LITMIR.BIZ

Скачать книгу

om te praat”. My tannie was dié dag by ons huis – sy woon op die eiendom, maar met ’n aparte ingang – so hulle was besig om met haar te praat. Iemand anders het my pa by sy werk en my ma by haar werk gaan haal, het hulle gesê. Hulle het geweet van my broer, wat toe al getroud was, en waar hy werk. Hulle het selfs geweet waar my boyfriend werk.

      Ek het onthou my tannie het gesê sy was seker sy word deur iemand in ’n wit kar agtervolg. Sy het my die meeste oggende skool toe geneem, en dieselfde persoon het definitief drie oggende ná mekaar agter haar gery. Maar ons het nooit gedroom dat dít die rede kan wees nie!

      Ek het konneksies begin sien met Cassidy, Morné en al die weird goed wat met hulle aangegaan het. Ek was so kwaad, want dit het gevoel of hulle my by hul deurmekaar lewens en familie-issues insleep.

      “Goed,” sê ek toe. “Kom ons doen die DNS-toets. Ek is seker dit gaan in elk geval negatief wees.”

      Ons het opgestaan om die skool te verlaat en doktor De Bruyn het my ’n drukkie gegee. Tot dusver was ek in ’n skoktoestand en ek dink redelik kalm, maar nou het ek begin huil. In my hart het ek geweet my lewe sal waarskynlik nooit weer dieselfde wees nie, wat ook al die uitslag van die toets is. Ek is alleen hier saam met vreemdelinge; my ma is nie hier nie, my daddy is nie hier nie, my broer, my neefs en niggies – niemand is hier nie. Ek is alleen. En kwaad! Ek wil huis toe gaan, na my ouers toe! Ek wil hulle vra: “Hoekom gebeur dit? Wat is dit wat gebeur?” Dit was alles net te veel. Ek het selfs gevra of hulle nie my ouers se toestemming nodig het vir die DNS-toets nie, maar hulle het gesê ouers hoef nie toestemming vir ’n DNS-toets te gee as ’n kind 12 jaar of ouer is nie. Ek was 17. As ek die DNS-toets wou laat doen, was ek oud genoeg om self te besluit.

      Ons het na die Victoria-kliniek gery. Op pad ry ons verby die plek waar my boyfriend gewerk het, en ek het gewens ons kon net daar stop sodat ek na hom toe kan gaan. Ek het iemand aan my kant nodig gehad. Ek het net aanhoudend vir myself gesê hierdie toets gaan negatief wees. Dit kan nie waar wees dat ek aan iemand anders behoort nie, dit maak nie sin nie. Die toets sál negatief wees. Ek het net daaraan vasgeklou.

      By die kliniek het hulle my na ’n vertrek geneem en ek moes ’n spul vorms invul. Toe doen hulle ’n speekseltoets en stuur dit weg in ’n geel-en-blou boks.

      “Kan ek nou huis toe gaan?” het ek gevra. “Of kan ek teruggaan skool toe?”

      “Ons kan dit nie doen nie,” het hulle gesê.

      “Hoekom nie?”

      “Want ons weet nog nie wat die uitslag van die toets is nie. As jy wel Zephany Nurse is, kan jou ma – of wie ook al jou gevat het – dalk ’n vlugrisiko wees. Ons kan jou nie laat huis toe gaan voor ons weet nie.”

      “Maar wanneer sal ons weet wat die uitslag is?”

      “Binne ’n dag of twee.”

      My hart het in my skoene gesak. Wanneer sou ek huis toe kon gaan?

      “Intussen neem ons jou na ’n plek van veiligheid. Jy gaan daar bly tot ons vir seker weet.”

      ’n Plek van veiligheid? Wat kon veiliger wees as my eie huis met my eie ouers?

      Die plek van veiligheid was iewers in Wynberg, dink ek. Die oomblik toe ek daar instap, het ek het geweet ek kan nie daar bly nie. Daar was ook ander kinders daar, maar jy kon sien hulle was weeskinders of weggooikinders, kinders met probleme.

      Daar het ’n hele paar mense in die vertrek rondgesit; Leanna Goosen het op die vloer gesit. Dit het gelyk of almal gefassi­neerd was met my.

      “Ek wil graag ’n foto van hierdie gesteelde baba sien,” het ek gesê.

      Hulle het ’n groot, dik lêer uitgehaal – ek dink dit was die lêer van kolonel Mike Barkhuizen, die speurder wat die saak ondersoek het. Ek kyk toe na ’n ou foto en sê: “Ag, asseblief, dié baba lyk seriously nie soos ek nie.”

