LITMIR.BIZ

Скачать книгу

wat die mense van hom sê.

      “Ons vergader vandag hier,” sê hy en voor Rooie of een van die ander dit kan sê, voeg hy vinnig by, “onder die blou hemel. Ons is bymekaar om te hoor wat een van ons lede op die hart het. Hy beweer dis iets wat die mense van my sê. Die vergadering is nou oop en die lid mag sê wat die mense van my sê. Staan op, Dawie, en sê jou sê.”

      Trompie gaan sit. Dawie is nie lus vir hierdie lawwe lollery met ’n amptelike vergadering nie. Hy wil nie opstaan nie. Hy wil sommer net sit en vertel wat hy gehoor het.

      “Ek gaan nie staan nie,” sê hy saaklik. Trompie kyk hom vies aan.

      Dawie ruk hom op en sê: “Noudat ek oor die hele ding dink, weet ek nie eers of ek moet sê wat ek gehoor het nie …”

      “Wat jy van Trompie gehoor het?” vra Rooie.

      “Ja.”

      “Wat die mense van hom sê?” wil Blikkies weet.

      “Ja.”

      Trompie vergeet skoon om Dawie as Grootkaptein te beveel om op te staan. Hy vergeet heeltemal van die kastige amptelike vergadering. Hy wonder wat Dawie gehoor het, en hoekom hy nou skielik nie weet of hy moet sê wat dit is nie.

      Rooie en Blikkies wonder ook. Die drie kyk aandagtig na Dawie. Hy staar fronsend voor hom uit, maar loer darem so af en toe vlugtig na hul kant toe om te sien watter indruk sy kastige diep dinkery op hulle maak.

      “Hoekom wil jy nie sê wat jy van my gehoor het nie?” vra Trompie.

      “Want ek’s ’n bietjie bang.”

      “Hoekom is jy bang?”

      Blikkies is nou wawyd wakker en loer nie meer net deur een oog vir sy vriende nie. Hy sit kiertsregop op die kissie. Trompie en Rooie stoot hul kissies effens nader aan Dawie.

      “Sê nou vir ons hoekom is jy bang,” dring Trompie aan.

      “Ek is bang omdat die ou so groot en sterk is – en oor hy so goed kan baklei.”

      “Watter ou?” vra Trompie.

      “Die ou wat iets van jou gesê het.”

      “Is hy een van die mense?” wil Rooie nou weet.

      “Een van die mense wat dinge van my sê?” vra Trompie en sy vuiste is gebal.

      “Ja.”

      Dawie geniet elke oomblik hiervan. Hy is nou behoorlik in die kollig. Trompie, Rooie en Blikkies skuif nog nader aan hom.

      Trompie is moeg om alles so uit Dawie te moet trek. “Vertel ons nou reguit wat die ou van my gesê het en kry klaar!” sê hy en kyk kwaai na Dawie.

      “En ook wat die ander mense sê,” voeg Rooie by.

      “Maar ek sê julle mos – ek’s bang.”

      “Vir wat? Ek sal jou mos beskerm.” Trompie stoot sy bors effens uit.

      Dawie kyk peinsend na Trompie. Hy wonder of die uiteinde van hierdie hele affêre nie nog sal wees dat Trompie en die ou mekaar eendag met die vuiste gaan takel nie. As dit gebeur, sal dit ’n goeie ding wees, want die ou het nodig dat iemand hom op sy plek sit.

      Dawie besluit om alles te vertel. Hy maak eers effens keel skoon. Sy drie vriende hou hom aandagtig dop.

      “Julle ken mos vir Jorrie Jordaan, nè?” begin hy.

      Die seuns knik. Hulle ken hom. Trompie se hart word koud. Hy bal sy vuiste nog stywer. Jorrie is ’n boelie wat ’n paar weke gelede na hul skool toe gekom het. Hy is hier in Kwaggaberg se koshuis, en kom glo van die Vrystaat af.

      Jorrie is groot en fris. Hy en Trompie het sommer van die eerste dag af al niks van mekaar gehou nie. Hulle vermy mekaar. Dit is asof hulle aanvoel dat hulle uit mekaar se pad moet bly, anders gaan hulle bots.

