ТОП просматриваемых книг сайта:
Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop
Читать онлайн.Название Ballade vir ’n enkeling
Год выпуска 0
isbn 9780624070313
Автор произведения Leon van Nierop
Жанр Контркультура
Издательство Ingram
Hy gaan sit nie en wag eers op toestemming. Goed grootgemaak, dink sy en hou al hoe meer van hom. Hy sal netjies aan haar sy lyk.
“Meneer die kortverhaalskrywer. Sit.”
’n Skewe glimlag. “Dankie.”
Hy leun terug, sy hande agter sy kop. Sy T-hemp lig effens en sy sien fyn haartjies om sy naeltjie wat onder die jeans se lyfband verdwyn. Sy kyk vinnig weg en probeer haar stem neutraal hou. “Kom ek val met die deur in die huis, Jacques.” Sy haal ses tydskrifte uit met sy werk daarin. “Jou kortverhale.”
Gewoonlik ontsenu sy nuwe skrywers op hierdie manier, want hulle begin dadelik verskoning maak vir twyfelagtige skryfwerk, maar nie Jacques nie. Hy vee oor sy maag en kyk oor sy skouer asof hy na iemand soek wat hy ken.
“Jou stories het potensiaal.”
“Sommige illustreerders moet gekielhaal word.” Sy is verbaas oor sy kennis van dié woord. “En party van die tantes wat daardie verhale illustreer het, moet liewer koeke versier.”
“Ek stem. Maar ek hou steeds van die inhoud ten spyte van die illustrasies.”
“Dankie. Maar die stories is net vingeroefeninge.”
Sy gryp die kans. “Ek weet. Bietjie mooiskrywery oor romanse, sinne soms te kortaf, selfs deklamerend, en jy soek nog na ’n styl. ’n Identiteit. ’n Weet uit wie se perspektief jy skryf, wie jou ankers is. Maar,” sy kies haar woorde versigtig, “publiseerbaar.”
Hy vryf met sy hande deur sy hare en sit nou eers sy fietsryhelm op die vloer neer en knik sonder om haar te bedank. Sy laat ’n ruimte oop vir hom om homself aan haar te verkoop, maar hy roep net oor sy skouer: “Yo, bro! Love the hair!”
Die boheemse man gee ’n duim-op-teken en suig aan iets wat net ’n daggasigaret kan wees.
“So. Hoe skryf jy, Jacques?”
Hy kyk onbegrypend na haar. “Met my vingers op sleutels. Een na die ander.”
Hy is ’n taaier neut as wat sy verwag het.
“Enige opleiding, bedoel ek.”
Sy kan sien dat hy iets onthou, iets aangenaams. ’n Emosie gaan lê in sy oë. “Ek skryf maar op instink. Ken nie eintlik die reëls nie.” Geen dankbare glimlag of onderdanige knik van die kop nie. Dit gooi haar nog meer van balans af.
“Maar tog – daar is ’n struktuur. ’n Kennis van die basiese reëls.”
“Iemand het my mooi touwys gemaak.” Net die manier waarop hy die woord ‘mooi’ inkleur, verraai dat daar seks betrokke was.
“Maar om ‘die reëls’ te breek moet jy eers ‘die reëls’ ken, Jacques.” En toe, sonder dat sy dit eintlik beplan, glip dit uit: “Mooi naam. Jacques.”
Sy wag dat hy moet reageer, maar hy kyk deur die venster na sy fiets. ’n Pouse, soos in ’n verhoogdrama.
“By wie gee jy uit?”
“Ek is nie by ’n uitgewer nie.”
“Wil jy graag uitgee?” vra Alicia uiteindelik.
Hy kyk op. “Ek geniet wat ek nou doen. Arbei soggens by ’n reklame-agentskap. Skryf flitse vir radio, soms televisie. Halsoorkop-lekker as dit werk en die regisseurs verstaan hoe om jou konsep op die skerm te laat ruk. En smiddae en saans …” Hy glimlag nou vir die eerste keer. “ ’n Storie of twee, soos daardie in jou hand. Ek stuur nie almal in nie.”
Sy leun vorentoe. “So. Jy het nie die ambisie om ’n roman uit te gee nie.”
“Nog nie eintlik daaraan gedink nie.”
