LITMIR.BIZ

      By ons familie is dit asof ons onder die sagte, warm geel van ’n lamplig inskuif. Hulle woon tydelik in die Swartwoud waar hul jongste seun in ’n nabygeleë skool vir internasionale sendelingkinders is. Met ons aankoms is hulle in ’n delikate situasie rondom hul werk gewikkel. Ná 14 jaar van pastorale versorging en traumabe­rading vir sendingpersoneel in meer as 25 lande leef Willie en Ca­ren fyn inge­stel op God se stem.

      Saam met hulle val ons een oggend die provinsie Alsace (Elsas-Lotharinge) vanuit Duitsland binne. Dié gesogte wynstreek net anderkant die Rynrivier in die ooste van Frankryk was voorheen onder Duitse bewind en die Germaanse invloede is nog orals te bespeur.

      Samma, oftewel Sammajoor, die Van der Merwes se Staffie uit Suid-Afrika, is voor ons in die kar. Hy was Caren se pa se laaste geskenk aan hulle kort voor sy dood. Soos dit ’n sendelinghond betaam, sê sy Europese Unie-paspoort hy het die wêreld al van die VSA tot Sicilië deurkruis. En hy leef getrou aan sy roeping as be­dienaar van die liefde, verseker sy nooi.

      Gelukkig vir Samma is die Franse seker die enigste nasie ter wêreld wat hul honde selfs na die duurste restaurante saamneem. In Strasburg gaan eet ons by La Petite-France met sy kleurvolle, blombedruipte ou huisies op die rivier. Nog voor die welbedeelde serveuse ons vra wat ons wil bestel, bedien sy eers vir die sersant-majoor ’n bak water.

      Ek dink skielik aan wat Caren tydens hul gesin se twee jaar in Latvië in Oos-Europa aan die einde van die 90’s vir ons geskryf het. Hulle moes hul gemis aan ’n troeteldier in ’n kleurlose, grimmige woonstelblok besweer deur krummels op die vensterbank uit te sit. ’n Paar duiwe was kort voor lank deel van die familie. En ’n groot troos.

      Maar op dié herfsoggend is ons in Alsace, en ek beleef die oorvloed, grasie en skoonheid deur ons jongste se verwonderde oë. Vir ’n wyle is ek ook weer 21 jaar oud soos toe ek destyds in Parys au pair was. Hierdie nasie van onbeskaamde lewensgenieters se art de vivre (die kuns van leef) is soos asem, of geluk, of die geur van gemaalde okkerneute – nie te verduidelik nie. Maar baie beslis dáár. En die taal – net so deksels mooi as wat dit moeilik is – knoop al die draadjies en lintjies van my Hugenotehart styf-styf vas.

      In Strasburg sien ons die indrukwekkende Notre Dame-katedraal se hoë Gotiese toring van ver af. Dit het vier eeue geneem voor dit in die 15de eeu voltooi is. Onderweg daarheen verlei ’n ver­koops­dame ons eers uit haar patisserie-venster met soetgoed wat sy gratis saamgee. Toe ons baie voorspelbaar ’n paar minute later terugstorm vir meer van dié hemelse aardse peuseling, lag sy net, deeg­roller in die hand. Nog ’n paar suikertiere het geknak.

      Soos in die res van die Franse platteland loop strate hier ook oor die middag leeg wanneer restaurante en huiskombuise die spil word waarom alles draai. Gevaarlike goed soos tarte flambée vlam om elke hoek en draai. Foie gras, oftewel vergrote lewers, kry ook groot aftrek sedert die Egiptenare al doerie tyd versot geraak het op die lewers van trekganse wat hul kos vir lang vlugte stoor en hulself elke jaar voor hul vertrek trommeldik eet. ’n Mens vermoed ’n paar menslike trekvoëls verlaat ook soms hierdie kos- en wynstreek met ’n vergrote lewer.

      Ons ry deur golwende landskappe met Middeleeuse kastele en ander oorblyfsels uit die geskiedenis tot sover terug as die Romein­se tye. Dorpie na dorpie het sy goed bewaarde historiese stadskern met kleurvolle houtvagwerkhuisies in nou straatjies. En daar is gelukkig nêrens enige tekens van aggressiewe toerisme nie.

