ТОП просматриваемых книг сайта:
Login. Tomasz Lipko
Читать онлайн.
Ksiądz też musi się wyspowiadać. Właściwie to zwłaszcza ksiądz potrzebuje dobrego, wypróbowanego i zaufanego spowiednika. Profesjonalisty. I właśnie kimś takim Szczerbiec był dla mnie. Nie spowiadał mnie regularnie, choć za każdym razem te sakramenty były wyjątkowe. Jednak teraz nie jechałem do konfesjonału. Potrzebowałem równowagi, dystansu i wyciszenia. Chciałem porozmawiać z kimś, kto miał trzeźwy umysł i stał z dala od oka cyklonu, który w ostatnich dniach błyskawicznie mnie wciągnął. Szczerbiec był zakonnikiem i miał zgoła zakonną ksywę ze względu na stan swojego uzębienia. Jego chuligańska szczerba po jedynce mówiła o jego trudnym dzieciństwie znacznie więcej niż cała reszta. Pierwszy raz został zatrzymany za rozbój w wieku siedemnastu lat. Kilka lat później, kiedy był już bardzo blisko dna, nawrócił się i wstąpił do seminarium. Później do klasztoru. Od trzech lat jest zakonnikiem u salezjanów. Zajmuje się modlitwą i pracą z trudną młodzieżą. „Ból jest chwilowy. Chwała jest wieczna. Radomiak Hooligans”. Klubowy szalik z takim napisem wisiał tuż pod krzyżem w jego celi. W zakonie poznali się na pasji i inteligencji Szczerbca, mając jednocześnie świadomość jego trudnego charakteru. Pełnił tam po kolei wiele funkcji: od sanitariusza, kierowcy i mechanika, po pomoc kuchenną i montera. Najważniejszy warsztat w swojej karierze, jak sam to określał, prowadził dla trudnej młodzieży pod patronatem zakonu. Parkour, hip-hop, komponowanie muzyki, tworzenie tekstów piosenek, a nawet treningi krav magi, której był licencjonowanym instruktorem. Szpital Świętego Antoniego był jednym z miejsc jego ponadprzeciętnej aktywności. W co drugą niedzielę, na przemian ze mną, przyjeżdżał tam odprawiać mszę świętą i spowiadać pacjentów szpitala. Popyt na takie usługi w zakładzie dla obłąkanych okazał się wyjątkowo duży. Wielu umysłowo chorych traktowało spowiedź nie tylko jako duchowe oczyszczenie, ale także, a może nawet przede wszystkim jako wyjątkową możliwość podzielenia się swoimi spostrzeżeniami. Zwłaszcza z takim zaangażowanym słuchaczem jak oddany spowiednik. Kiedyś pewien ubezwłasnowolniony rzeźnik przez półtorej godziny wymieniał mi okrutne morderstwa, jakich miał się dopuszczać na zapleczu swojej jatki. Szybko zrozumiałem, że to tylko jego urojenia. Teraz prześladowały mnie zdania równie drastyczne, ale znacznie bliższe rzeczywistości.
NIE WYRZUCAJ TYCH USZKODZONYCH. NIECH SIĘ MOCZĄ, MAM ZAMÓWIENIE NA SPODNIE. DO TEGO PRZYDADZĄ SIĘ WSZYSTKIE, NAWET TE Z WYPADKÓW DROGOWYCH.
ODEBRANO: 2012.10.01 PON. 17.05
KOŃCZĄ SIĘ TROCINY, NIEDŁUGO NIE BĘDZIE CZYM WYPYCHAĆ TYCH GARNITURÓW. GAZETY STRSZNEI NASIĄKAJĄ, ZWŁASZCZA U MŁODYCH.
ODEBRANO: 2012.05.11 PT. 11.02
W PRALCE DO SKÓRY ZEPSULO SIĘ ŁOŻYSKO. NIE PRZYJME TU ŚLUSARZA, PRZYJEDX JAK NAJSZYBCIEJ.
ODEBRANO: 2012.02.01 ŚR. 15.11
Byli zwyrodnialcami. System, w jakim prowadzili swój pogański rytuał, był perfekcyjny. Ćwiartowali, przetwarzali i wykorzystywali ludzkie zwłoki. Zacząłem podejrzewać, że część zgonów, którymi się zajmowali, nie była naturalna, lecz ściśle dopasowana do ich potrzeb. Robili to w sposób systematyczny, profesjonalny i makabryczny. Tak makabryczny, że jeden w końcu otrzeźwiał i powiedział „STOP”. Ale było za późno. Arnold był zaangażowany w to o wiele bardziej niż Wincent, choć z pewnością obaj powinni już dawno znajdować się w miejscu, do którego właśnie podążałem. Ponura historia o Kainie i Ablu wydarzyła się naprawdę, w Piotrkowie Mazowieckim Roku Pańskiego 2012. Z pewnością nikt by o niej nie usłyszał, gdyby proboszcz pobliskiej parafii nie uruchomił narzędzia, które niespodziewanie trafiło w jego ręce.
