LITMIR.BIZ

Скачать книгу

boundaries, maar dit wat sy gecommission het, was goed. Regtig goed. Julle behoort trots te wees op haar.

      “Baie mense het belanggestel en van die kunstenaars het goed geld gemaak. Twee het aan uitstallings in New York deelgeneem en een aan ’n ekspo in Parys. Janien was besig om naam te maak. Hier lê twee versoeke vir onderhoude in Jane Stone se inboks.”

      “Hoekom het ons nie al hierdie goed gekry nie?”

      Ek maak die site toe. “Daar’s geen openlike links van So What Now? na Janien en So What! nie. Sy het haar identiteit goed weggesteek – dit was moeiliker om haar digitale spoor te volg as meeste mense s’n. Sy’t geweet dat Jane Stone nie moet uitspring as mense ‘Janien Steyn’ google nie, en om nie emails te laat rondlê nie. En sy’t haar browser-geskiedenis gereeld uitgevee.”

      Ek dink aan die sosialemedia-stringe wat ek gevolg het. “Ek reken sy wou nie hê haar kliënte moes weet sy’s van Suid-Afrika nie. En sy wou nie hê haar familie moes weet wat sy op So What Now? bemark en verkoop nie.”

      Eintlik dink ek sy was vrek bang vir Vonnie, vir wat haar ma en pa van Jane Stone sou dink, maar ek sê dit nie.

      Ek hou Jaap fyn dop. Wonder of ek Janien se lewe reg verstaan. Of ek als reg sien vandat ek op Lekkerkry aangekom het. Ek is nie die wêreld se wakkerste vrou as dit by mense kom nie, maar Vonnie en Obie lyk en voel konserwatief. Janien se korrespondensie suggereer dit ook. En ek ken nie die dorp nie, maar ek wonder.

      En Janien verwys nooit na Jaap in haar email nie, so ek weet nie hoeveel ek haar by hom moet beskerm nie.

      Beskerm? Van wanneer af wil ek dít doen? Dêmmit. Janien is dood. Vermoor. Dís hoekom ek hier is.

      Dalk moet ek Jaap alles wys. Dit sal seker help met sy ondersoek, veral die goed op Janien se foon.

      Snapchat laat mense toe om foto’s na mekaar te stuur met fone of rekenaars. Wat dit anders as soortgelyke apps maak, is dat die foto’s ná ’n paar sekondes van die ontvanger se foon of rekenaar verdwyn. Ongelukkig vir Janien is daar ’n paar glitches in die app, veral in die tyd toe sy dit gebruik het. Data recovery-sagteware kan die foto’s weer oproep. Mens kan ook screen shots van die foto’s neem as jy wil. En mens kan die foto’s ook nog iewers op ’n server gaan soek as jy weet hoe.

      Snapchat word veral deur tieners en dom grootmense gebruik om kaalfoto’s rond te stuur. Dis lekker, want die foto’s verdwyn voor iemand dit kan aanstuur of op Facebook sit. Voor ma’s en pa’s dit kan sien en histeries raak. Dit voel tydelik, ’n fout wat nie later by jou kan spook nie.

      Janien het dit ook vir naakfoto’s gebruik. Mooi, kunstige foto’s waar jy meestal nie haar gesig kan sien nie, maar nogtans. Dit het na die identiteit S&M gegaan, wat dit op ’n rekenaar ontvang het, nooit op ’n selfoon nie.

      S&M het nooit foto’s teruggestuur nie, altans, niks wat ek kon kry nie. Dalk was hy minder ekshibisionisties. Of versigtiger. Slimmer.

      Dit voel nie asof S&M haar verloofde was nie.

      Wat sal Jaap doen as ek hom vertel? Vir Vonnie sê?

      Dalk moet ek eers doodseker maak voor ek allerhande prentjies van Janien in sy kop sit. Jane Stone is genoeg. Ek kan hom hier los om met Vonnie se malligheid te help terwyl ek na S&M gaan soek.

      Janien en S&M het nou en dan op haar tweede email-adres, die Jane Stone-adres, gesels, maar ek het nog nie tyd gehad om al die boodskappe te lees nie. Hulle kommunikasie lyk kripties en kort, amper onverstaanbaar. Tye om mekaar te ontmoet. ’n Woedende argument met baie uitroeptekens.