“Jy speel!” wil sy vir hom sê, “almal wil die een of ander tyd ’n roman uitgee!” Maar sy kies dan ’n ander strategie. Enersyds wil sy hom inasem en aan sy hande raak – hom nader trek, persoonlike vrae vra, maar sy doen niks.
“Wel.” Weer ’n netjiese pouse. “As jy nie belangstel nie.”
Maar hy neem nie die aas nie.
Die kelnerin plaas ’n glas water voor Jacques neer en gee ’n effense kniebuiging. Dan plaas sy ’n pot met tee en ’n koppie voor Alicia.
“Siyabonga, mama,” sê Jacques en sy glimlag weer voordat sy loop. En Alicia sien hoe die vrou met ander kelnerinne oor Jacques praat wanneer sy gaan staan. Almal kyk na hom, maar hy is skynbaar gewoond daaraan.
Hy proe aan die water, maar weerlê nie haar stelling nie en neem steeds nie die lokaas nie.
“Vertel my bietjie van jouself, Jacques,” probeer sy weer en dink dat sy nou nes die radio-omroepers klink wat altyd onderhoude met haar voer.
Hy gee ’n skewe glimlaggie met net die regterkant van sy mond. “Wat wil jy weet?”
Hemel. Hoekom ontsenu hy haar skielik? Sy is nie daaraan gewoond dat skrywers so sonder respek optree nie! Maar juis dit maak haar opgewonde. Jacques Rynhard moet getem word. “Getroud, verloof, gehuud? Ambisie? Ek bedoel: jy wil tog seker eendag iets sinvols doen behalwe net waspoeierflitse skryf!”
Dit lyk of hy werklik nog nooit daaraan gedink het nie. “Ek wil doen wat ek nou doen en gelukkig wees. En waspoeierflitse betaal dêm goed.”
“En wat maak jou gelukkig, Jacques?”
“Die lewe.”
“Die vraag is net, kan jy ‘die lewe’ op papier verewig sodat ander mense gaan betaal om daarin te deel?”
“Ek probeer – maar ek dink nie so tegnies daaraan nie. Ek dink nie eers tegnies as ek flitse skryf nie. Die waspoeier word my beste pel. Ek slaap met haar, eet haar, drink haar, ry saam met haar op my fiets en pleeg dan iets.”
Sjoe. Sy hou net meer en meer van hom. “Want jou stories is,” weer die doelbewuste verhoogpouse, “gangbaar.”
Hy knik effens asof hy met haar saamstem.
“Maar wat van iemand wat jou verby ‘gangbaar’ neem, Jacques? Wat na jou werk kyk en professionele leiding gee. Jou help.” Sy neem ’n slukkie tee en wink die kelnerin nader. “Could I have hot tea, please? This is cold.”
Die kelnerin knik afgetrokke.
Jacques proe aan sy water. ’n Waterdruppel loop teen sy ken af. Dit is skielik vir haar eroties.
“Dit hang af of die persoon wat my wil help meer van stories weet as ek.”
Die gesprek raak nou ’n boksgeveg en sy geniet elke hou wat sy kry. “Het jy al ’n kritikus gekry wat jy vertrou?”
“My meisie.”
Aha. Uiteindelik. Hy is betrokke by iemand.
“So. Jy is nog nie gereed om ’n roman te skryf nie?”
“Net wanneer die regte storie kom klop.”
Nou goed. As hy hardekoejawel wil wees. Sy tel haar selfoon op as ’n aanduiding dat die gesprek verby is. “Ek het ’n paar oproepe om te maak. Dankie dat jy kom kennis maak het.”
Hy ledig sy glas, staan op en steek sy hand uit. “Dankie. Lekker om jou te ontmoet.”
Hy kyk na die glas en steek sy hand in sy broeksak.
Sy skud haar kop sonder om na hom te kyk. “Dis op my. Lekker dag, Jacques.”
“Ek dink ook jy moet nog iets weet,” sê Jacques asof hy nou eers daaraan dink.
A! Hier kom dit. Uiteindelik ’n swakheid. ’n Ruimte wat sy kan annekseer. Iets wat sy kan gebruik.
“Ek tik al my stories.”
“Wel, solank jy dit net deur ’n spell-checker sit …”