Skarlaken - Irma Venter

Скачать книгу

kry. Die lug wat by die vertrek instoot, is kil en klam. Verdryf die versmorende atmosfeer. Ek asem dit dankbaar in.

      “En toe’s sy dood.” Spreeu praat so sag dat ek mooi moet luister om te hoor.

      “Wie dink jy het haar doodgemaak?”

      Sy draai om, vee oor haar wange. “Dink Jaap dis ek?”

      “Nie sover ek weet nie. Iemand groot en sterk moes Janien se lig- … moes Janien tot op die pan gedra het.” Ek oorweeg die feite. “Dit kon dalk jy en Stefan gewees het. Of jy en iemand anders.”

      “Stefan is my pa se kind uit en uit. Hy sou my … hy help my met niks.”

      “Jaap sê Stefan was verlief op Janien.”

      “’n Paar mense was. Hy seker ook, ja.”

      “Het hulle gekuier?”

      “Nie regtig nie. Janien wou hom nie aanmoedig nie.”

      “En Janien se broers? Wat sou hulle oor julle twee gedink het?”

      Sy lag. “Klein Obie sou okay gewees het daarmee. Dink ek. Hy was mal oor sy kleinsus, hy sou niks aan haar doen nie.”

      “En Leon?”

      “Hy was maar nog altyd bietjie odd.”

      “Odd?”

      “Ja. Jy weet, vreemd. Bietjie onseker.”

      Interessante antwoord. “En Henk?”

      Sy dink lank. Maak uiteindelik die bodeur toe en kom sit weer oorkant my. Kyk na die horlosie. Dis twintig oor sewe.

      “Ek dink nie dit was hy nie. As hy geweet het … Maar hy sou nie. Niemand het van my en Janien geweet nie.”

      “Hoekom het jy destyds niks vir Jaap gesê nie?”

      “Janien het my laat belowe – laat swéér – dat haar ma-hulle nooit van ons moes uitvind nie. Sy was só bang om hulle teleur te stel. Ek het stilgebly, want Henk het ’n goeie alibi gehad. Hy was daardie aand by die braai op hulle plaas. Almal het hom gesien en video’s geneem van waar hy te veel drink en in ’n sinkbad vol bier neerfoeter. Wie anders sou Janien moontlik wou dood hê omdat sy gay is?” Spreeu skud haar kop. “Nee. Haar dood het niks met ons te doen nie. Ek’s honderd persent seker daarvan.”

      “En jy? Het jy nie geworry oor wat sou gebeur as die skool van jou en Janien uitvind nie?”

      “Natuurlik. Ek sê mos. Maar dit beteken nie ek sou haar doodmaak nie … Nooit nie.”

      “Okay.”

      “Regtig nie!”

      “Ek sê mos dis okay.”

      “Gaan jy en Jaap … Wat gaan julle met die foto’s maak? Asseblief, moenie vir tannie Vonnie … moet asseblief net nie. Dis die een ding wat ek Janien skuld.”

      “Jaap sal seker ten minste met Henk moet praat. Hy gaan nie hierdie inligting ignoreer nie.”

      Spreeu se kop sak tot op haar bors. Ek steek my hand uit, maar trek dit weer terug.

      Sy kyk op met blink oë. “Dalk is dit in elk geval tyd vir ander werk. ’n Nuwe lewe.”

      Ek weet nie hoe om dit vir haar beter te maak nie. Ook nie hoe om my laaste vraag beter te laat klink nie.

      “Is daar iemand anders wat Janien kon doodgemaak het?”

      Sy vee oor haar oë. “Seker, ja. Maar wie? Waar sal mens begin soek? Die laaste ruk … Janien was kwaad en uitdagend. Met almal, orals. Wie weet wat sy als aangevang het? Gelukkig het mense gedink dis net senuwees oor die troue.”

      Sy skuif haar stoel terug en vryf haar hande teen mekaar. Ek ril self van die koue lug wat ingekom het. Die kat lê nie meer voor die verwarmer nie.

      Ek staan op, trek my baadjie aan. Ons loop voordeur toe.

      Spreeu stop skielik. “Dalk was dit besigheid.”

      “Praat jy van So What Now?”

      “Meer van Skout.”

