ТОП просматриваемых книг сайта:
Trompie Omnibus 8. Topsy Smith
Читать онлайн.Название Trompie Omnibus 8
Год выпуска 0
isbn 9780798180382
Автор произведения Topsy Smith
Жанр Учебная литература
Серия Trompie
Издательство Ingram
“Waar is daai ding met die oë?” roep Trompie.
“Hy is nog hier voor my. Sy oë is nou groter en blinker. Dit lyk of hy al nader kom.”
“Kan jy sien wat dit is?” vra Trompie.
“Dit lyk soos ’n kat,” sê Asjas.
’n Kat? Die Boksombende kyk fronsend na mekaar. Hoe beland ’n kat hier in hierdie tonnel?
“Dit is seker ’n groot rot,” sê Trompie, “en daai soort rotte is gevaarlik. As daar een is, is daar gewoonlik honderde ander ook. As hulle Asjas pak, sal hulle hom opvreet.”
Die Grootkaptein en sy manskappe is nou werklik baie bekommerd. Dit sal vreeslik wees as hulle in die toekoms van hierdie knapie moet praat as oorlede Asjas wat deur die rotte opgevreet is.
“Ons moet iets doen,” sê Trompie.
“Maar wat?” vra Blikkies. “Dit help nie om net te sê ons moet iets doen nie. Dink aan ’n plan.”
En toe gebeur daar iets wat die situasie nog verder vererger. Asjas skree skielik skril: “Agge nee!”
“Wat’s dit, Asjas?” roep Trompie.
“Die flits se lig is dood!” skree Asjas. “Ek lê nou hier in die donker. Help! Help, ouens!”
“Waar is daai ding – die kat?”
“Hy sit nog hier voor my. Ek kan sy oë sien. Help my. Ek is bang!”
“Ons sal jou help, Asjas. Hou net kop – en hou moed,” sê Trompie vinnig in ’n bewende stem. “Maak geluide en slaan met die flits as die ding nader kom.”
“Sing, Asjas!” roep Rooie nou ook raad. “Miskien laat dit die ding skrik en dan hardloop hy weg. Ons het jou nou-nou hier uit.”
Asjas begin ten einde raad sing. Hy sing hard en vals. Hy besef nie die ironie van wat hy sing nie: “O, was ek maar dood, was die pyn in my hart nie so groot.”
“En hoe gaan ons hom kastig nou-nou hier uit hê?” vra Blikkies vies vir Rooie.
“Ons moet aan ’n plan dink,” antwoord Rooie, “en gou.”
“Maar wat gaan ons doen?” skree Blikkies geïrriteerd. “Almal sê ons moet iets doen, maar niemand doen iets nie.”
“Hoekom doen jý nie iets nie?!” gil Rooie.
“Ek het nie gesê ek gaan iets doen nie!” skree Blikkies. “Ek weet nie wat om te doen nie!”
Hulle moet albei so hard gil sodat hulle mekaar bo Asjas se geraas kan hoor. Die knaap sing nog steeds uit volle bors hy wens hy was dood, want dan was die pyn in sy hart nie so groot nie.
“Dit help nie ons stry nie,” kom Trompie nou tussenbeide. “Ons moet iets doen.”
“Ons weet ons moet iets doen,” snou Blikkies hom toe. “Maar wat? Dis wat ek die hele tyd vra.”
Trompie ignoreer Blikkies se uitbarsting en sê: “Daar is net een ding wat ons kan doen. Een van ons moet dorp toe hol om hulp te kry.”
“Dit is ’n goeie plan,” sê Rooie.
Skielik hoor die vier seuns Asjas sing nou ’n ander liedjie. Hy het moeg geword om te wens hy was dood, want dan was die pyn in sy hart nie so groot nie. Hy sing nou uit volle bors dit is weer lente en die winter is verby.
3
Die merkwaardige ontdekking
“Ek dink ek kan die vinnigste hardloop,” sê Trompie. “Ek sal gaan. Bly julle hier en praat Asjas moed in.”
