LITMIR.BIZ

      Spotkanie opłatkowe w Urzędzie Miasta było oczywiście karykaturą Wigilii – szopką, w której obydwaj, choć z różnych względów, musieliśmy uczestniczyć. Rado nienawidził tego miasta. Nienawidził go coraz bardziej z każdym rokiem. Ja z kolei przyjechałem tu zgodnie ze słowami Ewangelii według świętego Marka, które w chwili młodzieńczej fantazji wytatuowałem sobie gotykiem na plecach na osiemnaste urodziny: „Żeby służyć i dać swoje życie za okup wielu”. W przeciwieństwie do prokuratora Bolesty swoje credo mogłem realizować bez większego problemu. Z pomocą lokalnego Caritasu udało mi się zorganizować w mieście schronisko dla bezdomnych. Ze wsparciem PCK zaopatrzyłem ich nawet w całkiem niezłą odzież. Wielu z nich udało się wyprowadzić na prostą. Kilku założyło rodziny. Za fundusze unijne wyremontowałem „na galowo” renesansowy kościół Matki Boskiej Śnieżnej, gdzie w końcu zostałem proboszczem. Spełniałem marzenia. Coraz bardziej czułem, że to jest moje miejsce na ziemi.

      Rado natomiast żył obok mnie i spotykał na swojej drodze zło, którego sam nie widziałem nawet na praktykach z egzorcyzmów.

      – Piotrkowska prokuratura to przedsionek piekła – powiedział mi kilka dni po pierwszym spotkaniu. Piliśmy już wtedy w o wiele bardziej komfortowych okolicznościach. – Biblijne zło w czystej postaci.

      – W Piśmie Świętym nie ma niczego takiego jak piekło. To stereotyp, któremu uległeś – tłumaczyłem mu przy butelce koszernej wódki. – W polskich wydaniach Biblii słowa „szeol”, „Hades” i „gehenna” zostały po prostu źle przetłumaczone. To różne określenia tajemniczej krainy zmarłych.

      – Mhm. Bo kiedy pisano Biblię, nie istniała jeszcze piotrkowska prokuratura.

      Akurat parę dni wcześniej musiał z urzędu wszcząć postępowanie o znieważenie uczuć religijnych po koncercie grupy Jezus Chytrus w Miejskim Domu Kultury. Zapożyczenia z Pisma Świętego oburzyły prawicową koalicję rządzącą miastem.

      – Wiesz, czym się różni Pan Bóg od naszego burmistrza?

      – Na pewno stosunkiem do piotrkowskiej prokuratury.

      – Pan Bóg czasami wybacza. Burmistrz Puchacz – nigdy.

      Rado nie miał najmniejszych szans na skuteczne przeprowadzenie dochodzenia w sprawach korupcji na najwyższych szczeblach władzy w Piotrkowie, o których aż huczało w mieście. Był zakładnikiem chorego systemu i nie wiedział, co ma z tym robić. Do czasu.

      Prokurator, który na początku naszej znajomości skupiał się głównie na tacach ze zmrożonymi kieliszkami wódki, dziesięć lat później miał już w rękach prawdziwy dynamit, wykradziony służbom specjalnym. Inteligencja, poświęcenie i poczucie misji, jakie dostał w darze od Boga, z pewnością ułatwiały podejmowanie tego typu wyzwań. Myślałem o tym wiele razy, gdy przez kolejne lata naszej znajomości obserwowałem, jak chamrał z drobnymi złodziejaszkami czy przemytnikami samochodów. Kiedy był zmuszany do postawienia prokuratorskich zarzutów kloszardowi, który wszedł zimą do baru sałatkowego, żeby pierwszy raz od początku zimy najeść się do syta, zastanawiał się nawet nad porzuceniem zawodu. Właściciel baru był dobrym znajomym szefa piotrkowskiej prokuratury.

      Ale to nie mozolna walka z piotrkowskimi wiatrakami wyniosła go do rangi najbardziej poszukiwanego prokuratora w kraju. Ta jego szajba poprowadziła go o wiele głębiej niż tylko do przedsionka piekła. A mnie, niestety, w ślad za nim.

      Na początku lata owego roku 2012 prokurator Radosław Bolesta został wezwany do wypadku drogowego. Strażakom i ratownikom medycznym nie udało się ocalić życia trzydziestotrzyletniej dziewczynie. Dagmara Frost, pasażerka samochodu, który niemal złamał drzewo, umierała we wraku na oczach Bolesty.

Скачать книгу