LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Trompie wonder wat oor haar lewer geloop het, maar vroumense is mos snaakse goed. Hy sal haar ignoreer. Hy is tog nie nou lus om te vra wat haar makeer nie. Hy wil sien hoe die Skim gaan loskom met ’n galgtou om sy nek en duisende lede van ’n bloeddorstige stam met skerp spiese om hom.

      Trompie sit gemaklik op die rusbank, haal sy strokiesprent uit en begin aandagtig lees.

      Katrien hou hom dop oor die dik boek wat sy in haar hande het. Sy wonder of die stories waar is. Dit klink vir haar amper onmoontlik, maar seuns is mos snaakse goed. Sy sal hom vandag moet vra. Katrien byt vasberade op haar onderlip. As dit waar is, praat sy sowaar nooit weer met hom nie!

      Sy weet nie hoekom dit haar so ontstel nie. Die hele affêre het niks met haar te doen nie, maar as dit waar is, gaan sy beslis nooit weer met hom praat nie.

      Katrien besluit om hom te vra en dit verby te kry. “Trompie?”

      “Wag bietjie,” sê Trompie en lig sy hand vir stilte terwyl hy aanhou lees. Dan begin hy lag en sê: “Ek het dit geweet. Die Skim is te sterk en te slim vir daai spul.”

      Katrien glimlag effens. Trompie gooi die strokiesprent langs hom neer en rek homself uit.

      “Die stam wou hom ophang,” vertel hy, “omdat hul towenaar so gesê het, maar weet jy hoe kom die Skim toe los?”

      “Nee.” Katrien skud haar kop. Sy stel nie in die minste belang om te weet nie. Sy wil hom mos nou die belangrike vraag vra – of dit wat sy gehoor het waar is.

      Maar Trompie gee haar nie kans om te praat nie. Hy vertel opgewonde hoe die Skim ontsnap het.

      Soos Katrien die ding verstaan, het die Skim op die regte oomblik – net toe hulle die tou wou styf trek sodat hy soos ’n spartelende vink in die lug moes hang –’n geweldige skop gegee.

      “Hy het al sy krag in daai skop gesit,” sê Trompie en sy oë blink van genot, “en toe tref hy die towenaar vol in die pens …”

      “In die wát?” Katrien kyk met geligte wenkbroue na hom.

      “In die … die dinges, man, die maag. Hy het die towenaar vol in die maag getref.”

      Trompie vertel entoesiasties verder. Die towenaar se wind was glo heeltemal uit en toe skiet die Skim soos ’n pyl uit ’n boog vorentoe en gryp die kreunende man en ruk sy masker af.

      “En weet jy wat sien die stam toe?” vra Trompie met groot oë.

      Katrien skud weer haar kop en sug.

      “Die towenaar is ’n lid van ’n ander stam!” Trompie sê dit soos iemand wat ’n groot geheim verklap. “’n Ander stam wat hul vyand is. Hoe’s daai vir jou?”

      Katrien probeer belangstel, maar dit klink vir haar maar na ’n lawwe strokiesprent. Trompie vertel nou hoe vies die stam was dat die towenaar hulle so gekul het. Hulle het die man voor jy nog mes kon sê, met hul skerp spiese van die gras af gemaak, en die Skim toe laat gaan.

      “Dis wonderlik, nè?” sluit Trompie af.

      “Ja, dit is.” Katrien sug swaar.

      Trompie tel die strokiesprent weer op. Hy gaan nou die Skim se volgende verhaal lees. Dit behoort selfs nog interessanter te wees. Die Skim ontmoet mense van ’n vreemde planeet af, en hulle wil hom met geweld in hul vlieënde piering soontoe neem.

      “Trompie,” sê Katrien vinnig voor hy in hierdie strokiesprent ook verdiep raak.

      “Ja?” Trompie kyk op. Hy voel effens skuldig. Dis seker nie goeie maniere om net te praat oor wat hý lees nie.

      “Wat lees jý, Katrien?” vra hy om te wys hy stel in haar ook belang.

      “Ek lees nie. Ek het gesit en leer.”

      “So?”

      “Ja. Ken jy dan nie dié boek nie?” Sy lig die dik boek op en Trompie kyk daarna. Dit lyk vir hom nogal bekend.

