LITMIR.BIZ

Скачать книгу

alles net gate in die lug.

      Die parmantige knaap is nou baie versigtiger. Hy begin ook liggies ronddans.

      Trompie, Rooie en Blikkies hou die twee dansende ouens aandagtig dop. Hulle wil natuurlik hê Dawie moet die geveg wen, maar hulle wil darem ook nie hê Asjas moet seerkry nie. Hy is ’n laspos wat gedurig by hulle wil wees, maar hulle hou nogtans van hom, veral vandat hy vroeër daar in die grot gewys het hy het nie ’n enkele bang haar op sy kop nie. Wie weet, miskien maak hulle hom nog eendag ’n lid van die Boksombende – wel, miskien nie ’n volle lid nie, maar ’n halwe een.

      Die twee vegters dans nou al ’n hele paar minute so rond. Skielik skree Rooie: “Hoekom slaan julle nie? Ons kan nie die hele middag hier sit nie. Ons wil nog gaan swem.”

      Trompie en Blikkies moedig die twee nou ook aan om mekaar beet te pak. Hulle is moeg daarvoor om so na die twee fladderende vlinders te sit en kyk.

      Die storie begin Asjas ook verveel. Hy vlieg weer vorentoe en probeer Dawie verras. Asjas slaan vinnig en hard, maar die vernuftige Dawie laat hom nie so maklik vang nie. Danksy rats voetbewegings bly hy buite bereik van Asjas se swaaiende vuiste.

      Die knaap hou uiteindelik op met slaan. Hy staan en hyg na asem. Asjas het baie geslaan, en hard geslaan, maar hy het net lug getref.

      Trompie dink daaraan dat as Dawie iets by hom geleer het deur al die jare wat hulle al vriende is, sal Dawie nou vir Asjas soos ’n warrelwind bestorm. Dit is nou sy kans.

      En die volgende oomblik wys Dawie ook hy het nie al die kere toe Trompie baklei het, gestaan en slaap nie. Dawie het baie geleer. Hy maak asof hy gaan slaan en Asjas buk en koes, maar net toe hy weer regop kom, bevlieg Dawie hom.

      Die houe reën op die verbysterde Asjas neer. Hy slaan terug, maar Dawie slaan harder en vinniger. Asjas probeer retireer, maar Dawie bly op hom en gee die outjie nie ’n blaaskans nie.

      ’n Harde mokerhou tref Asjas op sy maag. Die knaap kreun. Dawie mik en nog twee harde houe tref die steunende Asjas op die krop van sy maag. Dan sak die outjie inmekaar. Sy wind is uit. Hy hyg na asem.

      Dawie staan terug. Asjas probeer nou regop kom op die gras. Trompie-hulle is dadelik by. Hulle laat die outjie op sy rug lê en pomp sy bene sodat hy sy wind kan terugkry.

      Wanneer Asjas se asemhaling reëlmatiger is en hy nie meer so hard kreun nie, sit hy regop. Hy kyk na Dawie en daar is nou respek in sy oë. Wie kon dink die pieperige Dawie kan so hard slaan en so woes veg?

      Dawie staan nog steeds met gebalde vuiste. Hy is reg om Asjas weer te takel. Maar dit lyk nie asof die knaap van plan is om op die been te kom nie. Hy kreun en mompel dat hy te veel geëet het. Dis wat die moeilikheid was.

      “Moenie verskonings soek nie,” sê Dawie kwaai. “Wil jy nog hê?”

      Asjas kyk na Dawie wat dreigend regstaan en besluit hy wil nie meer baklei nie.

      “Het jy genoeg gehad?” vra Dawie streng.

      Ja-nee, knik Asjas sy kop. Hy het meer as genoeg gehad, dankie.

      Trompie kyk peinsend na Asjas. Nou kom die groot toets. Nou gaan hulle sien of hulle Asjas miskien eendag ’n halwe lid van die Boksombende sal maak. As ’n ou verloor, moet jy soos ’n man verloor en jou teenstander se hand skud. Trompie, Rooie en Blikkies kyk na Asjas. Hulle wil sien of hy dit gaan doen of nie.

      “Is jy jammer jy’t die hele dag met my gesukkel?” vra Dawie dreigend.

      Asjas kyk op na Dawie. Dan sê hy: “Ja, sê maar ek is jammer.” Dan staan die outjie op en sy hele gesig verhelder soos hy glimlag. Hy steek sy hand na Dawie toe uit en sê: “Jissie, wie’t gedink jy kan so baklei en so hard slaan?”

