ТОП просматриваемых книг сайта:
Dracul. Dacre Stoker
Читать онлайн.Название Dracul
Год выпуска 0
isbn 9788381432016
Автор произведения Dacre Stoker
Жанр Триллеры
Издательство PDW
Sięgnąłem pod materac i uniosłem jego róg.
Łóżko cioci Ellen było zbudowane identycznie jak moje. Pod kocami i prześcieradłami leżał materac wypchany gęsim puchem lub kurzym pierzem grubości najwyżej kilkunastu centymetrów. Dla większości ludzi był to zbytek i byliśmy za niego wdzięczni. Stanowisko taty zapewniało nam dostęp do niektórych luksusów i chociaż rodzice nie szastali zanadto pieniędzmi, gorąco wierzyli w moc dobrego posłania. Czuli, że bez dobrego odpoczynku w nocy nie damy rady wyzwaniom następnego dnia, co doprowadzi nas do niefrasobliwości i lenistwa, które obserwowali u tak wielu naszych rodaków. Nie wiem, czy była to prawda, czy nie. Ale jako ktoś, kto znaczną część życia spędził w łóżku, byłem wdzięczny za tę wygodę.
W moim łóżku pod materacem z pierza była skrzynia wypełniona słomą. Co wiosnę starą słomę usuwano i zastępowano świeżą, prosto z pól za Artane Lodge. Upychaliśmy ją ciasno i skrzynia wysokości ponad pół metra stanowiła doskonałą podstawę. Pod materacem cioci Ellen była podobna skrzynia, ale kiedy go odsunąłem, nie znalazłem w niej słomy, lecz gęstą, czarną ziemię. Na samym środku widniał wklęsły zarys ciała.
– Ona w tym śpi? – spytała na bezdechu Matylda. – Ale dlaczego?
Nie odpowiedziałem jej – byłem zbyt zajęty patrzeniem na robaki, które wylazły na cuchnącą ziemię z nadgniłych wnętrzności łóżka i wijąc się, machały nam na powitanie.
Pierwsza odezwała się Matylda i drżącym głosem powiedziała:
– Musimy się stąd wynosić.
Ja jednak nadal wpatrywałem się w łóżko, w odcisk ciała cioci Ellen w wilgotnej ziemi. Odór śmierci i rozkładu był prawie nie do zniesienia, jak gdyby nieboszczyk, pozostawiony, by rozłożył się w ziemi, został dopiero co wykopany łopatą grabarza. Do robaków dołączyły białe larwy, wypełzające na powierzchnię, energiczne i pobudzone, by wyginać swoje drobne ciałka. Cofnąłem się myślami do ostatniego razu, kiedy widziałem coś takiego – przed blisko rokiem. Thornley pracował na polu w Artane niedaleko stodoły i biegał za domem. Ja miałem lepszy dzień niż przeciętnie, więc mama zniosła mnie na dół na sofę w salonie. Kiedy brat wpadł do pokoju, twarz miał czerwoną i ociekającą potem i ledwo mówił. Biegł tak szybko, że zabrakło mu tchu, i chwilę potrwało, zanim odzyskał głos.
– Musisz to zobaczyć – wydusił z siebie między haustami powietrza. – Za stodołą.
On miał wówczas osiem lat, a ja tylko sześć, ale ekscytacja w jego oczach rozpaliła we mnie ogień i zapragnąłem zobaczyć wszystko, co tylko mógł znaleźć. Chciałem obejrzeć to tu i teraz – ten przypływ energii pomógł mi stanąć na nogach. Mogłem chodzić, ale nie za dobrze, więc brat przerzucił moje ramię przez swoje i pomagał mi na każdym kroku. Wyszliśmy z domu szybciej, niżbym potrafił samodzielnie, ale wolniej, niż on miał nadzieję, i przeszliśmy polem do stodoły. Ta wielka budowla, pomyślana jako schronienie dla ponad setki krów, prawie tuzina koni i wielu innych zwierząt, górowała nad większością gospodarstwa i rzucała ogromny cień na przyległy teren. Razem obeszliśmy ją od południa i skierowaliśmy się do kurników. Zanim tam dotarliśmy, poczułem, że coś jest nie tak, ponieważ kury wydawały straszne odgłosy. Zwyczajne „ko, ko, dak” zastąpiły piski i wrzaski, o które nie podejrzewałbym drobiu. Gdy się zbliżaliśmy, spostrzegłem, że ziemia usiana jest brązowymi i białymi piórami oraz strużkami czerwieni, która tężała również wokół kurników.
