ТОП просматриваемых книг сайта:
Donkerland. Deon Opperman
Читать онлайн.Название Donkerland
Год выпуска 0
isbn 9780624065258
Автор произведения Deon Opperman
Издательство Ingram
Pieter vlieg om, gereed om te vuur.
Roberts skuil agter Pieter.
“Ndize kuthatha le ntombazana!” roep die kryger uit. Ek het gekom vir daardie meisie!
“Sy sê jy wil haar doodmaak,” antwoord Pieter. “Hoekom?”
“Hierdie meisie is sleg.” Daar is minagting in sy stem. “Sy het skande oor my huis gebring.”
“Wat sê hy?” Roberts kan maar net nie sy plek ken nie.
Pieter haal sy oë nie van die kryger af nie.
“Sy’t skande oor sy huis gebring.”
Pieter kan die spanning tussen die kryger en die vrou aanvoel, die vrees wat haar laat wegdeins van hom af. “Wat het sy gedoen?” vra hy aan die kryger.
“Sy is gekies om met my te trou, maar sy het haarself aan ’n ander man gegee.” Daar is trots in sy stem, maar Pieter merk ook die pyn wat die gedagte van haar ontrouheid bring. En die pyn wek die woede, dit weet hy.
Mafungwashe hoor wat die kryger sê en herhaal haar woorde van vroeër: “Ek wil hom hê, nie vir jou nie.”
“Hy is dood.”
Sy het die nuus verwag, maar dit ruk haar steeds. ’n Rou kreet ontglip haar lippe. Mafungwashe laat sak haar kop, haar lyf skud van die huil.
Roberts het nie die vaagste benul wat aan die gang is nie. Pieter verduidelik in gedempte toon aan die sendeling wat gebeur het. Die kryger het haar minnaar vermoor.
Mafungwashe droog haar trane af. “Jy is ’n wrede man!” skel sy op die kryger. “Jy is ’n wrede man!”
Dan draai sy smekend na Pieter. “Musa ukumvumela andithathe ndiya kucela. Ndiya kucela.”
Roberts lei af dat sy smeek om beskerm te word of saamgeneem te word.
“Bly stil, vrou!” bulder die kryger.
“Wat de donner moet ek nou maak?” vra Pieter aan niemand in die besonder nie.
“Jy gaan hom tog nie toelaat om haar dood te maak nie, gaan jy?” Roberts weet nie hoe nie, maar hy voel hy moet ingryp om die gang van sake te beïnvloed. Die stem van rede, die stem van God.
“Óf sy moet vrek, óf hy moet vrek,” antwoord Pieter, met die onrus wat steeds in hom groei. “Hy sal nie sonder haar weggaan nie. Sy is aan hom belowe, maar toe gaan raak sy verlief op iemand anders. Sy eer is op die spel.”
Die kryger het nou genoeg gehad van die onsekerheid. Hy wil sy taak volbring. “Gee my die meisie, of daar is moeilikheid.”
Pieter kyk van die kryger na Mafungwashe.
“Ons kan nie toekyk hoe ’n jong vrou weggesleep word na ’n gewisse dood nie!” roep Roberts uit.
Die vraag maak Pieter sommer ergerlik. “Wat stel jy voor? Sal ons boekevat? Ek weet: Hier is jou kans om ’n siel te wen. Praat jy met hom.” Hy stamp Roberts vorentoe. “Kom, praat jy met hom. Goeie oefening vir die Zoeloes. Vertel hom van civilisation.” Hy stamp Roberts tot voor die kryger.
Die kryger se toorn ontvlam. “Daardie vrou is myne. Dis nie jou besigheid dié nie.”
“Kyk,” sê Roberts, onsekerheid wat van elke woord drup. “Ek is seker ons kan hierdie saak op ’n beskaafde manier skik.”
Die kryger verstaan nie. “Ek wil haar nóú hê!”
“Wat sê hy?” vra Roberts oor sy skouer aan Pieter, wat net sy skouers ophaal.
“Dis kwalik die tyd vir oppervlakkige grappies,” mor die sendeling.
“Dis die laaste keer dat ek praat,” kom dit afgemete van die kryger.
