jorrie verseker dat hy nie wil nie. Dit was die laaste ding waarvoor hy nou lus was.

      “Jy is net so ’n lafaard soos jou papbroek van ’n vriend, Trompie!” het Jorrie smalend gesê.

      “En toe?” vra Trompie, Blikkies en Rooie byna gelyk.

      Dawie byt op sy onderlip hier waar hy in Rooie se buitekamer sit.

      “Toe sien ek rooi en skree hard vir hom …”

      Dawie bly stil. Die stilte in die kamer is intens.

      “Wat … wat het jy geskree?” vra Trompie.

      “Staan agter jou appels, jou boelie!”

      “Rêrig?” vra Trompie verstom.

      “Rêrig,” sê Dawie trots.

      Trompie-hulle kyk glimlaggend na hul vriend. Dat Dawie nou só dapper kon wees! Hy het mos nie ’n kat se kans teen die Vrystaat se bobaasvegter nie.

      Dawie vertel hoe Jorrie eers effens verbaas was, en toe laggend sy groot vuiste voor hom uitgesteek het.

      “En toe bevlieg ek hom,” sê Dawie opgewonde. “Ek het woes en hard geslaan.”

      Trompie-hulle sit gretig en luister. Dawie sê liewer niks van die feit dat hy skoon mis geslaan het nie.

      “En toe sien ek skielik net sterretjies,” gaan hy voort. “Jorrie se groot vuis het my op die oog getref en ek het geval. Ek het miljoene sterretjies gesien.”

      Dan vertel Dawie sag en verneder hoe Jorrie hom weer terug op sy voete gepluk, en die kougom toe oral aan sy hare vasgeplak het.

      Party van die seuns het gesê dis lelik om Dawie so te behandel, maar Jorrie het hulle net ’n vuil kyk gegee en toe bly hulle tjoepstil.

      “En toe stamp hy my dat ek oor my fiets val,” vertel Dawie verder. “En toe sê Jorrie: ‘Gaan sê vir jou vriend, Trompie, ek is reg vir hom, maar ek weet hy’s te bang om my aan te vat’. Toe gryp ek my fiets en laat spat – en hier sit ek nou met ’n toegeswelde oog en kougom in my hare.”

      Die vier seuns is stil. Elkeen sit met sy eie gedagtes.

      Rooie wag vir Trompie om eerste te praat. Hy besluit egter as Trompie – die beste bakleier onder hulle vier, en ook die Boksombende se Grootkaptein – nog steeds niks gaan doen nie, sal hy wat Rooie is self vir Jorrie uitdaag, al slaan die vent hom ook dood.

      Blikkies sit dieselfde en dink. As Trompie nie iets doen nie, gaan hy! Hy is nie ’n ou wat eintlik kan baklei nie, maar hy sal Jorrie aandurf. Hy moet terugbetaal word vir hoe hy die arme klein Dawie mishandel het!

      Trompie besluit die tyd het nou aangebreek om Jorrie aan te vat. Hy het nie meer ’n keuse nie. Hy moet dit nou doen. Hy het mos gesê hy wag net tot Jorrie weer begin moeilikheid soek – en nou hét hy mos. Hy het Dawie lelik seergemaak toe Dawie homself probeer verdedig het.

      Trompie voel skrikkerig, maar tog ook vasberade! Hy weet nie wat die uiteinde van die geveg gaan wees nie, maar hy gaan sy bes doen om vir die boelie ’n loesing te gee wat hy nooit sal vergeet nie.

      Dawie, Blikkies en Rooie kyk aandagtig na Trompie. Hy staar fronsend na sy ingeduikte skoenpunt. Dan sê hy skielik: “Kom, ouens!” en staan op.

      Die drie kyk vlugtig na mekaar en glimlag.

      “Waarheen gaan ons?” vra Blikkies net om seker te maak hulle raak nie verniet bly nie. Netnou wil Trompie net hê hulle moet almal kloof toe gaan.

      “Ons gaan koshuis toe. Dis tyd om met Jorrie af te reken!”

      “Mooi so, Trompie!” sê Rooie opgewonde en slaan hom hard op die skouer.

      “Ditsem, Trompie!” sê Blikkies geesdriftig. “Jy gaan daai ou ’n lekker les leer!” Blikkies spring vinnig by die venster uit. Hy voel verlore sonder ’n grashalmpie in sy kieste. Hy gaan gou een haal.

      “Ek het daai boelie gewaarsku toe ek daar wegry,” sê Dawie en sy een oog straal. “Ek het gesê: ‘Wag tot Trompie hiervan hoor, dan sal jy ’n ding sien!’ En nou gaan hy!”

      Trompie is die Boksombende se held. Sy drie vriende verseker hom hy het nie ’n bang haar op sy kop nie. Blikkies moedig hom aan terwyl hy weer by die venster inklim. Wag maar tot hy vir Jorrie takel. Daai vent sal wens hy is weer terug in die Vrystaat.

      Trompie kyk mismoedig by die venster uit. Hy wens hy kan ook so optimisties oor die geveg voel. Hy is nie lus vir die storie nie, maar dit móét gedoen word. Hy hoop maar vir die beste.

      “Nou kom ons waai,” sê hy en is vies vir homself omdat sy stem effens bewe. Hy hoop maar net sy vriende het dit nie gehoor nie. Trompie probeer vasberade venster toe stap, maar hy voel soos ’n lam wat slagpale toe

Скачать книгу