Grens - Leonette Smit

Скачать книгу

vir planne maak. Maar hoe sê mens dit nou vir jou pa vir wie jy altyd raad vra? Wat altyd al die antwoorde ken op al die baie vrae. “Pa, ná die dinge by St. Michaels het die dokter gevoel dit sal nie goed wees om die bevalling ’n tweede keer te probeer terughou nie. Die dokter in Pretoria wat Saterdag die sonar gedoen het, het ook gesê die baba kan maar kom. Ek weet nie, Pa. Miskien sou hy dan net ’n lang lyding gehad het. Dis miskien maar beter so.” My hart wil breek vir Pa. Dis sy naamgenoot. Dit moet vir hom baie swaar wees.

      “Kon die dokter sê wat die oorsaak is? Is dit nie dalk malariapille wat jy gedrink het nie?” Ek kan hoor dat hy dit nog nie kan aanvaar nie.

      “Nee, Pa. Ek het niks teen malaria gebruik nie. Maar die dokter het bloed getrek om toetse te doen. Hulle sal laat toets vir ’n paar goed wat ’n moontlikheid kan wees. Maar ons sal eers later die uitslag hoor, want dit word nie hier gedoen nie. Hulle doen dit in die Republiek.”

      “Ai, ou Baab. Sterkte, man. Dis nou regtig sleg. Moet jy en die kleintjies nie maar bietjie huis toe kom nie?” Dis sy manier van troos – om sy nabyheid aan te bied …

      “Dankie, Pa, maar dit sal hulle net nou weer ontwrig. Dis beter dat ek maar hier bly en kyk wat sê die toetse. Dalk lewer dit iets op en dan kan ons besluit wat volgende.”

      “En die tweetjies? Verstaan hulle iets?”

      “Nee wat, Pa. Ek dink nie so nie. Hulle voel aan dat iets nie reg is nie, maar dit lyk nie of hulle ontsteld is nie.”

      “Nou maar sterkte, my kind. Hier’s Ma weer.”

      Ma klink besorg as sy die gehoorstuk by Pa oorneem: “Babie? Het die dokter vir jou iets gegee om jou melk terug te hou?”

      “Ja, Ma. Ek het dit al vanoggend begin gebruik.”

      “Dis goed. Anders kan jy dalk mastitis kry, of iets.”

      “Nee, Ma moenie worry nie. Als is onder beheer. Dis maar net so onverwags … en baie swaar …” Ek mag nie nou aan’t tjanke gaan nie!

      “Moenie terughou nie, Baab.” Ma kan hoor dat die hartseer in my keel begin opstoot. “Huil, my kind. Dit sal jou goed doen.” Ek kan hoor dat sy dit moelik vind om self terug te hou.

      “Ek bel jou weer môreaand. Gaan slaap nou. Het hulle vir jou ’n slaappilletjie gegee?” Steeds besorg, soos net ’n ma kan wees. Bedag op die fynste detail van versorging.

      “Nee. Maar ek dink nie ek sal sukkel om te slaap nie. Ek is baie moeg vanaand.”

      “Nou maar lekker slaap, ou Baab, en sterkte vir julle hoor. Drukkie vir die kleintjies.”

      “Tatta, Ma. Dankie vir die bel. Nag, Ma.”

      Hoekom moet die geskiedenis hom tog herhaal in ’n familie? Dat my kind dieselfde smart moes beleef as wat ek deurgemaak het, was soos ou wonde wat weer oopgekrap word. Ek het so intens gevoel wat sy moes voel, omdat ek ook al dáár was. Daardie sieklike leë gevoel, van iets wat uit jou hart geruk is, het ek ook al beleef. Ag, as ek haar dit maar kon spaar. As ek maar daardie dag by haar kon wees om haar te troos. As ek haar maar kon help om te huil. Ek kon duidelik hoor dat sy te veel terughou. Ag, as sy maar net makliker kon huil daai eerste aand. As sy tog maar net kon huil …

      Smit en die kinders het al klaar geëet en Smit het hulle borde bymekaar gestapel. Ek is ook klaar. Ek wil nie nog eet nie.

      “Koppie tee vir jou?”

      “Dit sal lekker wees, my lief. Sal jy vir Karien sommer ’n bottel rooibostee maak vir die bed?”

      “Ek maak so. Ek sal hulle in die bed sit. Kom, sê nag vir Mamma. Bedtyd vir soet kinders.”