“Ja, natuurlik … inderdaad … net ’n oomblik,” ploeter die sendeling voort. “Om hemelsnaam, De Witt, wat sê hy?”
Roberts draai na Pieter om te hoor wat hy antwoord. Met dié lig die kryger sy knopkierie om Roberts oor die kop te slaan.
’n Enkele skoot weergalm deur die bos.
Roberts is spierwit van die skrik. Hy het nie gesien hoe die knopkierie gelig word nie.
Pieter staan met sy geweer teen die skouer; laat dit dan stadig sak. Hulle kyk stil na die lyk van die kryger. Pieter met ’n gevoel van onbehaaglikheid; Roberts met suiwer afsku en walging jeens die jong Boer voor hom.
Die vrou se asem is ook weggeslaan. Sy kyk stadig van die dooie kryger op na Pieter.
“Hy’t gesê dit was jou laaste kans,” verduidelik Pieter sag.
“Jy’t hom geskiet,” prewel Roberts.
Niemand is so ondankbaar soos ’n onnosel sendeling nie, dink Pieter. “Ja,” antwoord hy. “En het ek ’n sekonde langer gewag, het jý daar gelê.”
Roberts loop stadig na die lyk. “Maar hy’s dood.”
“Natuurlik is hy dood. Wat dink jy is dit hierdie – ’n kleilat?”
“Maar ek … ons … hy …”
Pieter haal die blikkie soetigheidjies uit sy sak, maak dit oop, haal een uit en hou dit uit na Roberts. “Dè.”
Roberts kyk ’n oomblik na die soetigheidjie en strompel dan die ruigtes in, waar Pieter hom hoor braak.
Dis ’n harde wêreld hierdie, dink Pieter. En die bliksem besef nie eens dat ek pas sy lewe gered het nie.
Terwyl die sendeling vrede maak met sy verknorsing, gaan sit Pieter op ’n stomp om sy geweer te herlaai. Dis nogal ’n proses.
Mafungwashe hou hom dop.
Pieter kyk na Mafungwashe en dan weer terug na sy geweer.
Mafungwashe staan stadig op en stap oor na die lyk van die kryger. Die man langs wie sy nooit snags sal lê nie. Sy por sy liggaam met die een voet om seker te maak hy is dood, en dan begin sy op hom skree – ’n aanmekaar gebabbel soos sy hom slegsê en vervloek.
“Kwanele! Kwanele!” roep Pieter haar tot orde.
Sy kom mettertyd tot bedaring.
“As jy so lawaai, is daar netnou nog moeilikheid,” merk Pieter droogweg op. Sy geweer is amper klaar gelaai.
Sy antwoord nie.
Pieter sug en skud sy kop.
Roberts kom uiteindelik vanuit die ruigtes aangestap. Hy vee sy mond met ’n sakdoek af.
Mafungwashe kniel voor Pieter.
Roberts steek vas net waar hy is wanneer hy die toneeltjie sien. Hy hou hulle stip dop.
“Ubusindisile ubomi bam ngo kunidingowakho,” sê Mafungwashe aan Pieter.
Pieter antwoord nie, kyk haar net ernstig aan, weeg haar woorde, onseker oor wat hom te doen staan. Daan gaan hy voort met die herlaai van sy geweer.
“Wat het sy gesê?” vra Roberts.
“Ek het haar lewe gered en nou is sy myne.”
“Angekhe ndibuyele kubo ngoku kuba bangandibulala. Apho uya khona nam ndihamba nawe.”
“Sy kan nie teruggaan nie,” vertaal Pieter vir die sendeling,”hulle sal haar doodmaak. Sy sê waar ek gaan, sal sy gaan.”
“Die Here werk op misterieuse maniere. Jy was onwillig om my te laat saamstap met jou, omdat ek jou vordering sou vertraag. Maar nou … As jy een saamneem, kan dit net sowel twee ook wees, nè?”
“Sy is klein,” sê Pieter. “My perd sal haar nie voel nie.”
“O, ek sien,” snip Roberts, “wanneer ek vra, is die antwoord nee, maar wanneer