      Ek onthou dat ek die woord in een of twee emails gesien het, maar niks wat my verder laat soek het nie. Bygesê, ek het nog nie by al die encrypted data uitgekom nie. Dalk is dit wat sy so goed opgepas het.

      “Wat is Skout?”

      “Janien het dit saam met Yolene Chen ontwikkel. Of eerder, sy was besig om dit te ontwikkel. Ek dink dit was nog taamlik ver van klaar af.”

      Die vrou se naam klink deels bekend. Is Yolene cheny@chenwag?

      “Is Skout ’n program?”

      “Seker meer ’n app. Ons het almal kuns geswot, maar dis asof Yollie en Janien van die begin af geweet het daar moet ’n plan B wees. Ek sê mos, Janien het ’n kop vir die internet en vir besigheid gehad. Sy kon gapings in enige mark sien.”

      “Wat doen die app?”

      “Dis ’n program waar mense vraelyste invul, opgestel deur sielkundiges, en dan soek die program op die internet iemand wat by jou sal pas. Nie iemand wat jy dínk by jou sal pas nie, maar iemand wat by jou ware behoeftes pas – dié waarvan jy dalk nie eers bewus is nie. Skout sif deur Facebook, Pinterest, Snapchat, Tinder, Google, Instagram, jou e-posse, als, op soek na jou sielsgenoot. As dit iemand kry, ping dit daardie persoon en vra of hulle sou belangstel om jou te skakel.”

      Ek dink daaroor. Al die slaggate. Die potensiaal.

      “Wat van al die IP wat betrokke is? Die intellektuele regte en die reg tot privaatheid?”

      “Dis hoekom Skout so lank gevat het. Yolene en Janien het hierdie idee al in ons derde jaar gehad. Hulle het met Facebook en ’n spul ander mense geskakel om Skout te help befonds en te ontwikkel. Om uit te vind hoe en waar mense sou moes toestemming gee dat Skout hulle inligting mag gebruik.”

      “Dit klink na ’n goeie idee.”

      “Dit is. Dis nie ’n dating site nie, dit laat jou nie desperaat lyk nie en dit sny die kansvatters uit. Dit kry iemand wat jou verstaan. Nie iemand wat van jou hou soos jy dink jy is nie, maar wat van jou hou soos jy regtig is. En as jy nie belangstel nie, of as jy iemand gekry het, skakel jy Skout af.”

      “Wat het met die app gebeur ná Janien se dood?”

      “Dis als na Yollie toe. Janien het gesê haar helfte is myne as sy iets oorkom, dalk omdat sy skuldig gevoel het, maar ek het dit vir Yollie gegee. Ek sou dit tog nie kon klaarmaak nie, en dit was haar en Janien se idee, nie myne nie.”

      “Waar’s Yolene nou?”

      “Ek weet nie mooi nie. Ek dink sy’s in Gaborone. Haar familie is van Botswana. Moenie dat die Chen jou flous nie, haar pa is half-Chinees en haar ma swart.”

      Gaborone. Dis ver. En as Skout gelaunch het, sou ek seker al daarvan gehoor het.

      Ek tel my valhelm op, haal my handskoene uit en trek dit aan terwyl ek na die portrette voor my kyk. Ek het dit gemis toe ek ingeloop het. Dis gesigte, amper soos polisie-identiteitsfoto’s. Vreemde versierings vir ’n sitkamer.

      “Is dit joune?”

      Spreeu knik.

      Ek leun vorentoe, tuur na die lewelose gesigte agter glas. Dis driedimensioneel, meer soos dun maskers, nie portrette nie.

      “Maak jy dit?”

      “Ja, op ’n manier. Ek skep gesigte uit DNS. Altans, ek het. Sommer sigaretstompies wat ek in die pad optel of hare in ’n hotel se wasbak.” Sy wys na die masker van ’n jong swart vrou. “Daai gesig kom van DNS wat ek op ’n toetsbord in ’n internetkafee in Lusaka gekry het.”

      Haar stem raak helder, opgewonde. “Ek wou wys hoe ons dele van onsself orals in die wêreld los. Hoe ons almal eintlik een is. Takke van dieselfde boom. Hoe so baie inligting oor ons in die kleinste boublokke

Скачать книгу