LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      Sê nou daar is ’n grot net so groot soos die een waarin hulle nou is, en in daardie grot is daar ’n prehistoriese monster wat Asjas verslind? Dit sal mos vreeslik wees. Hulle sal nie eens daar wees om hom te help nie. Of sê nou Asjas kruip ’n ent in die tonnel af en sit vas? Wat dan? Hy sal mos doodgaan van honger en dors.

      Trompie het ’n geweldige verbeeldingskrag en hierdie gedagtes flits deur sy brein. Hy wens Asjas geluk dat hy so dapper is en nie ’n bangbroek soos ’n ander ou wat hulle almal ken nie. Dan voeg hy by: “Maar ek dink dis beter dat jy liewer nie gaan nie. Dis te gevaarlik.”

      “Ek’s nie bang nie, Trompie,” pleit Asjas. “Ons het mos gekom om die grot te verken en deur die tonnel te kruip om te sien wat aan die ander kant is. Ek sal gaan, dan kom vertel ek julle alles.”

      “Maar sê nou jy kom nie weer terug nie?” vra Trompie bekommerd.

      “Natuurlik sal ek. Dis mos maklik om deur so ’n tonnel te kruip.”

      Die seuns bewonder Asjas se moed. Hy het nie ’n bang haar op sy kop nie. Ja-nee, soos Trompie sou sê, dis nou maar wors.

      “Wat dink julle?” vra Trompie vir Rooie en Blikkies.

      Rooie kyk ingedagte na sy wikkelende tone. Hy probeer om hulle te roer sonder dat sy groottone ook beweeg, maar sonder veel sukses. Blikkies sit ingedagte voor hom en uitstaar. Net sy kakebene beweeg ritmies op en af soos hy aan ’n stukkie kougom kou.

      “Dit lyk vir my na ’n gevaarlike besigheid,” sê Rooie uiteindelik fronsend. Blikkies sê niks nie. Hy knik net sy kop om te wys hy stem saam met Rooie. Dit lyk vir hom ook gevaarlik.

      Dawie kyk op van sy rotstekening af en sê: “Julle ouens soek moeilikheid. As daar iets met Asjas in die tonnel ge­beur … Sê nou maar net hy …”

      “Niemand het jou mening gevra nie!” val Trompie hom in die rede.

      “Oukei,” sê Dawie vies. “Maar onthou wat ek gesê het, hoor.” Dit is asof Dawie nou sy hande in onskuld was. Hy het sy sê gesê. Hy het hulle gewaarsku, maar hulle wil nie luister nie. Hy teken weer verder.

      “Waarvoor wag ons nog?” vra Asjas. “Gee vir my die flits. Ek wil waai.”

      Sonder om teë te praat, gee Trompie dit vir die dapper negejarige knapie.

      “Onthou net,” waarsku Trompie bekommerd, “as dinge nie vir jou reg lyk nie, of as jy swaar begin asemhaal of so iets, dan kom jy terug. Belowe.”

      “Ek belowe,” sê Asjas, “maar ek weet nie hoekom julle almal so bang is nie.” Die knaap geniet die aandag en die feit dat hulle so besorg is oor hom. Hy is nou kaatjie van die baan.

      Rooie en Blikkies sê nou ook hy moet asseblief versigtig wees. Hulle wil nie sy dood op hul gewete hê nie en hulle wil nie later vandag van hom praat as oorlede Asjas nie.

      Dawie draai sy kop en sê: “Ek sê nog steeds, julle soek moeilikheid om Asjas daar te laat ingaan.”

      “Niemand het jou raad gevra nie!” snou Trompie hom weer toe. “Hy’s nie so ’n bangbroek soos jy nie.”

      “Oukei, maar julle sal sien.”

      “Wat sal ons sien?” vra Rooie bars.

      “Toemaar, julle sal sien wat julle sal sien.”

      Asjas lê op sy maag voor die opening. Hy het die flits in sy hand. Hy is glad nie bang nie.

      “Tot siens, ouens,” sê hy.

      “Tot siens, Asjas,” sê die Boksombende. Hulle hoop maar alles sal goed gaan en die outjie sal niks in die tonnel oorkom nie.

      Asjas seil vorentoe. Sy kop gaan deur die opening en dan sy skouers, maar toe sy heupe moet deurgaan, sit hy vas. Hy wikkel en wikkel, maar sy sitvlak is te groot. Hy vorder nog ’n paar sentimeter, maar sit dan weer vas. Hy wikkel sy lyf weer, maar niks gebeur nie. Asjas se agterwêreld is definitief te groot om deur die gat te gaan.

