LITMIR.BIZ

      Die pilletjies help. Maar dit is nie meer vakansie nie. Lankal nie meer nie.

      “Kom ons ry vannag as die kinders slaap na Ma-Chrissie hulle toe,” is Smit se voorstel die volgende oggend, “dan kuier ons daar totdat dit tyd is vir ons terugvlug. Ma sal jou beter kan help met die kinders sodat jy kan rus.”

      Die rit deur die nag is uiters ongemaklik in die Peugeot, selfs vir die twee kleintjies, wat op die agterste sitplek slaap. Maar dit word ons redding. Ma doen alles vir my en hanteer vir Klein-Johan en Karien bekwaam tussen al haar werk deur. Sy laat my rus. Maar sy is duidelik bekommerd oor my toestand.

      “Babie, hoekom bel jy nie daai dokter in Pretoria wat Johan en Karien se bevalling gedoen het nie? Maak ’n afspraak en gaan sien hom net voor julle Maandag moet terugvlieg Kaprivi toe. Hoor wat sê hy. Ek wil nie hê jy moet in Katima moeilikheid optel met die baba nie. Dan sal dit beter wees as jy in die Republiek bly tot ná die bevalling.”

      Sy oorreed my om ’n afspraak by dokter Hannes Snyman te maak in Pretoria voordat ons terugvlieg Katima toe. Smit kry ’n afspraak by hom vir die Donderdag voor ons terugvlug op die daaropvolgende Maandag.

      “Op die oog af is alles normaal.” Maar dokter Snyman lyk bekommerd. “Kom ons reël liewer vir ’n sonar. Dit sal almal gerusstel en dan weet jy of jy hier moet bly vir die bevalling, en of jy maar kan teruggaan Katima Mulilo toe,” is sy voorstel.

      Dokter Snyman maak vir my ’n afspraak vir die sonar by dokter De Beer in die Louis Pasteur-gebou. Dokter De Beer kan my die Saterdag om twaalfuur indruk tussen twee ander afsprake.

      “Ek stem nie saam met jou oor jou verwagte datum nie. Jy sê so teen die einde Maart? Hierdie baba lyk vir my meer na twee-en-dertig as na ses-en-dertig weke,” is sy bevinding. “Andersins lyk alles normaal. Maar wag gerus in die wagkamer totdat ek vir jou ’n verslaggie saamgestel het.”

      In die wagkamer wag ek tot amper halftwee.

      “Mevrou Smit,” roep die ontvangsdame my nader, “dokter sê daar is ’n oponthoud by sy tikster. Hy sal nie nou jou verslag kan klaarmaak nie. Maar alles lyk reg.” Sy druk haar bril terug in posisie met ’n wysvinger waarvan die rooigeverfde nael te lank lyk vir iemand wat haar tipe werk doen. “Dokter meen jy kan maar met ’n geruste hart teruggaan Kaprivi toe. Hy sal jou verslag deurstuur na dokter Snyman. As julle weer Pretoria toe kom, kan jy dit by dokter Snyman gaan afhaal. Dokter De Beer het hom reeds geskakel en dit so met hom gereël.”

      Het sy ’n rede gehad om te vermoed dat ons binnekort sou terugwees in Pretoria? As dit so was, het ek dit nie raakgehoor nie. Ek is net so dankbaar dat dokter De Beer bereid was om my te sien te midde van sy besige dag en dat ek nou kan weet als lyk reg. Maar hy maak beslis ’n fout. Hierdie baba is nie twee-en-dertig weke ver nie. Dít weet ek verseker! Maar, as hy dink daar is nog tyd, is dit goed so. Ek het volle vertroue in sy kundigheid. Elke bietjie grasie wat ek nou kry, is voordelig. Dis al waaroor ek sekerheid wou hê. Ek wil tog nie op die terugvlug Katima toe kraam nie! Of geboorte gee aan ’n premature baba nie.

      En ek dring nie aan op die verslag nie. Vertrek sonder enige verwagting dat iets met die bevalling kan skeefloop.