      “Dis ons natuurwetenskaphandboek, Trompie. Ek leer Boyle se Wet.”

      Trompie wonder hoekom almal so Boyle-se-Wet verskrik is. Hy sal voor die eksamen moet uitvind hoe die ding nou eintlik werk.

      “Trompie,” sê Katrien en kyk fronsend na hom, “ek wil jou iets vra.”

      “Ja?” Maar Trompie loer met sy een oog na die prentjie waar die Skim versigtig om die ruimtetuig beweeg wat soos ’n omgekeerde piering tussen die bome lê. Niemand het nog uit die ding geklim nie.

      “Sit daardie strokiesprent eers neer.”

      Trompie doen dit vies. Wat wil die meisiekind hê? Hoekom leer sy nie Boyle se Wet en laat hom sy strokiesprent in rus en vrede lees nie?

      “Ja, Katrien?”

      “Is dit waar?” Sy kyk reguit na hom.

      “Is wat waar?” Trompie kyk na sy regterskoen se punt wat so ingeduik is van al die blikke en klippe wat hy gedurig loop en skop.

      “Dat jy ’n meisie het?”

      Trompie voel ’n kriewelrige gevoel langs sy ruggraat. Hy bal sy vuiste. Katrien het so wraggies ook al die belaglike storie gehoor.

      “Dit het natuurlik niks met my te doen nie,” sê sy verleë, “maar ek het net gewonder of dit waar is. Dis maar al. Al die kinders lag en praat daaroor. Hulle sê Orgina is jou meisie. Soos ek sê, dit het natuurlik niks op aarde met my te doen nie. Ek het maar net gewonder of jy nie iemand beter kon gekry het nie … Dis al. Ek het maar net gewonder …”

      “Wie het dié storie begin?” vra Trompie vererg.

      Hy weet wat die antwoord op die vraag is, maar hy wil net weer seker maak.

      “Jorrie Jordaan,” antwoord Katrien. “Hy sê vir almal jy is dolverlief op Orgina, en hulle moet jou dophou wanneer jy na haar kyk. Jy lyk dan glo soos ’n verliefde makou.”

      “Dis nie waar nie!” sê Trompie bars.

      Katrien glimlag. Sy het geweet dit kan nie waar wees nie. Noudat Trompie ontken dat Orgina sy meisie is, voel Katrien sommer baie beter. Die son skyn sommer weer vir haar.

      “Jy weet, Trompie,” sê Katrien skielik, “jy moet iets doen om Jorrie se mond te snoer.”

      Trompie sug omdat hy weet dit gaan moeilik wees, maar dan sê hy vasberade: “Ja-nee, sy bek moet toegemaak word.”

      “Ek het nie gesê … ‘dinges’ nie … Ek het ‘mond’ gesê,” keer Katrien preuts.

      “Dis dieselfde ding,” brom Trompie en staar ingedagte voor hom uit.

      Hy moet iets doen – en gou ook. Hy en Jorrie Jordaan moet hierdie ding uitbaklei. Dit is onvermydelik. Hy wens net die ou was nie so groot en sterk en so ’n goeie bakleier nie.

      Maar daar is nie nou meer omdraaikans nie. Hulle gaan bots, en dit gaan ’n geveg duisend wees.

      3

      Die geveg duisend! (1)

      Dié aand leer Trompie so ’n bietjie, maar nie veel nie. Hy kan nie konsentreër nie. Hy dink aan Jorrie Jordaan.

      Hy sit met sy skoolboeke voor hom omdat sy pa gesê het hy moet sy skoolwerk doen en nie soos ’n siek hoender deur die huis ronddwaal nie.

      Trompie besluit vasberade hy gaan môre by die skool reguit na Jorrie toe loop, hom aan die bors pluk, ’n paar keer hard skud sodat sy tande klap en hom dan bars toesnou: “Trek terug wat jy van my gesê het! Erken voor almal dis ’n leuen!”

      Trompie hou van hierdie toneeltjie. Hy sien in sy verbeelding hoe Jorrie bleek word van die skrik en stamel: “Asseblief, Trompie. Ek

Скачать книгу