Die ander stem saam met hom. Blikkies sê hy moet hol soos die wind – die outjie kan seker nie meer ordentlik asemhaal met sy kop so daar in die bedompige tonnel nie.
“Hoe voel jy, Asjas?” vra Trompie voor hy die pad bergaf vat. Hy wil ten minste weet hoe dit met die knaap gaan sodat hy vir die mense wat kom help, kan sê hoe ernstig dit is.
Asjas sing nou van ’n perdeby wat sy lollery moet laat staan. Maar hy los die perdeby om Trompie te antwoord.
“Ek voel oukei, maar ek word vaak!” skree die outjie. “Julle moet gou maak en my hier uitkry. Dis pikdonker.”
“Is die ding nog daar?”
“Ja, maar hy’s te bang om nader te kom.”
“Ek gaan haal gou hulp onder in die dorp, Asjas. Hou net moed!”
“Oukei, maar maak gou, Trompie.”
Almal bewonder die knaap se moed, veral Dawie. As hy halfpad in daardie donker tonnel moes vassit met ’n groot rot wat met blink oë na hom kyk, sou hy teen hierdie tyd sowaar al gehuil het.
Trompie los sy kussingsloop in die grot en is soos blits by die berg af. Wanneer hy onder kom, laat spaander hy deur die veld na die dorp toe. Boesman hardloop langs hom.
Trompie hou sy pet in sy hand vas. Sy hemp hang agter by sy broek uit en sy kouse lê op sy skoene.
Hy besluit om liewer nie na Asjas se huis toe te hardloop nie. Netnou word die outjie se ma sommer flou as hy vir haar vertel wat aangaan, en sy pa, wat natuurlik daar sal wees omdat dit ’n vakansiedag is, gee hom dalk ’n pak slae omdat hulle vir Asjas by die gat ingeprop het en hom nou nie kan uitkry nie.
Nee, besluit Trompie, hy gaan reguit polisie toe.
Die Grootkaptein is soos ’n warrelwind by die polisiestasie se hekkie in. Een van hul onderwysers, meneer Botha, staan op die stoep met die sersant en gesels.
Die sersant is ’n gesette man en ’n indrukwekkende figuur in sy blou uniform met die blink knope. Hy het so ’n weglêsnor waarvan die punte altyd tril terwyl hy praat. Trompie en sy vriende is maar skrikkerig vir hom. Wanneer die sersant hulle sien, wys hy altyd waarskuwend vir hulle vinger. Hy weet van al hulle kattekwaad.
Trompie se hart klop woes en hy hyg na asem. Die onderwyser en die sersant kyk hom nuuskierig aan.
“Wat wil jy hê?” vra die sersant met ’n bulderende stem. “Wat het jy nou weer aangevang?”
“Oom,” sê Trompie en haal diep asem, “Asjas is in ’n grot daar bo op die berg – en hy’s teen hierdie tyd seker al amper dood!”
“Wat makeer hom? Hoekom kom hy nie daar uit nie?”
“Hy kan nie. Hy sit in ’n tonnel vas.”
Die sersant kyk na die onderwyser en die onderwyser kyk na die sersant. Nee, besluit albei, Trompie sal dit darem seker nie waag om oor so iets met hulle die gek te skeer nie.
“Kom in en vertel my alles,” bulder die sersant vir Trompie.
Die onderwyser is ’n goeie vriend van die sersant en hy stap nou ook in. Hy wil hoor wat aangaan.
Die kinders noem meneer Botha Ou Tande omdat sy valstande altyd klapgeluide maak wanneer hy praat. Hy gee Afrikaans en geskiedenis by die hoërskool en hou ook vir Trompie en sy vriende skool. Sy stokperdjie is argeologie.
Ou Tande sit nou op ’n hoë stoeltjie langs Trompie voor die toonbank se afskorting. Die sersant sit agter die afskorting.
Trompie is baie haastig, maar hy moet nou eers tjoepstil sit terwyl die sersant op sy tyd ’n groot, dik boek oopslaan en ’n pen uit sy sak haal.
“Wat is jou naam?” vra die geregsdienaar.
“Trompie