LITMIR.BIZ

Скачать книгу

ons oukei is? Heeltemal. Jy lyk soos ’n eekhoring in ’n slangnes. Kom ons gaan kry koffie, Paul, en vat die pad.”

      Koffie. Met hope suiker.

      Voor hulle is nog ’n uitkykpunt. Paul stap nader. Kyk oor die afgrond na die water wat malend stoom. Die mis is so dig dat hy die water amper nie kan sien nie.

      “Voor die krokodille se leftovers iewers uitspoel,” mompel Paul.

      7

      Grenspos tussen Zimbabwe en Zambië,

      einde November

      Flippit, hy wens die doeanepersoontjie wil sy gat roer en klaarkry met hulle paspoorte. Hoe langer hulle hier by die grenspos rondhang, hoe groter is die risiko dat iemand Donker en Konkel gaan sien white water rafting doen.

      Paul bestudeer die toonbank. Hy sit sy gewig op die een been, dan die ander. Regs, dan links. Hy kyk na sy horlosie.

      Bossie stamp teen sy skouer. En Paul kry ’n vuil kyk. “Ontspan,” brom Bossie.

      ’n Onaardse geluid by die ingang! Iets val. Bossie kyk op, sy oë rek, sy kop ruk. Hy tree terug, gryp Paul aan die arm, pluk.

      Karlien skree. Haar gille loei deur die gebou.

      Paul wat verstar het, verloor sy balans. Struikel. Val. Land hard op sy sitvlak.

      ’n Groot, donker gedaante hang oor hom.

      Hy keer met sy hande, skuif agteruit op sy boude, skarrel terug op sy voete, voel na die mes in sy sak.

      Te laat. Die gedaante is bo-op hom, bo-oor hom, bo-op die toonbank waar die doeanebeampte ook nou grootoog agteruit struikel.

      Die gedaante kyk rond, gaan verder. Hy spring op die vensterbank, dan op die blindings se reling. “Wa-hu!” blaf die bobbejaan en bespied die plek vanuit die hoogte, wys tande. Dis ’n helse mannetjie met ellelange tande.

      Die doeanepersoneel skarrel om agter die toonbank uit te kom.

      “Bloody stupid overseas visitors,” skel die een amptenaar. “They feed the baboons and then we sit with the problem.”

      Paul gee ’n tree terug.

      “Those canine teeth are longer than a lion’s,” sê Bossie vir die sokkerbal-amptenaar – sokkerbalkop, sokkerbalpens – wat hulle gehelp het. “We’d rather not stay.”

      “You’re done.” Die man is self teen ’n verstommende spoed op pad na die uitgang toe.

      “Friggin’ hell, ek dog –”

      Maar toe sien Adriaan Bossie se gesig.

      “Vir wat pluk jy my so?” blaf Paul vir Bossie. Uitasem. “Ek het my gat los geskrik.” Dit voel of hy die Comrades gedoen het.

      “Want daai ding was amper op jou. Het jy sy tande gesien?”

      8

      Grens tussen Zimbabwe en Zambië,

      einde November

      “Amper daar.” Bossie se stem is net-net hoorbaar.

      Paul maak sy oë toe. Dan weer oop. Hy is te bang om te kyk. As hy sy oë toehou, kan hy hom verbeel dat dit net ’n nagmerrie is. In 3D en Technicolour. HD. Met klank. In stereo. Surround sound.

      Sy pa sal die horriepiep kry as hy uitvind. Sy pa se hele lewe is swart en wit, reg en verkeerd. Hy verdedig nou wel kriminele in die hof, maar hy is baie seker sy pa sou agteroor geflip-flap het as hy moes geweet het Bossie smokkel wapens oor die grens.

      Asof die Vic Falls-insident nie reeds genoeg was nie!

      Nie dat hy omgee wat sy pa dink nie, maar hy het nie lus om met sy gat in die tronk te sit nie.

      Bossie krap in die Land Rover se sypaneel rond, haal iets uit, druk sy hand in sy broeksak. Dan stap hy en ’n doeanebeampte om die Landie. Paul probeer hulle in die spieël dophou, maar hulle is buite sig.

      Dit voel soos ’n ewigheid voordat hulle weer te voorskyn kom. Die amptenaar praat baie, lyk of hy vrae vra. Bossie beduie. Dan glimlag die man. Die Landie se deur gaan oop.

