LITMIR.BIZ

Скачать книгу

anders as met jou, het sy hande om te help as ek my plaas afgetree het. Gaan huis toe, terug Engeland toe. Jy hoort nie hier nie.”

      Roberts antwoord nie, staan net stuurs sy situasie en oordink.

      Mafungwashe kyk stil na Pieter.

      Pieter kyk na Mafungwashe. Hy knik een keer: Ja.

      Mafungwashe laat sak haar kop dankbaar.

      “Wat gaan jy met hom doen?” vra Roberts, en wys na die lyk van die kryger.

      “Jou gemors, maak jy dit skoon. Die rivier is net hier onder.”

      “Jy kan nie ernstig wees nie.”

      Hoe ver kan hy hom treiter? wonder Pieter. “Ek het nie ’n graaf nie, jy gaan nie nou klippe kry om hom mee toe te pak nie, en ek gaan nie slaap met ’n lyk wat langs my lê en vrot nie. As jy ’n beter plan het, luister ek graag; so nie, die rivier is soontoe.”

      Pieter haal sy blikkie soetigheidjies uit sy sak, haal een uit en hou dit uit na Mafungwashe – maar nie na die sendeling nie. “Eet dit,” sê hy. “Dis lekker, soos heuning.”

      Sy huiwer. Dan neem sy die soetigheidjie en sit dit in haar mond.

      “Wat is jou naam?” Pieter besef hy moet ’n soort verstandhouding met haar begin vestig.

      “Mafungwashe.”

      “Mafungwashe. Eerste dogter.” Hy kyk haar ’n rukkie peinsend aan en sê toe: “Ek noem jou Eerste.”

      “Eerste.” Sy sê dit versigtig na, soos hy dit uitgespreek het.

      Pieter knik goedkeurend. “Eerste dogter van jou vader en eerste dienskneg op my plaas.”

      “Julle moet my vergewe, maar ek dink ons moet nou bid.” Roberts voel hier het vandag soveel dinge gebeur dat ’n gebed die enigste manier sal wees om kalmte vir die gees te verkry.

      Pieter wil nie in Engels bid nie. “’n Leeu vra nie om vergifnis elke keer as hy ’n bok vang nie.”

      “Ek vrees jy is ’n goddelose mens.”

      Pieter kom vinnig en onverwags orent.

      Die sendeling dink Pieter gaan hom aanrand, maar Pieter stap oor na sy saalsak wat langs sy saal lê. Hy haal ’n ou Nederlandse Familiebybel daaruit. “Hierdie Bybel het aan my oupa behoort,” sê hy deur dun lippe, “en aan my pa ná hom, en nou behoort dit aan my. As God met my wil praat, sal hy hier praat, nie in gebed met ’n donnerse Engelsman nie.”

      “Meneer De Witt,” vermaan die sendeling hom. “Ons het pas ’n mens hier doodgemaak. Gods Woord verbied dit baie duidelik.”

      Pieter gaan nie met sy geloof laat mors nie. “Adam en Eva is uit die paradys verban, of het jy dit vergeet? Ons lewe in die wêreld, en die wêreld is ’n wildernis, my magtag! As ek hom weggejaag het, sou hy eenvoudig gewag het tot ons slaap – en dan teruggekom het. En as hy dit nie vanaand gedoen het nie, sou hy dit môre of oormôre gedoen het. Sy eer was op die spel en hy het gesterf terwyl hy dit verdedig het. As hy nie hierdie vrou tot verantwoording kon bring nie, sou hy dit nie anders wou gehad het nie, want tussen sy eie mense sou hy nie meer met eer kon lewe nie. Ek weet nie wat hulle jou by jou missionary-skool geleer het nie, maar hoe gouer jy dit vergeet, hoe beter. Dis Afrika dié; hier praat bloed. Dis al.”

      Maar Roberts besluit om Pieter te ignoreer. Hy sak op sy knieë neer en vou sy hande voor hom in gebed. “Onse Vader wat in die hemel is, U het my na hierdie onverbiddelike land gebring om u werk te doen, maar die duisternis wil my oorweldig, wil die pad vorentoe versluier …”

      “Donner!” Pieter wil nie met die man inmeng wanneer hy bid nie, maar bly hoef hy nie te bly nie. Hy slinger sy geweer dwars oor sy bors en stap na die kryger se lyk. “Eerste! Yiza!” roep hy. Hy vat die kryger onder die skouers, beduie aan haar om die voete te vat.

      Roberts hou op bid en hou vir Pieter en Eerste dop terwyl hulle die lyk wegdra.

      Net voor hulle in die boskasie in kan verdwyn, snou Pieter vir Roberts oor sy skouer toe: “Sorg dat jy weg is voor ek terugkom, of jy sal rede hê om te bid.”

