LITMIR.BIZ

Скачать книгу

speel in die agtergrond, befoeterd en omgekrap.

      “Kom in.”

      Sy kyk oor my skouer na die motorfiets, hou haar hand uit vir my valhelm. Ek trek my handskoene uit, bêre dit in die helm en gee dit aan. Sy sit dit op ’n houttafel naby die voordeur neer.

      Ons loop kombuis toe. Dis warm en pers en iemand in die huis kook graag. Alles in die vertrek is ouerig, maar goed opgepas. Nuwe stoof, groot oond en ’n lang werkblad. Geure uit ’n pot op die stoof laat my maag draai van die honger. ’n Verwarmer staan in die verste hoek.

      Spreeu kyk vlugtig na die horlosie bo my kop en beduie na die tafel. “Sit.”

      Ek haal my rugsak af en trek ’n stoel uit. Sluk aan die ongemaklikheid in my keel. Dalk moes Jaap eerder gekom het, hy weet beter hoe om inligting uit mense te kry.

      Tog sê iets diep in my dat Spreeu nie met hom of enigiemand van Janien se familie sal praat nie. Daar lê te veel geskiedenis tussen hulle, nes tussen my en my ma. Ek praat veel eerder met Adriana as ek by iemand wil afpak. Sy verbind nie dadelik als wat ek nou doen met dit wat ek jare gelede aangevang het nie. So asof mens nooit regtig oor kan begin nie.

      Spreeu vryf haar hande teen mekaar. “Wil jy iets hê om te drink? Ons het bier en ystee.”

      Ons. Interessant. “Het jy dalk ’n Coke?”

      Sy maak die dubbeldeuryskas oop en gee vir my ’n blikkie en ’n glas aan. Kyk weer op die horlosie asof sy vir iemand wag om huis toe te kom. Asof sy soek vir die toeslaan van die voordeur, die klank van voetstappe oor die plankvloer.

      “Verwag jy iemand?”

      Sy knik. “Sy werk by die SKA-projek en kom eers agtuur huis toe. Daar’s vanaand ’n vergadering met huiseienaars op die pad na die bouterrein. Hulle is ontsteld oor die skade wat die skielike verkeer aanrig.”

      Sy draai stoof toe en hou haar besig met die pot, asof sy bang is om my reaksie te sien. Tog is sy ook nuuskierig. Sy hou op met roer en kyk onderlangs na my.

      Moet ek iets sê wat haar sal gerusstel? Wat sê mens? En hoekom maak dit saak wat ek dink?

      Ek gooi die Coke in die glas en trek my baadjie uit, hang dit oor die stoel se leuning. “Wat kook jy?”

      “Kerrie.”

      Die driepootkat kom ingesluip en gaan lê voor die verwarmer. Sy kyk na my voor sy haar opkrul om te slaap.

      “Dis nogal sterk. Wil jy hê?” bied Spreeu aan.

      “Dankie, dit sal lekker wees.”

      Sy skep van die kos in twee wit-en-blou bakkies en gee een vir my. Vis vurke uit ’n laai en kom sit oorkant my by die tafel. Sy eet saam met my, al is dit pik meer as eet.

      “Jy’s S&M,” val ek met die deur in die huis. “Ek het die foto’s op Snapchat gesien, dié wat Janien gestuur het. En ek het die emails gelees.”

      Sy kyk weg. Die bleek vel word rooi onder die sproete wat oor haar neus en wange lê.

      “Die foto’s vee mos uit …?”

      Haar vraag hang in die lug. Ek skud my kop en haal my rekenaar uit, wag in stilte dat die lêer met foto’s oopgaan. Ek draai die rekenaar sodat sy kan sien.

      Sy sluk hoorbaar. Druk haar servet teen haar mond en kyk weer na die horlosie. “Hoe het jy dit reggekry?”

      “Dis wat ek doen – rekenaars.”

      “Wat het jy nog uitgevind?”

      “Ek weet van So What Now?”

      “Weet Jaap?”

      “Ja.”

      “En van my?”

      “Ja.”

      “En Janien se ouers? Weet hulle?”

      “Nee.”

      Sy staan op, loop stoof toe en roer deur die pot kerrie. Die houtlepel stop. Sy staar na my. Haar oë is groen nes myne, sien ek vir die eerste keer.

      “Waarna soek jy en Jaap?”

      “Janien se moordenaar.”