– Co się stało? – spytałem.
– Pewnie lis. To sprawka lisa. Albo może wilka. Zeszłej nocy coś wlazło do kurnika i zamordowało sześć kur – odparł Thornley. – Popatrz sobie.
Uderzył mnie smród, metaliczny zapach rozlanej krwi i poszarpanego ciała.
– Ale ja nie chcę.
– Nie bądź bałwan.
– Nie, zabierz mnie do domu.
Nie zrobił tego jednak; przyciągnął mnie bliżej. Nie miało znaczenia, że moje stopy przestały się ruszać i ryłem piętami po ziemi; był znacznie silniejszy ode mnie i wleczenie mojego delikatnego ciała to była dla niego pestka. Zanim się obejrzałem, staliśmy przy otwartych drzwiach kurnika i, chcąc nie chcąc, zobaczyłem rozszarpane ciała kilku kur. Nad kurnikiem bzyczała gęsta, złowroga chmara much, które zlatywały na puchnące truchła i pożywiały się nimi. Na wyłażącym mięsie wiły się larwy, nowo wyklute i głodne, kłębiły się bezładnie w poszukiwaniu następnego kęsa. Żółć podeszła mi do gardła i nim zdążyłem się odwrócić, na pobojowisko spadły moje wymiociny.
Thornley się zaśmiał.
– Pomyślałem sobie, że kiedy mama poda ci dziś wieczorem kurczaka, to chciałbyś wiedzieć, skąd on pochodzi. Prosto od rzeźnika.
– Bram, musimy iść! – nalegała głośnym szeptem Matylda, ciągnąc mnie za ramię.
– Nie rozumiem – odparłem cicho. – Przecież ona nie może…
– Już!
Matylda próbowała popchnąć mnie w kierunku drzwi, ale niewzruszony stałem w miejscu. Moje oczy wróciły do kurzu na podłodze, do kopczyka, który piął się w górę w kierunku łóżka. Wtedy zrozumiałem. Kiedy ciocia Ellen zamiata swój pokój, podmiata kurz w kierunku łóżka, a nie odwrotnie, na przykład na szufelkę. Czy kurz wraca na podłogę, kiedy Ellen wchodzi do skrzyni i z niej wychodzi?
Odwróciłem się do podłogi i przyjrzałem się: ślady prowadzące od drzwi były rozsiane po całym pokoju, wiele odcisków drobnych stóp – dziecięcych – żaden nie był dość duży, by mógł należeć do dorosłego.
– Ona nie zostawia śladów.
Matylda odwróciła się od drzwi twarzą do mnie.
– Co?
– Wszystkie ślady na podłodze należą do nas. Widzisz, jakie są małe? Ciocia Ellen jest niewysoka, ale mimo wszystko jej stopy są większe od naszych. A nie zostawiła ani jednego odcisku. Pamiętasz, jak wyglądał kurz tuż po naszym wejściu? Równomiernie rozłożona, nienaruszona warstwa?
W tym momencie mały Richard zaczął się wiercić w kołysce – zapomniałem, że jest z nami w pokoju. Matylda podeszła do niego. Zaczął wierzgać maleńkimi stópkami, kocyk się zsunął. Twarz Richarda wykrzywił grymas i na chwilę w pokoju zapadła kompletna cisza, po czym jego usta otworzyły się i wyrzuciły z siebie rozpaczliwy krzyk, dość głośny, by usłyszał go cały dom. Matylda wzięła go na ręce, przytuliła i delikatnie kołysała.
Szybko odłożyłem materac na jego pierwotne miejsce, starając się nie dotykać zakurzonej kołdry.
W drzwiach pojawiła się mama.
– Płuca tego dziecka obudziłyby nieboszczyka! Chyba nie ty go obudziłaś, co?
Matylda pokręciła głową i bez zająknięcia wypowiedziała krągłe kłamstwo:
– Byliśmy u Brama w pokoju, kiedy zaczął płakać. Nie wiedziałam, dokąd poszła ciocia Ellen, więc doszłam do wniosku, że powinnam do niego zajrzeć. Chyba trzeba go przewinąć.
Mama jednak wcale jej