      Dawie neem die uitgestrekte hand glimlaggend en skud dit. Hy voel trots. Hy het self ook nie geweet hy is so goed met sy vuiste nie.

      Die twee opponente gesels nou lekker. Hul arms rus gemoedelik oor mekaar se skouers en hulle praat opgewonde oor die geveg. ’n Mens sal sweer hulle is die grootste vriende op aarde.

      Trompie glimlag. Dit is hoe dit behoort te wees.

      ’n Rukkie later besluit die seuns om by die berg af te klim en weer te gaan swem. Dit is nou baie warmer as vanoggend vroeg.

      “Jy probeer ons nie weer ’n poets bak nie, hoor,” waarsku Trompie vir Asjas op pad af ondertoe.

      “Ek sal nie daarvan droom om so iets te doen nie,” sê die knaap met ’n vroom, onskuldige gesig.

      Die seuns kom onder aan die voet van die berg en stap deur die veld na die dam in die kloof, maar dan gewaar hulle twee donkies. Nou wil hulle natuurlik eers donkie ry.

      En hier gebeur iets eienaardigs wat hulle glad nie kan verstaan nie.

      Die vyf seuns vang net een donkie. Die ander een hardloop te vinnig weg. Hulle hou die donkie vas en praat van hom asof hy een van die wildste perde is wat hulle nog ooit in ’n cowboyfliek gesien het.

      Trompie moet eerste opklim.

      “Hô-nou,” sê hy paaiend. Sy hart klop vinnig. Hy weet hy moet gou opspring en dan styf vasklou. Die donkie gaan natuurlik vir die vale nael en skop en hom probeer afkry, maar hy sal soos ’n neet vasklou.

      Hy wat Trompie is, gaan hierdie wilde donkie tem – en eers as die ding behoorlik mak is en dit nie meer gevaarlik is om op hom te ry nie, kan sy vriende opklim.

      Dit is hoe Trompie hom die storie in sy gedagtes voorstel. Hy het sy pet nou so gedraai dat die harde rand agter sy kop sit. Hy dink dit laat hom soos ’n jokkie lyk.

      “Hô-nou,” sê Trompie weer paaiend, en dan spring hy vinnig op die donkie se rug. Sy vriende hou die dier vas. Hulle hang aan sy nek.

      Trompie is op en hy klou nou ook aan die donkie se nek. Hy druk sy knieë styf teen die donkie se maag. So ja, hy sit stewig. Hy wil nou sien of die donkie hom sal kan afgooi met sy gevaarlike gespring en geskop.

      “Julle kan maar los,” sê hy, “ek is reg.”

      Die seuns los die donkie, gee vinnig pad en gaan staan op ’n veilige afstand.

      Trompie byt op sy tande. Hy klou met sy hele lyf aan die donkie vas en sy oë is styf toegeknyp. Maar Langoor begin glad nie wild spring nie. Hy staan botstil.

      Later maak die Grootkaptein sy oë op ’n skrefie oop en draai sy kop effens om na die donkie se gesig te kyk. Trompie kan nie glo wat hy sien nie. Die dier se oë is toe. Hy staan en slaap!

      Die hele affêre is ’n antiklimaks. Trompie het gedink die donkie sal woes te kere gaan om hom te probeer afkry. En hier staan en slaap Langoor sowaar.

      “Haai!” sê Trompie vies. “Word wakker!”

      Die seuns maak nou almal ’n geraas en skree hard om die donkie wakker te maak, maar niks help nie. Die dier slaap.

      “Jissou,” sê Trompie uiteindelik, “die ding het seker slaapsiekte.” Hy probeer alles. Hy slaan die donkie met die plathand, hy skree hard in die donkie se ore, hy kielie die donkie met sy hakskene in die lieste. Maar niks help nie. Langoor slaap vas.

      Op die ou end klim Trompie af. Hy kon netsowel op ’n rots wat glad nie beweeg nie, gaan sit het.

      “Laat ek probeer,” sê Rooie en spring rats op die donkie se rug. Die skoenmaker se seun kry dit ook nie reg om die slapende donkie wakker te maak en hom sover te kry om te beweeg nie.

      Daarna probeer Dawie en dan Asjas. Maar dit is alles tevergeefs.

      Die donkie beweeg glad nie. Hy maak nie eens sy oë oop nie.

      En dan gebeur die eienaardigste ding wat die seuns glad nie kan verstaan of verklaar nie.

      Blikkies sê al kouende op sy lui manier hy wil ook probeer. Miskien kan hy die donkie wakker kry.

      Blikkies klim met sy lang bene op die donkie se rug en sê: “Kom

Скачать книгу