LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Sy voeg haastig by: “Ek en jy.”

      “Dankie. Mens weet nooit.”

      Terug in haar kantoor stuur Alicia vir Lena die eerste drie hoofstukke van ’n nuwe roman elektronies aan met die opdrag: Kyk of jy die gevoel kry en of dit met jou praat. Hoe dink jy moet die omslag lyk? As jy wil, stuur iets? Ek plaas jou onder geen verpligting nie. Ek is maar net ontvanklik vir nuwe style.

      Die volgende oggend ontvang sy twee voorstelle vir omslae van Lena. Sy kan dit self eintlik nie glo nie, maar sy hou van albei. Sy skakel haar.

      “Kan jy illustrasie twee bietjie aanpas? Maak die kleure helderder. Die boom moet duideliker en groter wees, tipies Afrika, jy weet? Nie so maer nie, maar oorheersend met ’n knoetserige stam. En die son meer pertinent, nie verskuil agter die takke nie. Neem die frons van die karakter se gesig weg. Dit laat haar oud lyk. Onvergenoeg. Sy is eintlik die heldin, nie ’n treurkoekie nie.”

      “Graag,” antwoord Lena.

      Dit was maklik.

      Alicia ontvang die nuwe illustrasie die volgende dag. Sy wag ook onbewustelik dat Jacques haar moet skakel en sê dat hy haar graag wil sien. Dat hy besluit het om wel te publiseer. Maar niks gebeur nie.

      Toe Alicia Lena se aangepaste illustrasie aan haar pa voorlê, knik hy. “Mooi aanslag, dink jy nie, ounooi? Natuurlik. Bietjie naïef, maar kleurvol. Aandagtrekker. Sal uitstaan tussen ander omslae.”

      ’n Week later gee sy Lena opdrag om nog ’n boek se buiteblad te ontwerp. Ook dit word aanvaar, wat Alicia uiteindelik die verskoning gee waarna sy gesoek het.

      “Ek eet graag saam met my illustreerders. Hou daarvan om bietjie nader kennis te maak. Wat doen jy Donderdagaand?”

      “Niks.”

      “Kom eet by my. Dis in Saxonwold. Nommer 13, Alistair Road.”

      “Kan ek my vriend saambring?”

      Moet net nie te entoesiasties klink nie. Alicia haal ’n slag asem en probeer ongeërg klink. “Natuurlik.”

      En so sal sy Jacques Rynhard weer “toevallig” ontmoet.

      Woensdagaand slaap sy byna glad nie en Donderdag gaan Alicia vroeg huis toe.

      Sy kook vir die eerste keer in weke, maak haar gunstelingresepte, sorg dat die tafel keurig gedek is en haal die eksklusiewe eetstel uit wat haar pa vir haar uit Turkye saamgebring het. Berei ’n keurige slaai met vars bestanddele. Bestee ekstra aandag aan die plek waar sy Jacques gaan laat sit, haal haar duurste kristalglase uit Venesië uit en plaas die servette wat sy in Rusland gekoop het op die kleinbordjies. Sy streel effens daaroor, asof sy aan Jacques raak.

      Stiptelik seweuur lui die deurklokkie. Alicia verstel effens aan haar toppie, wat laag oor haar borste sit. Toe stap sy deur toe en maak dit oop.

      Lena staan voor, eenvoudig en informeel aangetrek, maar haar hare nou in haar nek vasgebind.

      En agter haar, Jacques Rynhard.

      Alicia veins verbasing. “Lena en vriend!” Sy glimlag en steek haar hand uit om die bottel wyn by Jacques te neem. Sy raak aan sy hand en vee toevallig vinnig met haar wysvinger oor sy vel. Sy hand is warm.

      “Genade. Dis nou toeval.”

      Jacques glimlag, en as hy bewus is van haar slenters om hom op haar drumpel te kry, verraai hy niks.

      “Juffrou Francke.”

      “Ek hoor julle ken mekaar?” sê Lena.

      Alicia glimlag. “Ek sien baie skrywers. Hy is maar een van vele wat ek ge-headhunt het. Ons het vinnig in Daleahs ontmoet. Welkom. Kom in. En noem my Alicia.”

      Lena kyk rond, duidelik beïndruk deur haar skilderye, die duur meubels en die groot vensters wat afkyk op Saxonwold. Maar dit is asof Jacques deur alles sien – hoegenaamd nie oorweldig deur al die rykdom nie.