      Ek het wel S&M se rekenaar deur die IP-adres en internetdiensverskaffer getrack. Daarvolgens is boodskappe van ’n rekenaar hier naby gestuur, asook van ’n tweede rekenaar iewers op die dorp. En al twee rekenaars is nog aktief.

      Jaap staar nog steeds verslae na die rekenaarskerm. “Wat beteken So What Now? Beteken dit iemand van hierdie webwerf het haar vermoor?”

      “Ek weet nie. Dis jou werk om uit te vind.”

      Hy haal ’n leesbril, pen en voos geblaaide notaboek uit sy baadjiesak. Voorop staan JANIEN in dik swart letters wat drie maal onderstreep is.

      “Wat het op die webwerf gebeur die dag van haar dood?” vra hy. “Vóór haar dood? Is daar enige aktiwiteit wat jou aandag trek?”

      Ek draai die rekenaar terug na my toe en begin soek.

      “Daar was ’n gesprek oor bekende skilderye. Wat ’n skildery goed maak. Janien het in haar blog geskryf oor die liggaam as ’n instrument van kuns en sy het twee rap-video’s opgelaai.”

      Hy tik met die pen teen die notaboek. “Skilderye?”

      “Ja.”

      “Wie het die gesprek gevoer?”

      “Hoekom vra jy?”

      Hy glimlag suur. Hy gaan haal die pak foto’s in sy kamer en sit dit voor my neer. “Lyk dit nie vir jou ook na een of ander skildery nie?”

      Ek blaai teësinnig deur die pak beelde. Kyk na die foto met die rooi lap. Die gesig weggesteek agter die vliegbril. Die fiets. Die vrou vasgevang in vlug.

      “Miskien, ja.”

      Ek dink aan die emails wat ek gelees het. Die frustrasie en die woede, wie Janien was. ’n Kunsstudent wat dalk nie meer geskep het nie, maar ander se werk uitgestal het. Wat in ’n konserwatiewe familie sou introu. Van een so ’n familie na ’n ander.

      Dalk is dit ’n skildery, ’n selfgeskepte een. Maar wil ek regtig weet?

      Ek lag. Dis te laat. Jaap het my mooi gelees.

      Jaap verstaan my lag verkeerd, neem die foto’s uit my hande. “As jy nie wil help nie, kan jy net so sê.”

      “Wag nou,” keer ek. “Ek het nie vir die foto’s gelag nie.”

      “Wat dan?”

      “’n Persoonlike besef.”

      Hy frons. “Wat?”

      “Sommer net … Ander dag.”

      Ek neem weer die boonste foto by hom. Vra uiteindelik die ongemaklike vraag wat heeltyd in my kop vassteek.

      “Is julle seker sy het nie …” Die woorde sit in my keel vas. “Dink julle nie sy het … is selfmoord nie ’n opsie nie? Jy sê sy’t kuns geswot. Dalk was sy gefrustreerd omdat sy ophou skep het. Omdat sy meer van ’n paper-pusher geword het.”

      “Janien was darem meer as dit. Sy was ’n baie talentvolle fotograaf.”

      Dit voel asof hy nog iets wil sê.

      “Maar?”

      “Maar ja, werk was min,” gee hy onwillig toe. “Sy kon troues afneem, sulke goed, maar ’n foto-uitstalling sit nie kos op die tafel nie.”

      “So dalk …”

      “Nee,” stry hy. “Ek gee nie om wat jy sê nie. Sy’t haar webwerf baie geniet, sy kon nie uitgepraat raak daaroor nie. Mens is nie so opgewonde oor iets en dan neem jy jou eie lewe nie.”

      “So selfmoord is uit?”

      “Ja. En ek dink ook nie sy het haarself met M99 ingespuit nie.”

      “Wat’s dit?”

      “Veeartse gebruik dit om diere soos renosters en olifante te verdoof. In sy suiwer vorm is dit dodelik vir mense. Dis nie so maklik om dit wettig in die hande te kry nie, maar jy kan deesdae enigiets op die swartmark koop.”

      Ek wil nie hoor nie, maar ek vra tog: “Is die M99 ingespuit voor of ná sy hier in die pan beland het?”

      “Dis moeilik om te sê, maar dit lyk asof dit voor die tyd was. Asof sy hier geplaas is toe sy al dood was. Daar is net een stel voetspore wat na en van die pan lei. Nommertiens, en Janien was ’n ses. Daar was bakkiespore ook, maar so baie mense ry bakkies hier, dit kon net

Скачать книгу