      Roberts keer terug na sy gebed: “O Heer, waarom het U U aan my onttrek? Al wat ek wil doen, is u werk, om om te sien na u kudde, om …” Dan raak hy skielik stil. Hy maak sy oë oop. Hy staan op en kyk na waar Pieter en Eerste verdwyn het. Weer sak hy op sy knieë neer en bring sy hande saam in gebed. “Daar staan geskryf dat ’n mens nie doodslag mag pleeg nie, en dit het ek gedoen. Vergewe my daarvoor … en vergewe my ook … vir dít wat ek nou gaan doen. Dit is ’n sonde, maar een wat u groot naam sal uitdra.”

      Roberts staan uiteindelik op. Hy stap reguit na Pieter se saalsak en begin daarin krap. Hy bring ’n stukkie wit lap te voorskyn. Dan loop hy na die vuur en krap in die rand tot hy ’n stokkie kry waarvan die punt tot houtskool verbrand is. Hy lê die lappie op die grond neer en begin met die houtskool daarop skryf, sy boodskap oor die daad wat tot God se eer sal strek.

      Wanneer sy boodskap klaar is, vou hy die lappie toe en lê dit versigtig neer op die stomp voor die rivier. Dan kom hy orent en gryp wat hy nodig het.

      Skaars dertig tree van die sendeling af sleepdra Pieter en Eerste die lyk tot by die water van die Umzimkulu. Pieter stoot die lyk in die rivier in en gee dit dan nog ’n stoot om hom dieper in te stuur. Die lyk dryf stadig in die stroom in. Pieter en Eerste kyk hoe dit wegdryf. Wanneer dit die hoofstroom bereik, beweeg dit al hoe vinniger uit hul lewe uit.

      Eerste kyk na Pieter, en dan nederig weg. Soveel het vandag in haar lewe verander dat sy amper nie kan glo dat sy haar lewe toevertrou het aan hierdie man wat sy eers vandag leer ken het nie.

      “Nou ja toe,” sê Pieter en begin terugstap na die kamp.

      Roberts is weg, sien hy wanneer hulle die oopte bereik. “Goed so,” sê hy, en in sy gemoed wil hy juig. Hy kan nie elke dag met dié vent opgeskeep sit nie; hy sal daarvan mal word.

      Hy stap rustig na sy vuurtjie. Net wanneer hy op die stomp gaan sit, vries hy, agterstewe in die lug. Hy kyk verstom af na die gevoude wit lappie op die stomp. Dan kyk hy verder. Geen saal nie. Sy saal is weg!

      “Waar’s my saal?” Pieter is nou heel verdwaas, kan nie mooi begryp wat aan die gang is nie. Hy vou die lappie oop. Sien die woorde daarop in houtskool geskryf: Your horse is in the service of the lord.

      “Bliksem!” Dit voel of iemand sy maag weggekerf het – al sy aardse besittings weg! Hy het die dag ingekom met ’n handjie vol van die allernodigste goed, nou het hy net vir Eerste.

      Pieter gaan sit, staar na die vuur. Die swernoot het darem sy koffiekan en bekers gelos. Sy mes, ’n paar ander dingetjies wat sy gulsige vingers in sy haas nie bymekaar kon skraap nie. En daar staan sy geweer nog. Sy Bybel, merk Pieter, lê nog netjies toegedraai waar hy dit neergesit het.

      Nou goed, dink hy, as dit dan nie anders kan nie, sal hy soos die Israeliete van ouds te voet na Kanaän stap. Eerste, sien hy, is gereed vir die lang pad vryheid toe. Nie ’n dag se stap nie. Nie ’n week nie. Maande.

      Pieter en Eerste stap op na die rand van ’n hoë plato. Die rand loop van links na regs voor hulle. Hulle stap nader en kom tot stilstand. Voor hulle lê ’n vallei groen en wyd uitgestrek. Woes en leeg, soos die Bybel sê.

      Pieter se gemoed skiet vol. Die maande se stap was nie verniet nie. Die voetseer, die honger. Die slange wat hulle moes trotseer. Dit was nie verniet nie.

      Pieter en Eerste staan sy aan sy en aanskou die landskap waar hul toekoms lê.

      Dan sien Pieter dit: Teen ’n lang hoogtetjie staan ’n ossewa. Hy beduie aan Eerste hulle moet in daardie rigting beweeg.

      Hoe nader hulle kom, hoe meer raak sigbaar: Die ossewa is uitgespan, en die trekker se vee en osse wei in die omgewing, nie te ver van die ossewa nie. Naderby kan hy die mense begin tel: ’n man, ’n vrou, nog ’n jongerige vrou en vier kinders.

      Die vrou is besig om kos te maak in ’n pot wat oor ’n vuurtjie

Скачать книгу