LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Dawie word gans te ingewikkeld.

      “Orraait, ons het nie ’n voorstel nie,” brom Rooie, en hy lyk vies omdat hy sy groottone nie kan stilhou as sy ander tone beweeg nie. “So sê vir ons wat’s jou voorstel.”

      “Ja, wat doen ons môre?” vra Blikkies ook. Hy versit die grashalmpie waaraan hy kou behendig van die een kies na die ander.

      “Ek is moeg daarvoor om altyd die een te wees wat die dinkwerk moet doen,” sê Trompie en wieg-wieg effens op die stoel waarop hy sit. “As ek dit vir julle los, sal ons môre die hele dag net hier sit en niks doen nie. Maar luister nou mooi, ek het ’n goeie voorstel.”

      Dawie hou op om Boesman se maag te kielie. Dis sommer ’n simpel hond, dink hy. Die ding kan nie eens lag nie. Rooie se tone is nou stil en Blikkies lyk nie meer asof hy half aan die slaap is nie. Hulle luister mooi – hulle wil graag hoor wat Trompie se voorstel is.

      “Soos julle weet, is dit môre vakansie en …”

      “Ons het dit al ’n honderd keer by die skool gehoor,” val Blikkies Trompie in die rede, “en jy het dit vandag ook al ’n paar keer gesê.”

      Die Grootkaptein sê niks. Hy gluur Blikkies net woes aan, want hy hou nie daarvan dat iemand hom in die rede val wanneer hy so ernstig praat nie. Trompie wikkel sy sproetneus om te wys hy is nou omgekrap.

      Dan gaan hy voort: “Soos ek gesê het, julle weet môre is ’n vakansiedag.” Trompie kyk kwaai na Blikkies asof hy sy vriend uitdaag om hom weer in die rede te val, maar dié keer doen Blikkies dit nie. Inteendeel, dit lyk asof Blikkies belangstelling in die gesprek verloor het. Hy sit-lê op sy stoel en sy oë is half toe. Sy kakebene beweeg ritmies op en af soos hy kou.

      “Ja-nee, môre is ’n vakansiedag,” herhaal Trompie aspris, “en ek het gedink dis sommer nonsens om heeldag hier rond te sit en niks doen nie. Toe het ek besluit ons kan gaan kampeer.”

      Die Boksombende sit nou regop, Blikkies ook. Sy oë is nie meer half toe nie.

      “Waar?” vra Rooie.

      Trompie het hierdie vraag verwag en sê tevrede: “In die kloof. Ons gaan nie net swem en dan weer terug huis toe kom nie. Ons gaan die hele dag daar bly.”

      “Dan kan jy nie sê ons gaan kampeer nie,” sê Dawie. “Sê eerder ons gaan piekniek hou.”

      “Wat is die verskil, hè?” brom Trompie.

      Maar voor Dawie kan antwoord, sê Blikkies: “Jy bedoel ons gaan vroeg in die oggend en kom eers laat die middag terug?”

      “Dis reg, Blikkies.” Trompie vryf sy hande weer in die lug. “Ons gaan swem, en dan gaan ons teen die berg opklim en daar in die grotte rondkyk.”

      “Wat gaan ons eet?” wil Rooie weet.

      “Kos, natuurlik!” snou Trompie hom toe.

      Dan verduidelik hy verder. Hulle vier moet by hul ouers toestemming vra om die hele dag in die kloof deur te bring, en hulle moet kos saamvat. Trompie voel elkeen van hulle moet baie kos saamneem omdat hulle baie honger gaan word.

      Tompie se vriende hou van sy plan om die hele dag in die kloof deur te bring. Die vier van hulle kan ’n baie lekker tyd daar hê. Hulle kan swem, al is die water al ’n bietjie koud, die grotte heel bo teen die berg deeglik verken en sommer net na hartelus baljaar. Hulle gaan mos baie tyd hê as hulle die hele dag lank daar in die kloof bly.

      Rooie stel nou voor hulle moet wors en vleis saamvat om te braai. As ’n mens kampeer, moet jy mos vuur maak en iets oor die kole gaarmaak. Die ander stem saam met hom.

      Die dorpie Kwaggaberg lê aan die voet van die berge. Die Boksombende gesels opgewonde oor die dag wat hulle in die kloof en teen die berg gaan deurbring.

      Alles word sorgvuldig beplan. Elkeen moet presies weet wat hy moet saamvat. Dawie skryf die vinnigste en hy maak ’n lys van wat hulle gaan nodig hê.