      Leanna Goosen het gesê dié foto van ’n pasgebore baba kan dalk anders lyk as ander babafoto’s van my wat ek gesien het omdat ek toe nog opgeswel sou gewees het van die geboorte en wat ook al. En toe sê sy weer: “Kyk, dalk is dit net ’n gebeurte­nisvolle dag. Miskien sal die toets nie positief wees nie.” Maar sy het nie oortuig geklink nie. Ek het gedink daar was eenvou­dig geen kans dat dit positief sal wees nie. My geloof in my ouers het vas gestaan: Hulle sou nooit so iets doen nie.

      Die beste deel van die ervaring was Marshionette Jonkerman, een van die maatskaplike werkers wat ek daar ontmoet het. Sy was anders as die ander wat in die loop van die dag saam met my was. Leanna Goosen en ek het nog nooit regtig oor die weg gekom nie, selfs tot van­dag toe. Maar Marshionette was vriende­lik, nie so afsydig nie. Ek het gevoel ek kan haar vertrou.

      Ek was totaal uitgeput as gevolg van dit alles, en ek het gesê ek moet ’n bietjie gaan lê. Hulle het gesê ek moet my foon afskakel. Ek kon dit nie glo nie. “Julle kan nie vir my sê ek moet my foon afskakel nie, dis op die oomblik soos my life support!” Maar hulle het daarop aangedring. Toe sê ek weer: “Ek het my foon nodig. As enigiets gebeur, het ek my foon nodig.” Maar hulle het aangehou. “Oukei, fine, ek sal my foon afskakel.” Enigiets om ’n paar stil oomblikke te hê om hierdie mal dag te probeer verwerk.

      “Wanneer gaan ek huis toe?” het ek weer gevra. “Of as ek nie huis toe kan gaan nie, kan julle my na ’n vriendin se huis toe neem. Sy woon ver van my af, so dis nie naby my huis nie.”

      “Nee, jy moet vanaand hier bly.”

      “Maar ek kan nie hier bly nie! Weggooikinders bly hier! Julle kan my nie net wegvat uit my stabiele huis nie – ek is nie ’n gebroke kind nie! Keuses kan gemaak word – ek is een van die dae 18 en dan sal ek self kan besluit!”

      “Daar is geen ander plek waar jy kan bly nie. Ons kan jou nie stuur na mense wat jy ken nie, want as jou ma verantwoordelik is, sal sy weet waar jy dalk kan wees.”

      “Julle bespiegel nou! Daar is geen bewyse dat sy my gevat het nie!”

      “Die polisie is op die oomblik by jou ma by julle huis. Hulle bring jou daddy hiernatoe, om jou te sien.”

      Dit was toe nie die polisie nie, maar Marshionette wat by ons huis was en daarna soontoe gekom het. Ek het met haar gesels en gemaklik gevoel met haar. Sy het my vertel sy het drie seuns, geen dogters nie, en sy kon sien ek kan doodeenvoudig nie in hierdie plek bly nie. Ons het die moontlikheid bespreek dat ek eerder by haar kan gaan bly. Toe roep hulle my om na ’n ander vertrek te gaan, want my daddy het opgedaag.

      “Wat maak jy hier?” het my daddy gevra toe ek daar instap. “Is jy nie veronderstel om by die skool te wees nie?”

      “Daddy, nee! Ek het gedink jy weet ek gaan hier wees.”

      “Wat gaan aan?” wou hy weet, en ek kon sien sy oë is bloedbelope. Sy bloeddruk styg as hy stres en jy kon dit sien.

      Hy het langs my kom sit en die speurder, Barkhuizen, het oorkant my gaan sit. Hy het met my daddy gepraat en goed gesê soos: “Meneer, as jy probeer weghardloop …” en “Jy kan nie lieg nie, ek sal jou uitvang …”

      “Maar ek lieg nie oor enigiets nie!” het my daddy gesê. “Miché is mý kind en ek het haar nie gesteel nie, niemand het haar gesteel nie. Ek was daar die dag toe sy van die hospitaal af gekom het, ek was by die huis en ek het haar gesien!”

      Ná die tyd het ek reguit aan Barkhuizen gesê: “Moenie so met my pa praat as daar geen bewyse is nie, julle is net besig om te bespiegel.”

      Hy het half gelag en gesê: “Jy het nou hier met ’n groot vis te doen. Dalk verstaan jy nie.”

      “Ek verstaan miskien nie alles nie, maar julle het nie aan my bewys ek is die kind wat gesteel is nie. Julle het my maar ’n paar uur gelede vir ’n DNS-toets geneem, en nou probeer jy kom met dreigemente.”

      Die maatskaplike werkers het gesê ek moet bedaar. Hulle het gesê ek hoef nie met hom daaroor te praat nie.

      “Nee,” het ek gesê, “ek hou nie van die manier waarop jy met my pa praat nie. As julle

Скачать книгу