LITMIR.BIZ

Скачать книгу

wys hom die twee emails wat ek gekry het, dié van [email protected].

      Hy lees dit vinnig, skud sy kop. “Ek het geweet sy was soms ongelukkig, maar ek het nie besef dit was só erg nie.”

      “Het sy met jou gepraat?”

      “Soms, ja. Haar verhouding met haar ma-hulle was moeilik. Hulle’t gesukkel om haar te verstaan. Hel, ék het gesukkel om haar te verstaan en ek het nog die voordeel gehad dat ek van buite kon kyk. Sy was net so anders as die res van ons. So vreemd en … boheems.”

      “Dit maak sin vir my.”

      Hy glimlag effens. “Is dit dieselfde met jou ma? Hoe is julle verhouding?”

      My familie is die laaste ding waaroor ek wil gesels. “Is jy honderd persent seker dis nie selfmoord nie? Ten spyte van hierdie emails?”

      Jaap kry die boodskap. “Sy sou dan die volgende naweek trou, hoekom sou sy selfmoord pleeg? Sy en Henk het klaar huis gekoop in Somerset-Wes.”

      Ek onthou Henk se naam van haar WhatsApp-boodskappe. “Henk? Is dit sy volle naam?” Dalk is hý S&M.

      Jaap dink lank. “Ek dink dis Henk Joubert van Staden. Hoekom vra jy?”

      Ek haal diep asem en vertel hom van Janien se ander emails en haar Snapchat-kontak met S&M.

      “S en M? Dis sadisme en masochisme. Pynseks. Waarmee was Janien besig?”

      Ek trek my skouers op.

      “Kon jy hierdie S&M opspoor? Is dit Henk?”

      “Ek het nog nie ’n naam nie, net IP-adresse vir die twee rekenaars, een op ’n plaas en een op die dorp. Ek sal oor ’n rukkie vir jou ’n naam of twee kan gee. Ek moes net een of ander tyd gaan slaap vanoggend.”

      “Is dit hier naby?”

      “Ja.”

      “Maak reg, dan ry ons.”

      2

      “Jislaaik! Wanneer laas het jy jou kar skoongemaak?”

      “Jammer.” Jaap vee die Wimpy-sak van die Corolla se passasiersitplek, bedink hom dan en klim uit. Hy loop om die motor, leun in en tel alles op: wegneemkoffiekoppie, Flake-papiere, leë biltongpakkie. “Dis ’n lang pad tot hier.”

      Hy hink huis toe om die rommel weg te gooi, en kom terug. Staan by die kar se deur en steek die pante van sy ligblou hemp, toe onder ’n dik bruin baadjie, in sy chino’s. Die hemp beklemtoon die blou van sy oë. Ek wonder skielik of hy ooit getroud was. Of iemand vir hom gesê het sy oë lyk mooi as hy ’n blou hemp dra.

      Ek skud die gedagte af en klim in die motor. Soek na die knoppie om die venster oop te maak.

      Jaap sak langs my in die bestuursitplek neer. “Jy moet draai. Ek het nie elektriese vensters nie.”

      Hier sit seker nooit iemand langs hom nie. Ek skuif die sitplek terug en draai die stywe, protesterende slinger, glad onder die wolhandskoene waarvan ek die vingerpunte afgeknip het.

      Hy blaas in sy hande en trek weg, kyk na die oop venster. “Dis koud. Moet daai ding oop wees?”

      “Ja.”

      Ek rits my leerbaadjie toe en trek die serp stywer teen my ken. Asem die vars lug in.

      Op pad na die hek sien ek ’n groep mense naby ’n enkele groot doringboom staan. ’n Entjie weg staan ’n meganiese skopgraaf. Bo hulle lê die grou wolke laag en vol. Twee kraaie vlieg verby en kras hard, gaan sit op die naaste telefoonpaal soos toeskouers wat kaartjies gekoop het.

      Ek draai om om na die toneel te kyk. “Vonnie?”

      Jaap sug. “Ja.”

      “Is dit die sloot met Janien se goed wat sy wil brandsteek?”

      “Ja.”

      “Doen sy altyd sulke goed? Dit voel vir my soos iets wat Janien sou gedoen het.”

