LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Grootkaptein groet terug. Sy vriende kyk met groot oë na die konstabels met die pik en die graaf en meneer Botha. Hulle wonder wat die onnie hier soek.

      Die konstabels sit die tuingereedskap neer en dan neem Trompie hulle en meneer Botha by die grot in.

      Hy wys vir die drie mans die ingang na die tonnel. Daar lê nou baie sand en kluite rond. Hy kan duidelik sien hoe sy vriende gegrawe het om die opening groter te kry.

      “Sien Oom-hulle,” sê Trompie. Dan onthou hy hy het skoon van die onderwyser vergeet en voeg by: “En sien Meneer – dis waar Asjas vasgesit het.”

      Die mans knik en die konstabels lyk nie meer so kwaai nie. Hul bevordering is wel na die maan, maar dit is tot daarnatoe.

      Buite maak die eerste konstabel ’n paar aantekeninge in sy sakboekie. Dan sê hy vermanend: “Julle mannetjies probeer nie weer om by daai tonnel in te kruip nie, hoor! Verstaan julle?”

      Die seun verseker hom hulle verstaan. Hulle – en veral Asjas – het nie die vaagste begeerte om weer daar in te kruip nie.

      “Hoe lyk dit daar, meneer Botha?” skree die tweede konstabel oor sy skouer na die onderwyser wat in die grot agtergebly het om die rotswande te bekyk.

      “Net ’n oomblik,” kom die onderwyser se stem opgewonde. “Net ’n oomblik … Hier is iets merkwaardigs!”

      Die polisiemanne en seuns kyk fronsend na mekaar. Wat kan so merkwaardig daar in die grot wees? Hulle het niks buitengewoons opgemerk nie.

      “Kom kyk hier!” sê die onderwyser nou en hy klink nog meer opgewonde.

      Die konstabels gaan vinnig by die grot in met die seuns agterna.

      Meneer Botha staan voor die rots waarop Dawie die tekeninge met die skerp spyker gemaak het. Die onderwyser se gesig straal van vreugde.

      “Sien julle wat ek sien?” vra hy opgewonde.

      Almal kyk na die tekeninge waarna meneer Botha wys. Dawie glimlag trots. Vir Trompie, Rooie, Blikkies en Asjas is dit miskien net ’n klomp strepe wat geen betekenis het nie, maar nie vir meneer Botha nie!

      Die konstabels kyk fronsend na Dawie se kunswerk, en vir hulle is dit ook maar net ’n spul strepe. Hulle kan nie verstaan waaroor die onderwyser so opgewonde raak nie.

      Voor die polisie kan vra wat so besonders aan die strepe is, sê meneer Botha met ’n plegtige stem, soos Dominee op Sondae: “Ons ou dorpie, Kwaggaberg, gaan ewige roem geniet! Hierdie dag sal nooit in die geskiedenis van ons land vergeet word nie!”

      Die konstabels se oë is nou groot en hulle kyk verbaas na die onderwyser. Trompie kyk rond. Hy kan nie verstaan wat aangaan nie. Afgesien van die strepe wat Dawie op die rotswand geteken het, is daar niks noemenswaardigs in die grot nie – en vir die Grootkaptein is daardie strepe ook nie noemenswaardig nie. Om die waarheid te sê, hy dink nie eens hierdie ou grot is ’n behoorlike grot nie. ’n Ordentlike grot is een soos dié waarvan ’n mens in storieboeke lees – ’n gevaarlike plek vol geheime waar skurke skuil en ’n geheime skat begrawe is.

      Die konstabels kyk aandagtig na Dawie se tekeninge. As dit dan so ’n plegtige oomblik is wat Kwaggaberg ewige roem gaan besorg, is dit miskien hul kans om daardie bevordering waarna hulle so smag uiteindelik te kry. Hulle weet net nie wat dit is wat hul dorpie beroemd gaan maak nie. Om eerlik te wees, hulle het nie die vaagste benul waarvan die onderwyser praat nie – en nog minder het Trompie, Rooie, Blikkies en Asjas.

      Meneer Botha kyk nog steeds stip deur sy bril na Dawie se tekeninge. Dan voel-voel hy met die punte van sy vingers oor die gleuwe.

      “Merkwaardig! Merkwaardig!” prewel hy. “Dit is ’n vonds wat argeoloë regoor die wêreld in ekstase sal hê.”

      Jissie, dink Dawie, hy het geweet hy kan goed teken, maar hy het darem nie geweet hy is só goed nie!