      Dankie tog vir hom. Hy’s so ’n natuurlike pappa. Niks is vir hom te veel moeite nie. Hulle wedywer eintlik om eerste in die bed te kom. Ek hoor hoe hy vir hulle ’n Bybelstorie lees en hulle laat bid voordat hy hulle toemaak. Klokhelder stemmetjies. Klein-Johan wat alles op een hoë noot bid: “…en dankie, liewe Hieses, vir ’n pappa en ’n mamma en ’n sussie. Wees met Ouma-Chrissie en Oupa-Leo en Ouma-Lulu en Oupa-Smittie en Nimrod en Bidi en dankie vir ’n huisie en ’n bakkie en kossies.” En dit dan afrond met ’n oordrewe “Amen!”

      “Pappa bring nou jou bottel, hoor,” paai Smit vir Karien wat al klaerig begin raak. Ek hoor hom werskaf in die kombuis. Hoor hoe Klein-Johan en Karien met mekaar lê en gesels, en hoe dit al stiller raak in hulle kamer.

      Ek draai op my sy en begin met God te praat in my gedagtes: Here, ek weet nie wat om vir U te sê nie. Ek wéét net U maak nie foute nie. Maar ai, hoekom moes dit gebeur? Alles het tog so goed gegaan?

      Ek dink vlugtig aan my vorige twee swangerskappe. Eintlik het ek ’n bietjie kleiner gedra aan Ignatius. Maar ek het dit toegeskryf aan my aktiewe lewenstyl met die twee kleuters. Nooit vermoed dat alles nie normaal ontwikkel nie. Wat weet God wat ek nog nie weet nie?

      Het ék iets verkeerds gedoen, Here? Dalk verkeerde medisyne gedrink tydens my swangerskap? Was dit ’n fout om St. Michaels toe te gaan so laat in my swangerskap?

      Die verwarring neem net toe soos wat meer en meer vrae in my gemoed opwel. Maar aan God en sy nabyheid twyfel ek geen oomblik nie.

      Ek weet dat U ons nie straf vir iets nie. Dit het Jesus reeds alles aan die kruis gedra. Wat moet ek maak hiermee? Ek is so verward!

      My gedagtes tol en tuimel. Maar dis asof ek weer hoor: “Ons weet dat God alles ten goede laat meewerk vir dié wat Hom liefhet, dié wat volgens sy besluit geroep is.” (Rom. 8:28)

      Ek weet nie hoe dit moontlik is nie, Here. Ek is kwaad vir U dat U nie sy dood voorkom het nie en tog weet ek dat ek U liefhet. En ek wéét dat U ons geroep het vir hierdie bediening. Dat ons hier is, so ver van moderne geriewe wat dalk sy lewe kon red, is ook u besluit. U het dit toegelaat. U het toegelaat dat die dokter my laat terugkom het Katima toe vir die bevalling. U kon dit keer. Maar U het nie.

      Ek kry dit reg om God te beskuldig sonder om skuldig te voel daaroor. Lank lê ek asof ek wag dat Hy my daaroor sterk moet aanspreek. Maar my hart bly seer. Pyn tot in my gebeente in.

      Waarom U dit toegelaat het, verstaan ek nie. Dalk eendag …

      Ek het nie lus om nou te probeer verstaan nie. Later dalk. Nie nou nie, ek is te moeg.

      Laat dit dan vir ons ten goede uitwerk, asseblief, Here.

      Laat Hy maar sorg dat ons dit wel eendag verstaan. My gedagtes spring na die twee kinders in die kamer verder gang af. Dierbare tweetjies.

      Ag, Vader in die Hemel, dankie vir ons twee gesonde kinders. Hulle is vir my nou kosbaarder as ooit. Ek besef net weer hoe groot u genade is dat ons hulle kan hê, sonder enige gebrek of siekte of probleem.

      Ek hoor hoe Smit vir Karien haar bottel gee en albei nagsoen. Hoe hy die oorskiet vir die honde uitkrap. Hoe hy ligte afskakel in die kombuis en voorhuis. Hy kom sit by my op die bed met my koppie tee. Vryf my hare. Hy sug.

      “Ja, my vrou. Min het ons vanoggend geweet wat hierdie dag gaan oplewer.” Daar’s niks wat ek kan sê nie. Ek gee hom maar net ’n flou glimlag. Drink my tee met albei hande om die beker vasgeklem.

      “Piet sal my môre help dat ons sy begrafnis kan reël.”

      “Ja, ons moet hom seker begrawe.” Dis of die realiteit daarvan nou eers insink.

      “Dit sal waarskynlik Saterdag kan wees. Oom Ronnie het aangebied om vir hom ’n kissie te maak. En hulle het reeds vanmiddag ’n span gestuur om te begin skoonmaak daar by Trollope se graf.”

      “Gaan hulle dáár ’n graffie grawe?”

      Hy knik instemmend. Ons sit ’n rukkie in stilte.

      “Hy

Скачать книгу