      “As julle orals rondgrawe, gaan julle baie meer as dit kry.” Sy hou my stip dop, asof sy na iets in my oë soek. “Is julle okay daarmee? Is Jaap okay daarmee om te weet wie en wat Janien regtig was? Haar ma-hulle is nie, dit kan ek jou belowe. Hulle wou heeltyd iets hê wat sy nie kon gee nie. Iemand wat sy nie kon wees nie.”

      Ek dink voor ek antwoord. “Ek het geleer dat die mense naaste aan jou in elk geval weet. Dat as hulle regtig daaroor gaan dink, hulle sal besef dat hulle nog altyd die belangrikste goed oor jou geweet het.”

      “Dink jy regtig so?”

      “Ongelukkig, ja.”

      Sy glimlag suur. “Janien wou nie hê haar ma-hulle moes weet sy’s dalk gay nie. Ek sê dalk, want sy was nog besig om uit te werk wie sy was. En die gedagte was vir haar ’n moeilike een om te sluk.”

      Sy bly stil, vryf oor haar mond. “Janien was bang haar ma-hulle belet haar die huis, hulle liefde. Haar familie was baie belangrik vir haar. Maar sy’t gesukkel … dit was moeilik om heeltyd weg te steek wie sy is. Sy’t hard daarteen gestry, want sy wou so graag trou en kinders hê en inpas. Sy’t haar hele lewe lank wie sy is … was … getemper. Op elke gebied, glo dit of nie.”

      Ek sit my vurk neer. “Jy steek nie weg wie jy is nie.”

      “Dis wat jy dink. My ma gee nie om nie, sy’s net bly ek’s gelukkig. Maar my pa weet niks. Ek dink hy wíl nie weet nie. En die skool mag nooit uitvind nie. Ek gee Engels by ’n Christelike laerskool, dis al plek waar ek kon werk kry.”

      Ek knik net, wonder wat om volgende te vra. Dan onthou ek die foto wat ek uitgedruk het. Ek het vanoggend weer daarna gekyk. Spreeu is een van die mense op die foto, haar hand om Janien se middel as jy mooi kyk. Dalk is een van die ander cheny@chenwag by wie Janien so oor haar ma-hulle en toekomstige skoonouers gekla het.

      “Het niemand van jou en Janien geweet nie?” Ek begin weer eet. “En hoekom nog steeds trou as jy dalk gay is?”

      Spreeu sit die houtlepel neer en draai om, leun teen die werkblad. “Ek en Janien was van kleintyd af vriende. Dit het stadig meer geword, en nie net van my kant af nie. Op universiteit, weg van die benoudheid van familie en ’n klein dorpie se geskinder, weg van die kerk se veroordeling, kon ons verken wat seker lankal tussen ons gelê het.”

      Sy sug. “Jy’t nie die detail nodig nie, maar ons was die laaste jaar op universiteit saam. Toe sy Kaapstad toe getrek het, is ek agterna. Maar dit was moeilik. Sy het bang geword. Skielik wou sy my wegsteek … óns wegsteek. Sy was onwillig om te commit en onseker oor als, en ek wou nie meer wegkruip nie. Ek’t gevra wat aangaan, gesmeek, gepleit … En toe sê sy vir my sy en Henk is bymekaar. Einde van die storie.” Trane blink in haar oë.

      “Ek het geloop. Ek moes op die ou end hier kom werk soek, waar ek mense ken. ’n Graad in kuns beteken deesdae niks. En ek het nie Janien se kop vir besigheid nie. Toe kom sy een naweek hier koffie drink terwyl sy by haar ma-hulle gekuier het. Sy’t weer gesê sy’s jammer. En dat sy en Henk gaan trou. Sy wil kinders hê en nie haar familie seermaak nie.”

      Spreeu blaas haar asem lank en stadig uit.

      “En die foto’s op Snapchat? Dit was net voor haar dood, dan nie?” Ek sit my vurk neer, klaar geëet.

      “Ja.” Spreeu verkleur. “Als het goed gegaan tot seker so drie weke voor die troue. Dis asof Janien skielik haar besluit berou het. Sy was kwaad. En wild. Sy’t een aand hier kom kuier – ek het toe nog alleen gebly. Kyk, dis nie iets waarop ek trots is nie, maar ek kon nie laat gaan ná daardie nag nie. En Janien het aanhou foto’s stuur. Sy wat altyd so versigtig was. Sy’t heeltyd gevra of ek haar sal terugvat as sy en Henk nie uitwerk nie. Dalk het dit gehelp dat dinge die laaste paar jaar begin verander het. Stadig, maar darem. Dat meer

Скачать книгу