LITMIR.BIZ

Скачать книгу

hul afdeling gemaak en die beker gewen – danksy Trompie se pragtige skepskop in die eindwedstryd teen Hoërskool Saamwerk van Johannesburg.

      In sy verbeelding sien Trompie weer hoe hy vastrap en die bal netjies tussen die pale deur klits. Dit was die laaste paar sekondes van die wedstryd en die telling was vyf elk toe hy oorskop.

      ’n Soet glimlag speel om Trompie se mondhoeke soos hy nou weer dink aan hoe almal hom toegejuig het. Sy spanmaats het hom selfs op hul skouers van die veld af gedra.

      Trompie skop ingedagte na ’n konfytblik. Die ding trek pragtig deur die lug.

      “Ek is ’n skopper duisend,” sê hy selfvoldaan vir homself. “Dis nou maar wors.”

      Hy stap vinnig agter die konfytblik aan en gaan tel dit op. Hy wil nou ’n skepskop probeer – een soos daardie dag met die eindstryd. Trompie kyk rond. Voor hom – hoog in die lug – sien hy die kragdrade wat tussen twee lamppale loop. Hy wonder of hy die blik met ’n skepskop oor die drade sal kan lig. Dit sal darem vir jou ’n skop en ’n half wees, hoor!

      Trompie druk sy pet stywer en skewer op sy kop. Sy linkerhand hou die blik aan die onderkant vas en sy regterhand rus liggies bo-op. Hy kyk na die drade – en dan draf hy vorentoe.

      Net toe hy wil lostrek, brul iemand agter hom: “Haai!”

      Trompie skrik hom boeglam en steek in sy spore vas. Hy ken daardie stem: daar is net een persoon op Kwaggaberg wat só kan bulder, en dit is die polisiesersant.

      Omdat hy nie weet wat om te doen of sê nie, speel Trompie liggies met die konfytblik in sy hande. Dan besluit hy dit sal dalk beter wees om die ding maar te laat val. Hy maak so en die blik val op ’n groterige klip. Dit maak ’n harde tingeling-geluid, rol ’n entjie weg en kom dan tot stilstand.

      Trompie draai om. Hy lig sy pet en sê beleefd: “Middag, Oom.”

      Die sersant sit op sy fiets en gluur die seun kwaai aan. Hy is ’n groot, gesette man, en Trompie en sy vriende is baie bang vir hom. Wanneer hierdie geregsdienaar hulle sien, wys hy altyd kwaai vir hulle vinger – al doen hulle nie eers iets nie.

      “Wat doen jy?” vra die man in ’n bars stem.

      “Niks, Oom.” Trompie kyk met ’n onskuldige gesig na hom. “Ek het daai ou blikkie sommer so ’n bietjie geloop en skop, Oom weet.” Trompie wys na die blik wat nou eenkant lê.

      “Bog,” brom die plaaslike hoof van die Suid-Afrikaanse Polisiediens. Hy kyk kwaai na Trompie. “Jy wou die ding daar oor die kragdrade geskop het.”

      Trompie erken of ontken dit nie. Hy staar net stip voor hom. Hy sien die groot, swart stewels. Die sersant se een groot voet rus op die pedaal. Sy uniform se broek is effens opgetrek soos hy op die fiets sit, en Trompie kyk na die spierwit been wat tussen die swart sokkie en die broek uitsteek.

      “Ek praat met jou!”

      “Ja, Oom,” sê Trompie en kyk op. “Ek … ek wou maar net probeer om die blikkie oor die drade te piets – met ’n skepskop. Oom weet, soos ek gedoen het in daai eindwedstryd teen Saamwerk.”

      Die sersant wil nie nou weer van daardie skop hoor nie. Kwaggaberg se inwoners praat tot vervelens toe daarvan. Hy wys Trompie moet stilbly.

      “Wat dink jy sou gebeur het as die ding daar tussen die kragdrade vasgesit het?”

      Trompie kyk na die blik en dan weer na die drade. Hy skud sy kop. Nee, hy weet nie wat sou gebeur het nie.

      “Wel, laat ek jou sê.” Die sersant se dik, waarskuwende vinger is nou feitlik onder Trompie se neus. “Jy sou feitlik die hele Kwaggaberg opgeblaas het! Dit sou net een blou, verterende vlam gewees het!”

      Trompie se mond hang effens oop. Dit klink nogal indrukwekkend – én skrikwekkend!