POTRZEBNA JEST CZASZKA O OBWODZIE OK. 50 CM. TO DZIECKO W WIEKU OK. 5 LAT
ODEBRANO: 2012.03.22 Czw. 14.41
Nie chciałem się dalej dzielić tymi informacjami. Wiedziałem, że teraz pozostało mi jedynie czekać na procedury, które oficjalnie uruchomi Igor. Wciąż byłem w szoku i działałem intuicyjnie. Przerażała mnie też możliwość nieskrępowanego zaglądania w ludzkie dusze, którą właśnie posiadłem. Coraz bardziej też dochodziła do mnie ciemna strona mojej duszy, którą wciąż uzupełniały algorytmy sztucznej inteligencji. Szczerbiec był bardzo dobrym psychologiem. Dobry Bóg wyposażył go w wyjątkową zdolność uleczania ludzkich dusz przez uważne słuchanie. Sposób, w jaki patrzył, i aura tajemniczego, zagadkowego spokoju, jaką emanował, podczas wielu trudnych rozmów mnie samego wielokrotnie naprowadzała na zaskakujące wyjścia z trudnych sytuacji. Ale ten tajemniczy zakonnik miał też swoje tajemnice. Jedną z nich znałem od dłuższego czasu, jako jeden z bardzo nielicznych. Od kilku lat prowadził prywatne śledztwo w sprawie aktów pedofilii, jakich mieli się dopuszczać znani mu z imienia i nazwiska duchowni. Wszystko zaczęło się od jednego z ośrodków pomocy, w których pracował.
– Drążyłem dziurę – przyznał mi kilka miesięcy temu. – Jak była już większa od belki w moim oku, zajrzałem do środka. I zobaczyłem straszny świat.
Był jak święty Jerzy, uzależniony od adrenaliny i ciągłej walki. Trudności go nie zniechęcały, tylko motywowały do działania. Nie bał się ciemności. Wiedziałem, że bez oporów będzie mógł rozmawiać o ciemnej stronie mojej duszy. W końcu był moim spowiednikiem.
Straszny Szpital, jak mówiono o nim ściszonym głosem, leżał w wyjątkowym miejscu. Prowadziła do niego brukowana droga, która mniej więcej kilometr przed placówką się kończyła. Jej ostatni odcinek prowadził przez Świętokrzyski Park Narodowy. To był gęsty bór jodłowy zamieszkany przez kilkadziesiąt gatunków dzikich zwierząt; na końcowym odcinku drogi trzeba było szczególnie uważać na padalce. Populacja tych beznogich jaszczurek łudząco podobnych do węży wyjątkowo się rozmnożyła. Znałem teren i zawsze tu zwalniałem, żeby nie rozjechać jednego z zabłąkanych gadów. Nieraz po powrocie ze szpitala zdrapywałem ich krwawe szczątki z kół samochodu. Ale nie tylko zwierzęta tu błądziły. Obcy nie był w stanie tu trafić nawet z nawigacją GPS. O położeniu szpitala nie informowały też żadne znaki drogowe ani nawet punkty na mapie. Ministerstwo Infrastruktury wyczyściło teren z danych, ponieważ tuż obok był obiekt strategicznego znaczenia. To gigantyczny maszt radiowy wykorzystywany przez sieci komórkowe, urzędy i armię. Stał na wzniesieniu tuż obok szpitala. Kiedyś sanepid zlecił analizę szkodliwości promieniowania, ale wyniki badań nigdy nie zostały upublicznione. Nawigacja GPS wariowała na wszystkich urządzeniach.
Kiedy na horyzoncie zobaczyłem maszt, do szpitala zostało niecałe dziesięć minut drogi. Zwolniłem do pięćdziesięciu na godzinę. Przed oczami stanął mi jeden z SMS-ów Wincenta.
SNIL MI SIĘ WUJ OLGIERD. PRZYSZEŁD DOMNIE WCZARNYM GRANITUŻE Z WIELKA TACĄ CZEKOLADOWYCH BARYŁEK. ZAMIAST LIKIERU W KAZDEJ BYŁA KREW.
WYSŁANO: 2012.06.10 NIEDZ. 07.01
To był ostatni SMS w jego życiu. I jedyny, na który Arnold nie odpowiedział. Pomyślałem, że dzieciństwo tych dwóch mężczyzn zostało skażone jakimś mrocznym, niewyobrażalnym dramatem. Zastanawiałem się, co mógłbym wyczytać w ich telefonach czy komunikatorach, gdyby komórki były dostępne sześćdziesiąt lat wcześniej.
Dyrektorką Samodzielnej Placówki Leczniczej Zdrowia Psychicznego imienia Świętego Antoniego – tak brzmiała oficjalna nazwa szpitala dla obłąkanych – była siostra Celina. Siedemdziesięcioletnia zakonnica, która starannie ukrywała wszelkie emocje pod grubym pancerzem zmarszczek i maski udawanej obojętności. Okna jej gabinetu wychodziły na drogę dojazdową. Każdy pojazd, od dostawców żywności po listonosza na motorze, był przez nią monitorowany. Za każdym razem wychodziła na zewnątrz, żeby mnie osobiście przywitać. I prześwietlić swoim przeszywającym wzrokiem. Ale