      Die knaap skop-skop met sy voete op die grond waar Trompie-hulle sit, maar hy kan nie verder vorentoe beweeg nie. Sy maag, skouers, kop en die helfte van sy sitvlak is nou in die tonnel. Die ander helfte van sy sitvlak en sy bene is buite in die grot by Trompie-hulle.

      Dit lyk tog te koddig en die Boksombende lag lekker. Hulle voel ook verlig, want nou kan Asjas nie by die tonnel inkruip nie. Hulle was nogal skrikkerig dat daar iets met hom sal gebeur.

      “Seil maar weer terug,” sê Trompie vir Asjas. “Jy kom ook nie daardeur nie.”

      Die outjie se kop is in die tonnel en sy stem klink hol toe hy antwoord: “Ek probeer om terug te kom, maar ek kan nie. Ek sit vas.”

      Die Boksombende sien nou aan Asjas se wikkelende agterwêreld hy probeer nie meer vorentoe beweeg nie – hy probeer agtertoe skuif.

      “Vat sy bene en trek,” sê Trompie.

      Rooie en Blikkies kry een been beet en Trompie die ander. Dawie is nou ook by om te help en hy gryp die been wat Trompie vashou.

      “Trek, manne!” sê die Grootkaptein. Die vier lag heerlik, want hierdie affêre is vir hulle ’n groot grap. Dankie tog Asjas sit hier by die ingang vas en nie verder en dieper by die tonnel in nie.

      Die seuns pluk en trek, maar dit is tevergeefs – Asjas be­weeg nie. Hulle hoor hoe skree die outjie iets, maar sy stem klink so dof en hol dat hulle nie kan uitmaak wat hy sê nie.

      Trompie buk by die opening met sy gesig by die helfte van Asjas se sitvlak wat sigbaar is, en hy skree: “Hè, Asjas? Wat is dit?”

      Asjas roep weer iets. Noudat hulle stilstaan en nie aan hom pluk nie hoor die seuns die hol stem: “Julle maak my seer! En daar’s ’n ding hier voor my!”

      “Watse ding?” skree Trompie.

      “Ek weet nie. Ek sien net twee groot, blink oë in die flits se lig. Kry my hier uit!” Asjas se stemmetjie klink nou klein en pleitend.

      Die seuns kyk na mekaar. Hulle lag nou nie meer nie. Hulle wonder wat is die ding met die groot, blink oë wat Asjas voor hom sien. Sê nou dis ’n slang!

      “Trek weer, ouens,” sê Trompie benoud. Die seuns gryp die knaap se bene en hulle trek weer, maar dit help nie. Asjas sit, soos Trompie sou sê, properlies vas.

      “Miskien sal dit beter wees,” sê Blikkies al kouende op sy tipiese lui manier, “as ons hom instoot pleks van uittrek.”

      “Moenie nonsens praat nie,” snou Trompie hom toe. “Hoe kry ons hom dan weer uit? En wat van die ding met die groot, blink oë, hè?”

      Blikkies mompel nou dat hy gevergeet het van die ding met die groot, blink oë.

      Asjas skree weer iets en die seuns staan stil om mooi te luister.

      “Die ding kom nader!” kom Asjas se hol stem. “Kry my hier uit! Asseblief!” Dit klink of die outjie nou histeries begin raak. Trompie kniel weer voor die opening.

      “Asjas!” roep hy benoud. “Kyk of daar nie ’n klip of iets lê waarmee jy die ding kan gooi nie. Ons sal jou nou-nou los hê.”

      Met ’n amperse huilstemmetjie skree Asjas terug dat hy ’n klip in sy hand het, maar so lê dat hy dit nie kan gooi nie. Dan gil hy skielik van angs. Dit lyk vir hom of die ding nader kom.

      “Skyn die lig in sy oë!” skree Trompie. “Miskien verblind dit hom.”

      “Kap hom op sy kop met die flits as hy te naby kom,” stel Rooie hees voor.

      Die seuns kyk na mekaar. Hulle is nou baie bekommerd. Hulle pluk weer aan Asjas, maar hy sit so vas soos ’n neet en beweeg nie vorentoe of agtertoe nie.

      “Wat maak ons nou, ouens?” vra Trompie sommer baie benoud.

      “Ek het julle gesê hier gaan

Скачать книгу