      “Jissie, Oom,” sê Trompie verbaas.

      Die sersant voel hy het effens oordryf, maar dit is partykeer nodig om tot ’n stouterd soos Trompie deur te dring.

      “Jy moet oppas,” sê hy nou vir die seun. “Ek hou jou en daai vriende van jou dop. Loop nou soos ’n ordentlike mens en moenie skop na alles wat jy sien nie.”

      Die sersant trap sy fiets se pedaal en ry weg.

      “Tot siens, Oom!” skree Trompie agterna en glimlag.

      “Tot siens,” brom die sersant.

      Trompie draai om en stap met sy hande diep in sy broeksakke weer aan na Rooie toe.

      Toe hy by die ingeduikte konfytblik kom, gaan staan hy en kyk verlangend daarna. Dan kyk hy weer na die kragdrade. Hy wonder of hy dit sou reggekry het om die blikkie daaroor te klits. Maar hy kan nie nou meer probeer nie. Dis te gevaarlik. Hy wil mos nie hê die hele Kwaggaberg moet deur blou vlamme verteer word nie.

      Hy gee die blik darem net vir oulaas ’n skoppie met die kant van sy voet. Dan stap Trompie vinnig verder.

      Naby Rooie se huis fluit hy hard. Dit is ’n hoë noot afgewissel met ’n lae een. Dit is die Boksombende se sein.

      Trompie draai sy kop effens sodat hy goed kan hoor. Boesman staan met gespitste ore en luister. Dan hoor hulle iemand op dieselfde manier terugfluit. Dit kom skerp en duidelik – ’n hoë noot afgewissel met ’n lae een. Dit is Rooie. Hy is in sy kamer.

      Trompie en Boesman stap by die hek in en om die huis na die buitekamer in die agterplaas.

      Die seun klouter deur die venster en die hond spring deur.

      “Haai,” sê Trompie.

      “Haai,” groet Rooie.

      Rooie sit op die bed en voor hom is ’n tafel waarop sy skoolboeke lê. Hy is bly om Trompie te sien. Hierdie leerdery vir die eksamen verveel hom.

      Trompie swaai ’n stoel om en sit wydsbeen daarop. Hy leun met sy arms, skouers en kop gemaklik op die rugleuning. Hy het eendag in ’n fliek gesien die cowboys sit almal só. Dit het ’n diep indruk op hom gemaak. Van toe af sit hy ook altyd só op ’n stoel, behalwe wanneer sy ma of pa by is.

      “Hoe vorder jy?” vra Trompie en wys na die oop boeke.

      “Sleg.” Rooie sug swaar. “Ek kry die goed nie in my kop nie.”

      “Ek het nie eens probeer nie,” sê Trompie rustig.

      Rooie staar ingedagte na sy tone. Hy probeer hulle roer sonder dat sy groottoon beweeg. Dit is nogal moeilik. Uiteindelik sê hy: “Hoekom het jy nie probeer leer nie? Jy weet mos ons skryf oor tien dae eksamen.”

      “Dis juis die ding,” sê Trompie terwyl hy vlugtig in die groot spieël teen die kas loer om te sien hoe hy lyk wanneer hy so wydsbeen agterstevoor op die stoel sit.

      Hy is in sy skik. Hy lyk nes sy cowboy-held in daardie fliek.

      Rooie dink ernstig oor Trompie se opmerking na. Dan vra hy: “Hoe bedoel jy?”

      “Hoe bedoel ek waarmee?”

      “Met ‘dis die ding’.”

      “Wel, dit ís mos die ding.”

      “Wát is die ding?” Rooie kyk vies na Trompie. Hy sê dit nie, maar hy dink duidelik sy vriend hou hom net weer snaaks.

      “Die ding is juis,” sê Trompie en sug swaar om te wys hoe moeilik dit is om so iets vir ’n swaap te verduidelik, “die eksamen is eers oor tien dae. Dis mos nog lank. As ’n mens nóú leer, vergeet jy weer alles. ’n Ou, ’n slim ou soos ek natuurlik,” Trompie stoot sy bors effens uit, “begin eers so drie dae voor die tyd leer. Dan kan ’n ou die goed mos nie vergeet nie.”

      Hoe meer Rooie hieroor nadink, hoe meer hou hy van sy vriend se idee.

      “Dis wyse woorde daai, Trompie,” sê hy uiteindelik.

      “Natuurlik is dit! Net die dom ouens

Скачать книгу