      Dawie vertel nou opgewonde dat Jorrie ’n storie versprei waaroor al die kinders lag en praat. Hy wat Dawie is, voel gekrenk daaroor en Rooie en Blikkies sal ook nie daarvan hou nie, want Trompie is mos hul vriend en iets wat hom raak, raak hulle ook.

      “Waaroor lag en praat almal so?” vra Trompie.

      “Oor wat Jorrie vir hulle vertel.”

      “En wat is dit?” wil Trompie weet.

      “Wat vertel hy?” brom Rooie.

      “Sê jou sê en kom uit met die ding,” sê Blikkies en spoeg die grashalmpie waaraan hy gekou het met ’n boog uit.

      “Wat het Jorrie Jordaan van my gesê?” dring Trompie aan om te weet.

      “Hy’t gesê …” Dawie verstaan die kuns om ’n storie te vertel en so lank moontlik uit te rek. Hy bly net op die regte oomblik stil.

      “Ja? Wat het hy gesê?!”

      Dawie besluit die tyd het nou aangebreek om met die vreeslike ding uit te kom. “Hy’t gesê … Trompie het ’n meisie!”

      Dis uit. Trompie se eerste reaksie is een van verligting. Dit is darem nie so erg soos wat hy verwag het nie. Dis nie genoeg rede om teen Jorrie te baklei nie. Trompie wil dit nie graag doen nie, want daai ou is baie groot en sterk.

      “Aag,” sê Trompie en gee ’n verleë laggie, “hy’s sommer simpel. Dis mos nie waar nie.”

      “Dís wat dit so erg maak,” sê Dawie verontwaardig. “Jorrie vertel vir almal jy is so verlief soos ’n afkop hoender, en jy loop deesdae gedurig met ’n skaapgesig rond.”

      “En wie’s die meisie op wie Trompie so verlie- … verdinges is?” Rooie weier om die woord “verlief” oor sy lippe te laat kom.

      “Ja, dis wat ek ook wil weet,” sê Trompie. “Wie is kastig my meisie?”

      Nou speel Dawie sy troefkaart. Hy sê in ’n swaar, hol stem: “Orgina Gous.”

      Trompie kry eerste beheer oor sy stembande terug.

      “Wá-át?”

      “Ja, sien jy nou hoekom die affêre so ernstig is? Jorrie is besig om jou wat Trompie is vir die grootste gek op aarde uit te maak.”

      Die Boksombende sit en dink aan Orgina Gous. Sy is nie net die lelikste meisie in hul klas nie, maar ook die lelikste in die hele skool. Hulle vier het lankal so besluit.

      Die seuns in hul skool hou niks van Orgina nie. Nie omdat sy nie mooi of amper mooi genoem kan word nie, maar omdat sy ’n klikbek is en so by al die onderwysers probeer kruip.

      En om te dink hierdie meisie se naam word nou aan Trompie s’n gekoppel! Hy is sommer lelik vies.

      “Dis belaglik!”

      “Natuurlik is dit!” stem Dawie saam. “Jy moet iets aan die saak doen. Onthou, dit raak ons ook. Ons is jou vriende.”

      “Ja, en ons wil nie hê ons vriend moet ’n meisie hê nie,” ondersteun Rooie vir Dawie.

      “Veral nie ’n meisie soos Orgina nie,” gooi Blikkies sy stuiwer in die armbeurs.

      Trompie voel hy moet iets doen, maar hy is half skrikkerig. Hy het gehoor Jorrie Jordaan baklei baie goed. In die Vrystaatse dorpie waar hy vandaan kom, het hy feitlik elke dag met ouens baie groter en ouer as hy baklei. En hy het glo altyd gewen – sommer maklik gewen. Altans, dis wat Jorrie vir die ouens in die koshuis vertel. Hy het blykbaar later glad nie meer baklei nie, want daar was niemand in die skool oor wat dit wou waag om hom aan te durf nie – selfs die groot matriekseuns het vir hom geskrik.

      Toe Trompie dié stories aan die begin van die kwartaal hoor, het hy sommer reguit vir sy drie vriende gesê hy glo dit nie.

      Maar Trompie is nou nogtans bekommerd, want ’n mens weet nooit nie. Al is net die helfte van Jorrie se stories waar, is hy nog steeds

Скачать книгу