      “Wat presies is dit, meneer Botha?” vra die een konstabel nou reguit. Hy brand van nuuskierigheid.

      “Laat ek verduidelik,” begin meneer Botha. Die seuns staan nader. Hulle brand ook van nuuskierigheid.

      Ou Tande vertel dat argeologie sy stokperdjie is, maar dit is ou nuus vir Trompie-hulle. Hulle weet die onderwyser het al honderde grotte in Suid-Afrika, Europa en Noord- en Suid-Amerika verken. Hy vertel nou ook trots hy is die skrywer van ’n boek oor argeologie en meer spesifiek oor hoe ’n mens sekere inheemse stamme se rotstekeninge kan interpreteer.

      Trompie en sy vriende en die konstabels knik ernstig kop terwyl die onderwyser na hulle kyk. Hulle maak asof hulle nie net van die boek weet nie, maar dit selfs ook gelees het.

      “Nou sien julle dié tekeninge hier in die grot?” vra meneer Botha en wys na Dawie se pogings tot Boesmankuns. Almal knik weer. Hulle sien die tekeninge – as ’n mens die strepe tekeninge kan noem, dink Trompie.

      “Wel, hierdie tekeninge is presies dieselfde as wat in Suid-Amerikaanse grotte gevind is,” kondig die onderwyser aan en sy gesig straal van opwinding. “Tekeninge wat die Inkas meer as tweeduisend jaar gelede gemaak het.”

      Almal kyk aandagtig na die strepe op die plat rotswand. Dawie frons. Hy wonder of die tekeninge wat hy in sy geskiedenisboek gesien en hier probeer naboots het, dan ’n afdruk van die Inkas se tekeninge was. Miskien. Hy weet nie.

      “Hierdie tekeninge is meer as tweeduisend jaar gelede deur Inkas gemaak,” sê Ou Tande, wie se tande van skone ekstase nog nie een keer geklap het nie, en streel eerbiedig met sy hand oor die strepe. “Besef julle wat dit beteken?”

      Die konstabels en seuns staar hom met oop monde aan. Hulle weet duidelik nie wat dit beteken nie.

      “Hierdie is die bewys waarna wetenskaplikes jare lank al soek dat daar geen oseane tussen vastelande was nie,” verklaar die onderwyser plegtig. “En dit was nie miljoene jare gelede nie – dit was so onlangs soos tweeduisend jaar terug.”

      Nugter alleen weet hoe ’n mens tweeduisend jaar gelede as onlangs kan beskryf, maar Trompie luister aandagtig. Hy wonder wat Ou Tande en die konstabels sal sê as hy nou terloops moet sê Dawie het die strepe vandag op die rots geteken terwyl Asjas in die tonnel vasgesit het.

      Hierdie gedagte is nou duidelik op al die seuns se gesigte te lees. Hulle kyk na mekaar, dink ’n oomblik na en knipoog dan. Hulle gaan stilbly. Hulle het mos nie gesê dit was Inkas wat die strepe tweeduisend jaar gelede geteken het nie. Dis die onderwyser wat so sê – en hy klink so geesdriftig dat hulle hom nie wil teleurstel deur te sê dit was Dawie nie.

      Nee, hulle sal stilbly. Dit lyk of dié storie nogal vet pret kan wees.

      4

      Vet pret

      Meneer Botha oorreed die konstabels – en dit kos nie veel oorredingskrag nie – om die tuingereedskap te gebruik om die grot se ingang toe te gooi sodat niemand daar kan inkom nie.

      Die konstabels werk hard, maar Ou Tande verseker hulle dat hulle ’n diens aan die ganse mensdom lewer. Hulle besluit as Kwaggaberg so beroemd gaan word soos die onderwyser sê en wetenskaplikes van regoor die wêreld hierdie grot gaan kom besoek, sal hulle as die polisiemanne wat by was toe die merkwaardige ontdekking gedoen is, ook in die glorie deel. Dan is bevordering beslis ’n baie groot moontlikheid.

      Wanneer die konstabels natgesweet is, kry die Boksom­bende ook ’n beurt om met die pik en graaf te werk. Hulle doen dit natuurlik teen hul sin, maar hulle wil nie met die hele sak patats vorendag kom nie en speel daarom maar saam. Asjas help nie, want hy is skielik kastig te klein vir sulke harde werk, maar hulle weet hy is sommer net lui.

      “’n Merkwaardige vonds,” sê meneer Botha oor en oor. “En om te dink ek wat argeologie maar net as ’n stokperdjie bestudeer, het daarop afgekom.”

      “Wat

Скачать книгу