LITMIR.BIZ

Скачать книгу

dat ek net op ’n tikmasjien werk,” sê Jacques.

      Sy is moedswillig. “Op Lena se tikmasjien.”

      “Jy het haar vertel?” lag Lena verbaas.

      “Jip.”

      “My personeel sal dit op ’n rekenaar oortik mits ek daarvan hou. Maar is jy nie bang dat die enkele kopie kan wegraak nie?”

      “Ek maak altyd kopieë van sy werk soos hy dit tik,” verduidelik Lena. En terwyl Alicia na haar kyk, besef sy: Lena is self ’n sterk vrou. Sy lyk maar soos ’n plaasmeisie. Om Jacques te behou, moet sy sterk wees, seker van haarself en van hom. Sy laat haar ook nie intimideer nie. Sy lyk net so breekbaar en fyn. Agter daardie fynheid skuil ’n sterk vrou wat weet dat sy die vangs van die dekade by haar het. Sy sal hom nie sommer laat gaan nie.

      Dit is hoe Baanbreker by Alicia beland het. Sy het dit na twee interne keurders gestuur, berug vir hul venynige en bitsige kommentaar. Maar albei het met lof na haar toe teruggekom, melding gemaak van sy sensuele, warm styl, sy goed gekonstrueerde sinne (soms bietjie kortaf), sy raak beskrywings, die gebrek aan clichés en mooiskrywery. En sy natuurlike dialoog.

      Sy ontbied Jacques na haar kantoor, presies ses maande nadat sy hom in Daleahs ontmoet het.

      Toe hy by die Francke-Uitgewery instap, begin die sekretaresses opgewonde onder mekaar gesels. Hy het weer daardie ligte stoppelbaard wat hom ouer en meer volwasse laat lyk. Dit maak ook sy gesig sagter.

      Sy kyk met trots na haar nuutste ontdekking, Jacques Rynhard, asof sy die veldtog van ’n nuwe roman goedkeur. Bemarkbaar. Onbedorwe. Gemaklik. Manlik. Talentvol. En baie, baie mooi.

      “Ek vra gedurig hoekom,” sê Alicia. “Hoekom jou heldin skielik begin bergklim. Hoekom sy so maklik op die held verlief raak. Hoekom sy so ’n vrees vir die donker het.”

      “Sy klim skielik berg omdat sy instinktief reageer wanneer sy verlief raak, soos die toneel in die bad verduidelik. Sy raak op die held verlief omdat hy graag malvalekkers in die veld oor oop vure braai, soos in hoofstuk sewe. Dit sluit aan by haar spontaneïteit. En is ons nie maar almal bang vir die donker nie?”

      Alicia is katswink geslaan. Hy is weer eens nie geïntimideer of verskonend of oorentoesiasties om haar kritiek te implementeer, soos haar ander skrywers nie. Hy stel net doodgewone feite. Dit is soos dit is.

      Jacques is so gemaak en wonderlik so gelaat staan, soos Lena gesê het.

      Na ’n paar geringe veranderings, anders as die besware wat sy vroeër genoem het, word Baanbreker vir publikasie aanvaar.

      Maar dit is die drie woorde net na die titelbladsy wat Alicia grief. Sy het dit in ’n stadium oorweeg om dit “per ongeluk” in die slag te laat bly. Maar dan sou sy Jacques van haar vervreem het.

      Opgedra aan Lena.

      Alicia sorg natuurlik dat Lena die omslag illustreer.

      Sy moes die manuskrip laat oortik op ’n rekenaar, soos sy belowe het. Sy kon steeds nie glo dat hy nog op ’n tikmasjien werk nie, maar haar pa se drie sekretaresses het letterlik tougestaan om Baanbreker oor te tik, en het Jacques gereeld gebel met beuselagtige navrae. Hy moes ook soms inkom om iets “van aangesig tot aangesig te verduidelik”.

      Hy het eendag in ’n kortbroek en met sy valhelm opgedaag, en die sekretaresses het ure daarna steeds oor sy mooi bene gekwetter.

      Toe die manuskrip volledig op die rekenaarsisteem oorgetik is, bring Jacques drie bosse blomme vir die tiksters. Hulle is bloedrooi van verleentheid, maar ook opgewondenheid, veral toe hy hulle om die beurt op die wang dankie soen.

      Baanbreker word op ’n Woensdagaand in 2008 in ’n restaurant in Pretoria bekend gestel. En anders as met die meeste skrywers wat hoogstens vyf boeke op sulke geleenthede verkoop, word al dertig kopieë binne ’n japtrap uitverkoop. Toe begin Alicia besef wat sy hier beet het. Die kritici, joernaliste en lede van boek- en skryfklubs wat gewoonlik by hierdie soort byeenkoms is, staan letterlik tou om met hom te praat.

