LITMIR.BIZ

Скачать книгу

geveg so driftig bespreek nie. Hy voel iemand wat aan so ’n groot geveg gaan deelneem, moet hom voor die tyd nederig, stil en stigtelik gedra. Hy is koel, kalm en besadig – net sy hart bons geweldig en hy moet sy kniekoppe styf teen mekaar druk sodat die ander nie kan hoor hoe hulle klap nie.

      Wanneer die laaste klok van die skooldag lui, is die kinders vinnig huis toe. Hulle wil almal teen drie-uur by die dam in die kloof wees.

      Ná ete gaan Trompie in sy kamer op sy bed lê om ’n bietjie te rus. Hy het net gelê, toe Rooie, Blikkies en Dawie daar opdaag. Hulle kom om sy spiere los te kry vir die groot geveg.

      Trompie sit op die punt van die bed. Rooie kry sy regterbeen beet en vryf die kuit. Blikkies doen dieselfde met die linkerbeen. Dawie masseer Trompie se skouers.

      Trompie se drie manskappe praat opgewonde en aanhoudend. Elkeen gee vir hom raad oor hoe hy te werk moet gaan om Jorrie sommer binne die eerste minuut katswink te slaan.

      Maar die Grootkaptein luister nie. Hy het sy taktiek mos al klaar fyn uitgewerk. Hy weet hy is vinniger as die swaarder Jorrie, al kan hy nie so hard soos die Vrystater slaan nie. Hy wat Trompie is, gaan ligvoets voor hom ronddans … en uit sy pad bly … totdat … totdat Jorrie moeg is – en dan gaan hy inspring en hom takel.

      Trompie kyk kort-kort na die wekker op sy tafel. Die wysers loop vandag ekstra vinnig. Dit is amper tyd om kloof toe te gaan.

      Die seuns het Trompie klaar gemasseer.

      “Ek dra jou baadjie,” sê Rooie.

      “Ek vat nie ’n baadjie nie.”

      “Ek staan in jou hoek, Trompie,” sê Blikkies sag en hou vir ’n oomblik op met kou.

      “Daar’s nie ’n bokskryt nie,” sê Trompie, “so daar’s nie ’n hoek nie.”

      Trompie glimlag effens. Dié manne van hom darem! Hulle wil so graag iets doen om te wys hoe hulle by hom staan.

      “Ek … ek hou duim vas,” sê Dawie, en sy oog (nie die toegeswelde blou een nie) glinster. Hy wys hoe hy albei sy duime styf in sy vuiste toeknyp.

      Trompie kyk na die wekker. Dit is twintig voor drie.

      “Komaan,” sê hy en is vies vir homself toe hy hoor sy stem bewe effens. Dan voeg hy harder by: “Laat ons weg wees.”

      Die vier vriende klim deur die venster en stap met die tuinpaadjie af hekkie toe. Hulle loop agter mekaar aan omdat die paadjie nou is.

      Trompie loop voor. Sy hande is diep in sy broeksakke, sy pet sit skeef op sy kop, sy kouse lê op sy skoene en sy hemp hang agter by sy broek uit.

      Net agter Trompie kom Rooie. Hy is soos gewoonlik kaalvoet. Hy hou van die gevoel van die grys klippies op die tuinpaadjie. Dit kielie hom.

      Agter Rooie stap Blikkies. Hy buk elke slag so in die stap en gryp na polletjies gras om ’n ordentlike grashalmpie te kry om te kou.

      Dawie loop heel agter. Sy hande is in sy baadjiesakke. Net sy vriende weet hoekom. Hy hou die hele tyd styf duim vas vir Trompie.

      Naby die hekkie hoor die seuns iemand groet en kyk op. Katrien leun oor die tuinmuur.

      “Sterkte,” sê sy. Haar stem is sag en haar oë glinster.

      Trompie knik met sy kop, en sê ernstig soos hy voel dit ’n groot vegter betaam: “Dankie, Katrien.”

      Dan stap die seuns weer verder, elkeen besig met sy eie gedagtes.

      Toe hulle weg is, vat Katrien ook die pad. Sy gaan twee van haar vriendinne haal om saam met haar kloof toe te gaan. Hulle gaan die geveg op ’n afstand dophou. Dit is ’n vry land, so die seuns kan hulle nie daar wegjaag nie. Die dam behoort mos nie aan hulle nie.

      Katrien hoop van harte Trompie gaan vir Jorrie die boelie op sy plek sit. Maar al doen hy dit ook nie, maak dit nie saak nie. Sy sal hom nog steeds as ’n held beskou. Trompie is die eerste en enigste seun hier op Kwaggaberg wat die moed het om daardie vent aan te durf!