      Die lys word later so lank dat dit lyk asof hulle nie net een dag nie, maar sommer ’n hele paar maande daar in die kloof gaan deurbring.

      Nadat die lys klaar opgestel is, sê Trompie skielik: “Jissie, amper het ons dit vergeet!”

      “Wat?” vra Dawie. “Wat het ons amper vergeet?”

      “Vuurhoutjies, natuurlik! Hoe dink julle gaan ons vuur maak?”

      Dawie skryf dit vinnig neer. Rooie wens Trompie van harte geluk dat hy daaraan gedink het. Hulle sou doodgegaan het van die honger daar in die kloof as Trompie nie aan die vuurhoutjies gedink het nie. Hulle kan mos nie rou vleis en wors eet nie.

      Die seuns is hoog in hul skik. Die lys is volgens hulle so volledig soos kan kom en hulle gesels nou opgewonde oor die lekker dag wat môre vir hulle voorlê.

      Skielik hoor hulle ’n harde fluit. Dit is ’n hoë noot afgewissel met ’n lae een. Dit is die Boksombende se sein!

      Die vriende kyk verbaas na mekaar. Die Boksombende bestaan net uit vier lede en hulle is mos al vier hier. Trompie is so verbaas toe hy hul sein hoor dat hy hulle onwillekeurig tel. Ja-nee, hy is tevrede – al vier lede van die Boksombende is hier in Rooie se kamer.

      Die hele Kwaggaberg ken die Boksombende se sein, maar niemand sal dit ooit waag om so te fluit nie.

      “Wie op aarde kan dit wees?” vra Dawie die vraag wat duidelik op almal se gesigte gelees kan word.

      Die seuns spits hul ore, dan hoor hulle weer die fluit – ’n duidelike hoë noot wat met ’n lae een afgewissel word. En dit klink nou sommer naby. Dit kom van die sypaadjie voor die huis af.

      “Kom, manne!” sê Trompie. Hy spring op en klouter deur die venster. Sy manskappe kom. Hulle is kort op sy hakke.

      Die vier nael in die tuinpaadjie langs die huis af na die voorhekkie toe. Terwyl hulle so hardloop, hoor hulle die een weer fluit. Nou hardloop hulle nog vinniger. Die Grootkaptein se vuiste is gebal.

      Trompie is al naby die hekkie toe ’n seun agter die heining aan die sypaadjie se kant te voorskyn kom en dit oopmaak.

      Die Boksombende se lede is nou by die knaap. Hulle gluur hom blasend aan. Hy kyk na hulle en sê dan “Haai!” asof hy niks verkeerd gedoen het nie.

      Die vier vriende ken die negejarige seun voor hulle goed. Sy naam is Dirkie van Gas, maar almal op Kwaggaberg noem hom sommer Asjas. Hy is in graad vier in die laerskool, en Trompie-hulle beskou hom as ’n stout klein karnallie. Hulle moet hom altyd probeer ontwyk, want hy wil gedurig by hulle wees. Die Boksombende het al geleer dié koddige sproetgesig is nogal onverskrokke en astrant.

      “Vir wie sê jy haai?” vra Trompie en gluur kwaai na Asjas. Hy haal nog hard asem omdat hy so vinnig gehardloop het.

      “Vir julle, natuurlik.” Asjas glimlag vriendelik. “Ek groet maar net.”

      “Huh,” is al antwoord wat hy by Trompie kry. Die ander drie antwoord nie eens nie. Hulle gluur hom net woes aan.

      “Het jy gefluit?” Trompie wikkel sy sproetneus om vir die knapie te wys hy is lelik omgekrap.

      “Ek het gefluit, ja,” sê Asjas.

      “Ons sein?”

      Asjas se voorkop is nou geplooi soos hy hieroor nadink. Dan sê hy: “Wie’s ons – en wat’s ’n sein?”

      Trompie kyk agterdogtig na die outjie voor hom. Hy wonder of die mannetjie miskien met hom, die Boksombende se Grootkaptein, probeer gekskeer. Nee, Asjas is dapper, maar nie so dapper nie. Hy sal dit darem seker nie waag om so iets te doen nie.

      “Het jy só gefluit?” vra Rooie en fluit die Boksombende se sein.

      “Ja,” sê Asjas en glimlag weer vriendelik. “Dis hoe ek gefluit het.”

      “Hoekom?” vra Trompie bars. Hy druk ’n vuil wysvinger onder die knapie se neus en voeg by:

Скачать книгу