      In die waterryke Kaysersberg ontdek ons die geboortehuis van dr. Albert Schweitzer wat in 1952 die Nobelprys vir Vrede ontvang het vir sy baanbrekerswerk as sendingdokter in Gaboen. Ons drentel straataf waar mense al weer gemoedelik aansit vir koffie en koek. Die Franse is geesdriftige geselsers – hulle hou trouens selde op met praat.

      In die mooi ou abdy duur dit ’n rukkie voor my kop ophou skarrel. In die stilte skiet iets oor Willie en Caren se besoek aan Uganda vroeër die jaar my te binne. Hul oudste seun Ruco en sy Amerikaanse vrou Kristi werk vir Samaritan’s Purse in die bar, noord­oostelike streek van die land. Ruco (26) staan aan die hoof van ’n voedselverspreidingsprojek aan 500 000 Karamojong-mense en Kris­­ti het ’n bediening onder die vroue. Die projek is al 40 jaar aan die gang.

      Om die verhongerde mense te sien waar hulle ure lank in die hitte vir kos wag, was ’n skrynende ervaring, sê Caren. Al wat sy ná ’n ruk kon uitkry, was: “En dit gaan alles net oor basiese stapelvoedsel: boontjies, rys, meel en olie. Kos wat ’n hele familie ’n maand lank aan die lewe moet hou!”

      Die laaste aand by hulle sê ons saam dankie. Vir oorvloed en beantwoorde gebede, en veral vir liefde wat dit moontlik maak om met binne-ore na mekaar se oënskynlik nietigste note te luister. Ons kon mekaar versterk sodat ons met nuwe moed kon sê: “Staan op, laat ons hiervandaan weggaan” (Joh. 14: 31).

      Die Sondag van ons vertrek terug Suid-Afrika toe woon ons nog die SA-gemeente se diens in Londen by. Ek gaan my getroue tasdraer se arm om my skouers mis. Ons moet hom sonder werk of blyplek agterlaat, maar in die diens hoor ons van God wat voor ons uittrek en ervaar sy troosvolle gemeenskap toe die seën oor ons uitgespreek word.

      Met die amen is die knop in my keel een van blydskap. Ons kind is, soos ons, in dié veiligste Hande in die hemel en op aarde.

      Ná die tyd loop ons by die ontsagwekkende St. Paulus-katedraal in. Die orrelklanke lig my op, op na ’n nimmereindigende ruimte ie­wers tussen hemel en aarde. My mensehart wil breek oor al die mooi van die afgelope tyd. En oor dinge wat noodwendig moet verbygaan.

      Terug by die huis wag die lente ons strik om die nek in. Alles woel en krioel buite, maar ek dra nog my kinders, albei nou in die buiteland, in my hart rond en deins terug vir die koerante wat weer onverpoos hul daaglikse slyk en modder tot teen die voordeur uitstoot. Ná die drie weke weg lyk die beloftes van politici na groot, opge­klitste wolke waaruit nie ’n druppel val nie. Dit begin my ver­­smoor, verlei my om te dink ons sit hier op Soekmekaar en Twyfelfontein se stasietjies met geen trein in sig nie.

      Maar die wind kom skep my gelukkig van agter af en sit my neer by Verona, Zulrich, Juclite, Michael, Esmé, Thelren en Theltom uit Scottsville by Kraaifontein, Kaapstad. Daar waar die lewe vir die agttienjarige Thelren Masimila “’n onbekende grot is waar jy kaalvoet op skerp klippe moet stap”.

      Op dié middag loop dinge mooi. Dié groepie se gedigte, bymekaargemaak deur Thérese Hulme in die bundeltjie, Piemp, is ge­reed vir uitstap op straat. Fier en regop. Soos hulle.

      Die gedigtespan vertel gretig. Van die juffrou, ’n student in narratiewe terapie, wat vyf jaar gelede by hul Afrikaansklas in die Laerskool Petunia ingestap het – trommetjie in die een hand en ’n ge­dig van Ingrid Jonker in die ander. “Van ons hét toe al gedigte geskryf, maar dit het net tot by die deur gekom,” onthou een. “Sy moes dit kom oopsluit.”

      “Juffrou was mos nou ouer as ons en sy hét haar graad,” vervolg sy maat. “Maar sy was nie daar bó en ons doer onder nie.”

      Hulle vertel hoe hulle, terwyl hul maats

Скачать книгу