      By die dam is daar al klaar ’n swetterjoel kinders, en nog baie kom van alle kante af aangestroom. Die nare eksamen lê nog voor, maar hulle is almal in ’n vakansiestemming. Vanmiddag gaan die poppe dans!

      Trompie, Kwaggaberg se kampioen-bokser, kom te staan teen Jorrie Jordaan, wat amper elke kind op ’n dorpie in die Vrystaat platgeslaan het! Dit gaan baie beter as die beste cowboy-fliek wees. Feitlik almal gaan vir Trompie skree. Jorrie is te vol van homself en hulle sal ook nie gou vergeet wat hy aan Dawie gedoen het nie.

      Die seuns sit en bespreek die geveg op die groot grasperk naby die damwal. ’n Hele paar meisies dwaal ’n entjie van die dam af en hou die seuns dop.

      Wanneer Trompie en sy drie manskappe aankom, is Jorrie en sy trawante van die koshuis al daar.

      “Trompie!” skree almal opgewonde toe hulle hom met die paadjie langs deur die veld sien aangestap kom. Hy loop fronsend na graspolle en skop.

      “Dons hom goed op, Trompie!” skree ’n paar seuns, maar kyk dan vinnig na Jorrie en koes weg. Hulle wil nie hê hy moet hulle herken en weet dit was hulle wat dit geskree het nie, anders dons hy húlle miskien op!

      Trompie stap reguit na Jorrie toe. Hy lyk koel en kalm. Hy is bly die kinders wat nou almal naderstaan, kan nie hoor hoe sy hart klop nie. Rooie, Blikkies en Dawie is langs hom.

      Jorrie wag Trompie met ’n grynslag in. Omtrent twee treë voor hom gaan staan Trompie stil.

      “Het jy jou doodskis saamgebring, askoek?” vra Jorrie. Hy en sy trawante skater soos hulle lag.

      Die ander kinders is almal stil. Die Boksombende se Grootkaptein lyk bleek. Hulle kry hom jammer.

      Trompie voel dit is gepas om nou, voor die groot geveg begin, ’n toespraak af te steek. Hy wil sy sê eers sê voor hulle mekaar takel.

      “Jorrie,” begin hy met ’n bewerige stem. Dan hoes hy, maak keel skoon en begin weer: “Jorrie, ek wil net iets sê …”

      “Nou sê en kry klaar dat ek jou kan pap slaan!” Jorrie staan met gebalde vuiste.

      Trompie het nou beheer oor sy stem en val weg. “Toe jy hier aankom, het ons almal gedink hier’s ’n groot, sterk ou wat baie vir ons skool se rugby gaan beteken. Maar toe leer ons jou ken, en ons vind uit jy’s sommer net ’n wintie en ’n boelie.”

      Trompie druk sy wysvinger amper onder Jorrie se neus en sê: “’n Wintie en ’n boelie … in hoofletters!”

      ’n Hele klomp kinders skree: “Mooi so, Trompie! Sê hom!”

      Jorrie lyk verbaas. Hy het nie verwag dat Trompie so astrant sou wees nie. Hy begin vir die eerste keer effens twyfel. Daar is ’n frons op sy voorkop. Het hy dié ou wat so gewild hier op Kwaggaberg is, miskien verkeerd opgesom?

      “En toe ons sien jy gaan niks vir ons skool se rugby beteken nie, het ons jou vermy,” gaan Trompie doodluiters voort (niemand kan mos hoor hoe sy hart klop nie, en hy hoop maar net hulle sien nie sy kniekoppe bewe nie). “Maar jy het dit verkeerd verstaan en gedink ons is bang vir jou, soos die ouens daar in die Vrystaat. En toe begin jy hier ook met jou nonsens en knou die kleiner outjies af. En toe,” sê Trompie en tik-tik met sy wysvinger op Jorrie se bors, “begin jy selfs met my ook – en dit is waar jy ’n groot fout gemaak het.”

      Dit is so stil dat ’n mens ’n speld kan hoor val. Die meisies is ’n hele ent van die seuns af weg, maar kan elke woord van Trompie duidelik hoor. Hulle glimlag almal en Katrien lyk baie trots.

      “Dis waar jy ’n baie groot fout gemaak het, Jorrie,” sê Trompie weer. “Jy het my eendag met ’n kettie in die sangklas agter die oor geskiet. En ’n ander keer het jy my gepootjie. En toe’t jy my fiets se wiele afgeblaas. En toe’t jy daai simpel storie versprei dat Orgina my meisie is. Maar dit was alles nog niks nie,” sê Trompie en sy wysvinger speel weer onder Jorrie se neus, “want toe kom die ding wat my laat

Скачать книгу