      Jaap kyk verbaas na my. Die Corolla ry al stadiger – nie dat ons ooit vinnig gery het nie. Dan lag hy uit sy maag uit, diep en lank.

      3

      Ons ry deur ’n tonnel kaal winterbome tot voor ’n roomkleurige dubbelverdiepinghuis. Die grasperk om die huis is diepgroen soos Waterkloof se gholfbane, al is dit winter. Lankdrink. Ek hou van die plaas se naam. Blykbaar is hier êrens ’n oog of ’n fontein wat water gee. Dit moet kosbaar wees in die Karoo. Seker op enige plaas.

      Ons klim uit. Die man op die stoep frons skerp toe hy ons sien.

      “Hoekom lyk hy asof iemand sy pap geëet het?”

      Jaap se oë sê ek praat te hard. “Ek en hy … Dinge was nog nooit lekker nie. Bly kalm en los die praatwerk vir my.”

      “Hoekom? Wat is …”

      Maar Jaap is reeds op pad stoep toe. Hy hoef nie te worry nie. Ek het geen begeerte om met vreemde mense te gesels nie – sy familie was genoeg vir ’n hele jaar.

      Die man beduie met ’n kierie ons moet die stoeptrappe opklim. “Ek sukkel om te loop. Ligamente is af. Mis getrap.”

      Bo gekom, lê die veld oop na alle kante toe. Die koue lug ruik soos spanspek en kom sit soet op my lippe. Ek klad die smaak tot in my mond. Ek hou van die Karoo. Hierdie ganse groot, oop plek. Ek hoop nie ons gaan binne sit nie.

      Die man met die kierie skud Jaap se hand, toe myne. “Fanus,” sê hy. “Middag. Kom sit.”

      Hy lyk so oud soos Jaap. Hy laat sak sy lyf stadig in sy stoel. Lig dan sy regterbeen met die grys plastiekstut om die enkel tot dit op die koffietafel voor hom rus.

      Jaap soek deur die voordeur na die huis se warmte. Hy gaan sit oorkant Fanus en trek sy baadjie stywer om sy lyf. Ek gaan sit op die stoel langs hom.

      Fanus steek ’n Camel aan; dit verduidelik seker die buite sit. Sy hare is so wit soos die rook wat die lug in verdwyn. Sy vingernaels en tande sê hy en die Camels loop al ’n lang pad saam.

      Hy kyk na ons met waterige oë. “Hoop nie julle gee om nie.”

      Dis nie ’n vraag nie.

      Ek staan op en gaan sit windop, op die verste stoel, die lus vir ’n sigaret amper te veel. Jaap haal sy notaboek en pen uit. Hoe hy gaan vra wie in hierdie huis S&M is, weet net hy.

      Fanus trek aan die sigaret, hoes. “Waarmee help ek jou … julle?” Hy kyk nuuskierig na my.

      Jaap tik met die pen teen die boekie. “Dis soos ek oor die foon gesê het, ons het ’n nuwe leidraad in Janien se moordsaak.”

      Die Camel stop in die lug. “En dis soos ek altyd sê: al weer dieselfde ou kak.” Hy skud sy kop, sy oë terug op my. “Julle – jy en sy?”

      “Ja.”

      “Watter leidraad?”

      “Korrespondensie – e-posse, boodskappe – tussen haar en ’n man. SM.” Jaap los die en uit, asof dit bloot twee letters is. “Jou naam is mos Stephanus Malan. En jou seun ook.”

      Ek probeer om nie verbaas te lyk nie. Jaap het niks gesê nie. Ek kyk na hom en sien die skadu van ’n glimlag om sy mond, die amperse lekkerkry. G’n wonder hy was so tevrede toe ek vir hom die plaasadres gegee het nie.

      “Baie mense het daai voorletters.” Fanus se stem is koud.

      Jaap raadpleeg sy notas. Blaai om, weer terug. Hy neem sy tyd, al weet ek hy het niks neergeskryf toe ek hom vertel het nie. En waar’s sy leesbril nou?

      “Die IP-adres sê die rekenaar is op jou werf, Fanus,” sê hy.

      “IP-adres? Wat de hel is dit? Is dit al wat jy het? Dit en twee letters?”

      Jaap sê niks.

      Fanus druk

Скачать книгу