LITMIR.BIZ

Скачать книгу

nie of dit pienk of blou gaan wees nie …

      Al ry Smit stadig en baie versigtig met die grondpad hospitaal toe, skud en skommel my maag asof hy van my lyf wil losruk, soos die ryp papajas wat ons aan die bome op Consortmyn in ons kinderdae losgeskud het.

      Dawid wag reeds by die ingang van die hospitaal. Suzette is aan diens, waaroor ek, vanweë haar bekwaamheid, dankbaar is. ’n Jong verpleegstertjie wat ook op nagdiens is, staan haar by. Suzette stel haar aan my voor as Pretty. Behendig kry Suzette alles gereed terwyl Dawid die voorondersoek doen. Ek is al drie vingers ontsluit! Ons gaan beslis nie lank hier hoef te vertoef nie.

      Toe Dawid en Suzette ons ná die aanvanklike ondersoek alleen laat, vat Smit my hand waar hy langs my op die hospitaalbed sit. Hy lyk baie rustiger as sowat ’n uur vantevore toe hy moes hoor dat my kontraksies begin het. “Kom ons dra die dinge aan die Here op,” sê hy en begin vir ons te bid: “Vader, ons weet U is in beheer van ons lewe, van hierdie baba wat op pad is se lewe, en ook van Klein-Johan en Karien se lewe. Ons dra hulle nou aan U op. Wees asseblief daar by hulle waar hulle alleen by die huis is. En wees ook hier by Leonette, waar sy nou moet geboorte gee aan hierdie nuweling. Ons dank U, Vader, dat U ’n alomteenwoordige God is. Dat ons U intiem mag ken, U nabyheid mag beleef. Neem asseblief beheer oor hierdie bevalling, oor Dawid en Suzette en die ander verpleegster. Laat alles wat hier gaan gebeur vanoggend u Naam verheerlik. En, vir die hoeveelste keer, dankie, baie dankie dat U ons dit gun om nog ’n kind te mag hê. In Jesus se Naam bid ons dit en loof ons U. Amen.”

      Die naglug word vaalgrys, die kleur van kameeldoringpeule. Dawid is êrens in ’n kantoor doenig, wagtend op die baba se koms. Hy het besluit om maar hier te vertoef, aangesien dit al my derde bevalling is en vinnig behoort te verloop. Buitendien lyk dit of ek so maklik besig is om te ontsluit, dat hierdie baba heel moontlik teen sesuur al hier kan wees. Ek, Smit en Suzette sit lekker en kuier. As ’n kontraksie kom, voel Suzette die sterkte daarvan met haar hand en neem die tydsduur daarvan. Die kontraksies begin mekaar al vinniger en vinniger opvolg. Duur ook langer. Ons hoor al die mikstertbyevangertjies se aankondiging van ’n nuwe dag buite in die mopaniebome. Hoekom klink hulle oordrewe gekweel dan vir my eerder na ’n waarskuwing as ’n loflied?

      Smit staan op. “Ek sal gou hoor of tannie Joey reeds by die kinders is.” Terwyl Smit weg is, kry ek so ’n sterk kontraksie dat die sensasie om te druk alreeds daar is. Smit is gou terug: “Daar’s geen lewe op die skakelbord nie!”

      Binne die volgende twintig minute kom die kontraksies so sterk en gereeld dat Smit nooit kans kry om weer te probeer bel nie. Die druksensasie is so oorweldigend met die volgende sterk kontraksie dat ek nie kan terughou nie, al sê Dawid ek mag nog nie druk nie. Dit voel of die baba self na buite beur.

      Smit vee die sweet van my voorkop af. Die muurhorlosie teen die oorkantste muur se lang arm staan al by die tien. Weet hierdie baba dan dat hy voor sesuur sy opwagting moet maak? Ek kan hoor hoedat die nagpersoneel begin gereed maak om skofte te ruil. Daar’s voertuie wat die terrein binnery, en die harde stemme van Kapriviane wat oor die hele lengte van die stoepe mekaar groet.

      Dit is so te sê sesuur toe ek met al my krag en my binnegoed vir Ignatius Leopold Smit die lewe instoot. Wat ’n wonderlike gevoel van verlossing! Wat ’n heilige oomblik: om ’n splinternuwe stem die eerste keer te hoor skreeu. Wat ’n saligheid om in die hande van bekwame mense jouself oor te gee, terug te lê en te weet alles is reg …

      “Dis ’n seun! Geluk, my vrou, jy’t dit weer gedoen!”

      Ek voel gedaan. Asof ek die eindpunt oor is ná ’n moordende marathon – ontneem van elke greintjie energie. Tog demp dit nie my vreugde oor die nuweling nie. Dit bly steeds allesoorweldigend.

      Smit is by waar Suzette vir Ignatius aanvat om die bloed en die gryserige, wasagtige lagie van sy gesiggie af te vee. Hy loer trots oor Suzette se skouer om darem te kan sien hoe die nuweling lyk. ’n Bloedbevlekte, varspienk, skoppende mensie. “Welkom in ons wêreld, Pa se grootseun,” groet hy hom. Verligting straal uit sy fletsblou oë.

