LITMIR.BIZ

      Malone wszedł do pokoju. Stephanie miała na sobie hotelowy szlafrok. Opowiedział jej o wszystkim, co się właśnie wydarzyło. Słuchała w milczeniu, tak jak w ciągu tych wszystkich lat, kiedy składał jej raporty. Na jej zmęczonej twarzy dostrzegł jednak poczucie porażki i miał nadzieję, że zapowiada to zmianę nastawienia.

      – Czy teraz pozwolisz, żebym ci pomógł? – zapytał.

      Przyglądała mu się badawczo oczyma, które – jak często miał okazję zauważyć – zmieniały odcień zależnie od jej nastroju. Do pewnego stopnia przypominały Malone’owi oczy jego własnej matki, chociaż Stephanie była starsza od niego zaledwie o kilkanaście lat. Wcześniejszy gniew nie wypływał z jej charakteru. Nie lubiła popełniać błędów i nie znosiła sytuacji, kiedy ktoś jej te błędy wytykał. Jej talent nie polegał na gromadzeniu informacji, lecz na ich analizowaniu i ocenie – była skrupulatnym organizatorem, który obmyślał i planował z przebiegłością lamparta. Malone wiele razy widywał, jak podejmowała trudne decyzje bez chwili wahania – na jej chłodnej ocenie polegali zarówno prokuratorzy generalni, jak i prezydenci – zastanawiał się więc, czy obecne wahanie wpłynie na jej zazwyczaj trzeźwą ocenę sytuacji.

      – Wystawiłam im Hansena – mruknęła pod nosem. – W katedrze nie wyprowadziłam tego faceta z błędu, kiedy zasugerował, ze Hansen ma dziennik Larsa.

      Zrelacjonowała Malone’owi przebieg tamtej rozmowy.

      – Opisz tego człowieka.

      Spełniła jego prośbę.

      – To ten sam facet, który zaczął strzelaninę i który potem zastrzelił Hansena – skwitował.

      – Człowiek, który skoczył z Rotundy, pracował dla niego. Miał ukraść mi torebkę, w której trzymałam dziennik Larsa.

      – Potem zjawił się na aukcji, pewien, że ty też tam będziesz. Kto wiedział o tym, że się na nią wybierasz?

      – Jedynie Hansen. W biurze wiedzą tylko, że jestem na wakacjach. Mam ze sobą telefon satelitarny, ale powiedziałam w firmie, żeby mi nie przeszkadzano, chyba że świat będzie się walić.

      – Skąd dowiedziałaś się o aukcji?

      – Przed trzema tygodniami nadeszła paczka z Awinionu we Francji. W środku znajdował się list i dziennik Larsa – odparła i przerwała na moment. – Nie widziałam tego notesu od lat.

      Malone zdawał sobie sprawę, że w normalnej sytuacji był to temat zakazany. Lars Nelle odebrał sobie życie przed jedenastoma laty – znaleziono go wiszącego na moście w południowej Francji. W jego kieszeni była kartka ze słowami: „ŻEGNAJ, STEPHANIE”. Jak na uczonego, który napisał wiele książek, takie proste pożegnanie wydawało się niemal obrazą. Chociaż Stephanie żyła z mężem w separacji, ciężko przeżyła tę stratę, a Malone przypominał sobie, jak trudne były dla niej miesiące po śmierci Larsa. Nigdy nie rozmawiali na ten temat, a zatem jej wzmianka była czymś niezwykłym.

      – Jaki dziennik? – zapytał.

      – Lars fascynował się tajemnicami związanymi z Rennes-le-Château…

      – Wiem. Czytałem jego książki.

      – Nigdy o tym nie wspominałeś.

      – Nigdy nie pytałaś.

      Wydawało się, że Stephanie wyczuwa jego irytację. Wydarzyło się dużo, a żadne z nich nie miało czasu na zbędne pogaduszki.

      – Lars sformułował interesujące i dobrze uzasadnione teorie na temat tego, co może się kryć w Rennes-le-Château lub w jego okolicach – wyjaśniła. – Wiele z tych przemyśleń zachował dla siebie, notując je w dzienniku, który zawsze trzymał przy sobie. Kiedy umarł, sądziłam, że dziennik trafił w ręce Marka.

      Kolejny niezręczny temat. Mark Nelle był historykiem średniowiecza, absolwentem Oksfordu i wykładowcą na uniwersytecie w Tuluzie, w południowej Francji. Pięć lat temu zaginął w Pirenejach. Lawina. Jego ciała nigdy nie znaleziono. Malone wiedział, że tragedię tę pogłębił fakt, iż Stephanie i jej syn nie byli sobie zbyt bliscy. W rodzinie Nelle’ów przelało się wiele złej krwi, chociaż to absolutnie nie była jego sprawa.

      – Ten przeklęty dziennik był niczym duch, który powrócił, by mnie nękać – kontynuowała Stephanie. – Napisany własnoręcznie przez Larsa. Dołączony do przesyłki list informował mnie o zbliżającej się aukcji oraz o możliwości zdobycia książki. Przypominałam sobie, że Lars wspominał kiedyś o niej, a w dzienniku znalazłam też wzmianki na ten temat. Dlatego przyjechałam tu, by ją kupić.

      – I żadne ostrzegawcze dzwonki nie rozdzwoniły się w twojej głowie?

      – A dlaczegóż miałyby się rozdzwonić? Mój mąż nie miał nic wspólnego z moją pracą. Prowadził nieszkodliwe poszukiwania rzeczy nieistniejących. Skąd miałam wiedzieć, że są w to wmieszani ludzie, którzy nie zawahają się przed zabójstwem?

      – Ten człowiek, który wyskoczył z Rotundy, stanowił chyba dostatecznie jednoznaczne ostrzeżenie. Już wtedy powinnaś zwrócić się do mnie.

      – Muszę

Скачать книгу