      Sy kyk na die gemaklikheid waarmee Jacques met sy lesers omgaan; sy luister na die natuurlike wyse waarop hy sy toespraak lewer, asof hy dit elke dag doen. Na sy innemende en persoonlike manier van praat. En sy merk hoe die mense deur hom aangetrek word en luister na wat hy sê, want hy praat eerlik, sonder opsmuk, sonder onnodige grappies.

      En sy stem. Sy kan haar verluister aan sy stem.

      Soos die geluksgodin dit wil hê, is Lena nie daar nie, want sy moes na haar pa toe gaan wat glo siek geword het. Maar Lena en Jacques is gedurig op hul selfone met mekaar in verbinding gedurende die bekendstelling.

      Dit reën toe hulle uitkom. Alicia kan haarself skop omdat sy so ver van die kompleks geparkeer het. Maar Jacques, gemaklik aangetrek in ’n ligblou gholfhemp en jeans met sy gebruiklike sandale, stap in die reën in. “Jy sal nie smelt nie, Alicia. Kom.”

      Teen hierdie tyd het hulle al ’n goeie vriendskapsverhouding. Sy is verbaas dat Lena nie jaloers is dat hulle so baie tyd in mekaar se geselskap deurbring, of dat sy hom vanaand in Newtown gaan oplaai het nie. Maar óf Jacques is baie naïef óf hy is onbewus van Alicia se gevoelens vir hom. Gevoelens wat daardie aand deurskemer.

      Alicia wil deur die reën hardloop om so gou moontlik by haar motor te kom, maar Jacques skud sy kop. “Toe ek ’n ruk in die Kaap loseer het, het ons elke dag in die reën gestap. Ek en die ouens van my kommune het elke dag natgereën. Dit word tweede natuur. Geniet dit net.”

      Sou Lena en hy ook in die reën loop? Sý gee seker nie om om nat te reën nie. Maar Alicia se duur bloes en romp is nie watervriendelik nie. Tog moet sy kies. Soos ’n natgereënde hoender deur die gietende reën hardloop, of saam met die man loop wat sy die afgelope paar jaar deur sy stories leer liefkry het.

      Alicia trek op ’n ingewing haar skoene uit. Die teer voel grof onder haar voete. Sy struikel en Jacques keer dat sy val. Hy sit sy arm om haar nek om haar te stut. Sonder dat sy beheer het daaroor, lê sy met haar kop op sy skouer.

      “Wanneer het jy laas so kaalvoet in die reën geloop, Alicia?”

      “Eintlik nog nooit nie.”

      “Wat?” Hy gaan staan. “Nooit?”

      Sy skud haar kop en voel skielik soos ’n bleeksiel wat gevra word of sy nog ’n maagd is. Net die gedagte laat haar effens glimlag.

      “Jy lag min,” sê Jacques toe hy dit sien.

      “Daar is maar min om oor te lag.”

      “Dan leef jy verkeerd. Met jou oë wawyd toe.”

      Sy is nou deurnat. Hy ook.

      “Dis soos daardie toneel in jou boek,” stuur sy die gesprek in ’n ander rigting.

      “O ja,” asof hy nou eers daaraan dink.

      Hy het steeds sy arm om haar, maar hy hou haar vas soos hy sy vriende vashou wat hom by tafels in restaurante kom groet. ’n Geesdriftige, warm druk en dan, met sy elmboog om die vriend se nek, loop hulle toonbank toe om iets te gaan bestel terwyl sy by die tafel moet wag.

      Sy is selfs jaloers op sy mansvriende.

      Jacques is ’n geliefde mens, veral onder sy vriende. ’n Karaktertrek wat hom net nog meer bemarkbaar maak indien sy dit reg aanwend, besef Alicia weer.

      Hy hou haar nou weer op daardie manier vas, asof sy ’n man is met wie hy bloot vriende is. Sy lig haar skouers asof sy ongemaklik is. Hy verslap sy greep om haar. Sy arm ontspan. Dit beweeg nou om haar skouers.

      Sy maak haar oë toe, wil sê dat sy nie kan onthou wanneer sy ’n wandeling laas so geniet het nie. En wil hom vra om haar stywer vas te hou.

      Dit reën nou minder en Jacques kyk op. “Amper verby.”

      Dit is nog twee straatblokke na haar motor toe. “Jy oukei?” vra hy in sy sagte stem.

      “Ek kry nou bietjie koud.”

      Hulle stap by ’n wassery verby. Dit is leeg.

Скачать книгу