      Maar tussen sy oë, kan ek sien, lê daar spore van bekommernis oor die twee kleintjies by die huis.

      “Ons twee is orraait. Hoekom gaan kyk jy nie gou hoe dit by die huis gaan nie?” En met ’n soengroet en ’n vinnige aanraking van die nuweling, wat protesterend lê en blêr terwyl sy gesiggie skoongevee word, is Smit daar weg. Ek kan hoor hoe hy nog in die ontvangslokaal vrolik aankondig dat dit ’n seun is.

      Met die volgende kontraksie werp ek al my bekommernisse saam met my bloederige plasenta uit my liggaam uit. Ek ontspan. Dis afgehandel. Ignatius is sonder komplikasies gebore en Smit is op pad na die twee kinders by die huis. Dankie, Vader in die hemel, dat alles reg uitwerk, bid ek in my gedagtes. Pretty is met my doenig. Sy ondersoek die volledigheid van die plasenta en vou dit toe in die doek waarop ek gelê het. Skuif ’n skoon doek met ’n plastiekvoering onder my in.

      “Hoekom huil hy dan so snaaks?” wil ek niksvermoedend weet. Dis regtig meer ’n blêr-blaffie as wat dit ’n geboortehuil is. Suzette en Dawid staan albei met hulle rûe na my gekeer, besig met Ignatius. Hulle praat gedemp met mekaar. “Miskien is dit ’n RDS-geval. Dalk die hialienmembraan. Ons sal moet bykomende respirasie doen,” sê Dawid benoud vir Suzette. “Kry gou ’n endotrageale buis in die teater!” Ek voel uitgesluit uit wat nou gebeur, asof dit niks met my te doen het nie, asof ek nie in die pad mag wees nie.

      Terwyl Suzette omvlieg, gee sy vir Pretty opdrag om die buisie te gaan haal. Sy maak nie oogkontak met my nie. “Ek gaan gou vir Botha bel om te kom help!” roep sy oor haar skouer en verdwyn deur die ingang.

      Daar’s fout! Ek wil opstaan om my kind te help. Kom orent. Maar ek kan voel hoedat my liggaam walle warm bloed uitstoot en daar’s niks waarmee ek dit kan terughou nie. Ek het nie onderklere aan nie, net die hospitaaljurkie wat oop is agter. As ek nou opstaan, gaan hierdie vloer vol bloed wees. Ag, Here, bid ek beangs, moenie dat daar nou iets verkeerd gaan nie!

      My liggaam trek saam in ’n harde knoop toe ek sien hoe Dawid vir Ignatius oplig, nog in die doek waarin hy toegedraai is, en hier vlak by my kop op ’n skuins stellasie neersit, koppie na onder. Hy is al blou om sy mondjie. Kerm steeds met kort, vlak asemteue. ’n Hulpelose smagting na meer lug.

      Dawid probeer ’n dun buisie deur Ignatius se neus in sy lugpyp inkry. My ou seuntjie skreeu hortend. Sy armpies swaai wild in die lug langs sy kop, asof hy die dokter se hande probeer keer – vingertjies wyd oopgesper wat krapmerke laat teen sy wange. Ongekoördineerde bewegings.

      Suzette is terug. “Daar’s niemand by die sentrale nie!” skreeu sy verontwaardig. Sy gee een kyk en sê: “Ek gaan ’n dunner buisie soek.”

      Sy kom nie weer terug nie.

      Dit was sover die swaarste dag van my loopbaan. Hier op die Grens het ek al baie erge dinge in dié ou hospitaaltjie beleef. Maar ek kon nie weer terugkeer na daardie kraamkamer nie. Ek het geweet die seuntjie sou sterf.

      Ek het haar so beny dat sy so maklik kon swanger word. Sy’t so maklik gedra aan hierdie swangerskap. En toe dít! Daar was niks wat ons met die beperkte middele tot ons beskikking vir hom kon doen nie. Hoe kon ek terugkeer na daardie vertrek om die arme vrou se smart te aanskou? Ek kon nie. Ek kon net nie … Ek het in die linnekamer gaan sit en gehuil, en gehuil, en gehuil …

      Johan Botha stamp die deur van die kraamkamer in ’n stormloop oop. Ek hoor deur suisende ore, hulle stemme, asof vanaf baie ver. Hoor hoe hulle mediese terme uitruil, waarvan ek nie veel verstaan nie. Hoe Dawid senuagtig sê dat dít presies is wat hy die hele tyd nog probeer doen. Sien hoe Botha sy stetoskoop op Ignatius se borsie sit en iets onverstaanbaars, aanmoedigend, dringend vir Dawid sê.

      ’Seblief, Here! Asseblief! Laat Dawid suksesvol wees. Ek smeek U, Here! Asseblief, Here! Asseblief!

      Dit is al wat oor en oor en oor in my suisende kop tol.

      Ignatius

Скачать книгу