      Bossie val op die sitplek neer, blaas asem uit. “Oukei, tjomme. Palms geghries. Ons waai.”

      “Hoeveel wou hy hê?” vra Adriaan.

      “Maaske baie,” antwoord Bossie rustig, ex-recce style – en trek weg. Paul het eintlik gedink alle recces en polisiemanne vloek vreeslik. Klaarblyklik nie Bossie nie. Wel, hy’t hom nog nooit regtig hoor vloek nie. Wie sal weet?

      Eintlik is Bossie cool. Gewoonlik. Dis nou wanneer hy nié ekstreme dinge aanvang nie, maar tot dusver oorleef hulle en dis seker al wat in hierdie stadium tel. Paul hoop dít was die stilte én die storm – en dat dit nou klaar is. Finito. Die kalm water van die begin van hulle vakansie het net ’n bietjie te skielik na sy sin begin golwe gooi. Is hy regtig lus vir soveel drama?

      Dis een ding om skool te bunk, te kyk of hy Bossie kan ontduik. Dis heeltemal ’n ander kwessie om moord te pleeg.

      Sy pa betaal Bossie om hom op te pas – en dít net omdat hy wat Paul is vroeër die jaar op die verkeerde tyd op die verkeerde plek was, ontvoer is deur ’n gewetenlose sindikaat, vir wie een onwettige bron van inkomste nie genoeg is nie. Praat van gierig! Party mense verkeer blykbaar in ’n ander dimensie van siek. ’n Dimensie ver buite die gewone sluwes en psychos.

      Toe Angel Aghostinho, die Portugese baasbrein van Port Nolloth, die Valke landuit ontglip en sy ewe mal Griekse swaer, Mikki Dimitriou, Paul voor ooggetuies met die dood dreig en kort daarna ontsnap, het sy pa Bossie in diens geneem. Oor die hóé en wáár praat niemand nie. Sy pa het nou wel vreemde kontakte, maar Paul het nie geweet hy het kontakte in die recce-wêreld nie, want dis waaruit Bossie kom.

      ’n Recce. Afgelei van reconnaissance, blykbaar. ’n Baasverspieder.

      Sy pa verdedig transitorowers en allerhande sulke uitvaagsels in die hof, en dan is enigiets seker moontlik, ook kontakte in die recce-wêreld. Dalk moet hy bly wees sy pa het net ’n recce gehuur – en nie een van sy psycho-kliënte nie.

      “Everyone has the right to representation,” sê sy pa altyd wanneer Paul wil weet hoekom hy nie eerder ’n ordentlike werk doen nie: een waaroor skoolmaats – soos daai Hawkins – hom nie sal kan spot nie. “Ask that Hawkins boy if he wants my number. One day he might need it.”

      Hawkins was buite homself van woede toe hy hom eendag met sy pa se boodskap gooi. Hy kon nie vinnig genoeg ’n teenaanval uitdink nie.

      Mens word nie ’n recce omdat jy ’n kinderkransdans doen nie. Bossie het bloed aan sy hande. Dit weet Paul. Hy hou van sy hande skoon. Nie noodwendig silwerwit nie, maar darem wragtig ook nie posbusrooi nie.

      Hy wonder of sy pa weet waarvoor hulle hul ingelaat het, maar sy pa praat nie en Bossie sal ’n stil speletjie teen ’n spook wen. Lag-lag.

      “Bossie?” vra Paul onseker.

      “Kom ons kom net oor die grens. Ons kan vanaand gesels, oukei, Paul?” Bossie se oë is weer agter sy donkerbril versteek. Hy druk Paul se skouer.

      “Oukei,” sug Paul. Dit klink darem of Bossie so effens omgee. Die arme man het seker nog nooit in sy lewe so baie gepraat soos hierdie November nie.

      “So gaan julle ons nou vertel wat gebeur het?” wil Adriaan weet. “Terwyl ons soos twee kinders gestuur is om te gaan koeldrank drink.”

      “Nee.” Paul wil regtig nie daaraan dink nie. Daar is dinge wat selfs vir die menslike verstand te veel is, wat liewer begrawe moet word waar die geheue nie kan bykom nie. Toe hulle netnou oor die brug is, waar die toeriste bungee – mét ’n tou – moes hy herhaaldelik sluk om nie naar te word nie.

      “Het iets dan gebeur?” vra Bossie.

      “Natuurlik het iets gebeur,” brom Adriaan.

Скачать книгу