      Sy wag ook vir die gewone stopsin: “Lekker plekkie wat jy hier het,” maar Jacques kyk net na die uitsig. En sê nie een van die gesprekvuller-sinne wat sy so goed ken nie.

      Later gaan sit Jacques op die rusbank, sy bene gemaklik voor hom uitgestrek, met Lena langs hom. Dié slag het sy jeans nie gate in nie, dink sy geamuseerd. Alicia merk hoe Lena haar hand op Jacques se bobeen plaas asof sy hom besit, en Alicia dit wil laat verstaan.

      Hy dra ’n oopnekhemp.

      Wanneer Jacques of Lena praat, is dit asof hulle eers met mekaar praat en dan met haar. Jacques openbaar ’n besitlikheid teenoor Lena wat Alicia laat besef dié man sal nie sommer in haar kraaltjie beland nie. Hy is ’n uitdaging.

      En Lena is duidelik versot op hom.

      Hulle praat oor ditjies en datjies, maar Alicia sorg dat sy die gesprek in die rigting van skryfwerk stuur.

      “Ek het weer ’n hele klomp nuwe manuskripte ontvang, onder meer van ’n televisieskrywer. Maar hulle kan mos nie eintlik romans skryf nie. Dis net dialoog, dialoog, dialoog en geen substansie nie. Kan nie in die karakters se koppe kom nie. Dis so oppervlakkig, want daar is nou skielik nie ’n kamera wat die emosies wys nie.”

      Lena kyk na Jacques. “Hoekom stuur jy nie vir Alicia die eerste vier hoofstukke van daai storie waaraan jy nou skryf nie?”

      Jacques skud sy kop. As sy hom net kan beetkry en skud om sin in sy kop te dwing.

      “Wel, soos tevore: as Jacques nie wil nie …”

      “Maar jy wil. Nie waar nie, Jacques?”

      Vir die eerste keer lyk hy ongemaklik. Hy lig sy skouers en Alicia besef nóú is haar kans. Lena is die enigste vrou wat volle toegang tot hom het. Sy moet haar gebruik en haar kaarte mooi speel.

      “Ek het al baie nuwe skrywers gehelp om hul eerstelinge te publiseer. Want dan neem ek ’n opsie, mits ek daarvan hou, en begin saam met die skrywer aan sy manuskrip werk. Die kopiereg bly Jacques s’n. Maar as hy dit nie wil doen nie …” Alicia staan op. “Ek maak nog ’n bottel wyn oop. 2001-merlot. Is julle …?” Sy laat die sin in die lug hang en sien duidelik dat Lena alleen met Jacques wil praat. Dit is natuurlik die idee.

      Lena knik. “Dankie, Alicia.”

      “Ek sal,” bied Jacques aan.

      “Nee, toemaar. So hulpeloos is ek darem nie.”

      Terwyl sy die bottel wyn in die kombuis oopmaak en kans gee om asem te haal, hoor sy Jacques en Lena praat. Hy klink ongeduldig, maar sy praat paaiend met hom. Gerusstellend. Alicia gee hulle kans om die gesprek te voltooi wat sy hoop in haar guns sal swaai.

      Sy stap terug en Jacques staan op. Hy neem die bottel uit haar hand om te skink.

      “Dankie, Jacques.”

      Sy staan naby hom terwyl hy dit doen, asem hom in, ruik die skoon geur aan hom: asof hy onlangs uit die stort geklim het, maar sonder die verstikkende sterk reuk van naskeermiddel wat so baie mans het.

      Hy oorhandig haar glas aan haar en sy sorg dat sy aan sy hand raak, maar hy maak of hy niks merk nie. Hy gee Lena se glas aan haar, soen haar liggies en draai dan om.

      Alicia lig haar glas. “Op ’n nuwe begin.”

      Iets in Jacques roer. Sy sien dit. Hy kyk stip na haar. “Op ’n nuwe begin.”

      Lena staan ook nou op, nestel haar teen Jacques aan. “Op ’n nuwe begin.” Sy kyk na Jacques asof die sin ’n spesiale betekenis vir hulle het.

      Alicia speel nou haar troefkaart. “Na alles, Jacques, wat beteken ’n storie as dit nie met ander mense gedeel word nie?”

      Hy dink na, glimlag effens, proe aan sy wyn. “Party stories skryf mens net vir jouself.”

      “Hy steek dit van ander mense weg,” lag Lena.

      “Selfs van jou?” Daar is ’n effense spot in Alicia se stem.

      “Selfs van my.” Sy soen Jacques op

Скачать книгу