LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      Hy boots ’n tikmasjien na. “Soos ’n hartaanval.”

      “Regtig?” Sy vergeet nou van haar foon. “Waarom?!”

      “Want dis al waar ek met ’n storie kan baklei. Op ’n tikmasjien. Jy val daai sleutels aan. Hulle praat terug met jou, maak soms beswaar. Jy moet ekstra hard werk om van een reël na ’n ander te beweeg. Jy moet die papier uithaal, die wa skuif, wag vir die klokkie. Jy durf nie foute maak nie, want dan staan hy daar ingegrafeer, al Tipp-Ex jy hom uit. Die letters staar na jou toe terug en die hardheid waarmee jy die sleutels slaan, wys in jou teks soos harde en sagte note in ’n stuk musiek. Ek dag net jy moet weet. Ek tik. Ek gebruik nie rekenaars nie.”

      Hy knik asof hy die saak as afgehandel beskou.

      “Ek neem aan dit is ’n nuwerwetse tikmasjien. Ek bedoel, soos in die tagtigerjare toe elektriese tikmasjiene mode was. Die voorloper van die rekenaar.”

      Hy skud sy kop. “Lena het dit vir my gegee. Dis my gelukkige tikmasjien. En ek kan net daarop skryf. Mens maak nie liefde met twee verskillende meisies nie. Tot siens, juffrou Francke.”

      Sy kyk verbaas hoe Jacques wegstap sonder om op reaksie te wag. Gemaklik. Seker van homself. En hoegenaamd nie afhanklik van haar goedkeuring nie.

      Alicia staar hom agterna tot hy uit die restaurant is. Toe tik sy weer ’n SMS vir dieselfde vriendin: En ek gaan hom mooi grootmaak.

      Sy plaas ’n twintigrandnoot op die tafel. Die kelnerin stap nader met ’n vars pot groentee en sien die geld, maar Alicia het reeds opgestaan.

      Jacques staan by sy fiets en gesels met twee rastas asof hy hulle jare reeds ken. Al drie bulder van die lag. Gelukkig staan haar motor naby die restaurant. Sy klim in en kyk hoe Jacques sy fietsryhelm op sy kop plaas. Dan trek hy teen ’n verbysterende spoed weg.

      Alicia volg hom tot op die Mandelabrug, waar hy draai. Hy steek al die motors verby, beduie dankie met sy duim as iemand hom ’n kans gee, lê plat as hy nog vinniger ry, maar moet noodgedwonge by besige verkeersligte gaan staan. Dan haal sy hom in.

      Alicia volg hom met Carrweg af en draai dan links tot by ’n blok woonstelle. Twee keer verloor sy hom byna, maar gelukkig is die verkeer nie druk nie.

      Naby die ou Park-stasie haal sy hom weer in in Gerard Sekotostraat, net betyds om hom deur ’n hek te sien ry wat hy met ’n afstandbeheerder oopmaak. Alicia glip agter hom in, maar hy is nie bewus van haar nie.

      Hy tel sy fiets gemaklik op en stap teen die trappe uit.

      Sy parkeer en spring uit – volg hom.

      Alicia loop met die gang af, net betyds om hom die fiets deur ’n woonsteldeur te sien maneuver. Hy maak nie die deur toe soos sy verwag het nie.

      Sy loop met die gebou se gang af. Dit raak nou stil.

      Die oop deur trek haar aan. Alicia kyk versigtig by die woonstel in waarin hy verdwyn het.

      Wat haar eerste opval, is die skilderye teen die muur – almal van stoomtreine. En die twee fietse wat teen die muur staan.

      Die volgende oomblik kom ’n meisie uit die stort gestap, ’n handdoek om haar kop. Alicia tree terug sodat hulle haar nie kan sien nie.

      Die meisie sit haar arms om Jacques. Hy tel haar op en soen haar, maar maak steeds nie die deur toe nie.

      Daarna verdwyn sy weer in die badkamer en Alicia hoor ’n haardroër aangaan. Sy merk ’n tikmasjien, maar ook ’n rekenaar wat aangeskakel is met ’n skermstut vol deurmekaar woorde.

      Jacques loop teen die trappe op na die boonste verdieping. Alicia gebruik die kans en stap haastig na die rekenaar toe.

      Elke boodskap op die skermstut is in ’n ander font geskryf en in verskillende grootte letters. Dus moes Jacques die boodskappe op verskillende tye na die meisie gestuur het, toe het sy uiteindelik die boodskappe saamgroepeer as ’n skermstut. Alicia kyk in die rigting van die slaapkamer bo, en toe die badkamer. Sy fokus op die skermstut.

      Lena. Hoekom ek van jou hou, staan boaan. En dan: Want ek voel by jou. Weet ek leef nog.

      Omdat jy alles van my weet en steeds van my hou.

      Jy hou van warm soene wat nooit ophou nie.

      Want elke storie is net vir jou.

      Omdat al my dae anders eindig as wat hulle begin het, want jy is daarin.

      Want jou melkkos is lekkerder as Daleahs s’n.

      En elke golf wat ons snags saam ry breek net beter en groter.

      Die toilet spoel bo en die haardroër word terselfdertyd afgeskakel. Alicia haas haar uit die woonstel.

      “Wat’s vir lunch?” hoor sy Jacques van bo vra terwyl ’n kraan oopgedraai word.

      “Marshmallows. Ons braai saam met Fineas!”

      Alicia loop haastig met die trappe af en verlaat die gebou.

      Sy wag ’n rukkie in haar motor. Toe sien sy vir Jacques met sy fiets, en die meisie, seker Lena, ook met ’n fiets uitgestap kom.

      Hulle klim op en Jacques trek weer vinnig weg, maar Lena is natuurlik al gewoond daaraan en hou by. Alicia volg hulle.

      Jacques en Lena ry deur die hekke en Alicia glip net betyds agterna deur. Af met Carrweg tot waar die M1 sy dubbelverdieping maak. Daar plaas Jacques sy fiets teen ’n pilaar. Vir ’n oomblik druk hy Lena teen die pilaar vas en soen haar.

      Alicia parkeer agter ’n taxi.

      Jacques en Lena stap nou ’n swart man tegemoet wat sy hande warm maak by ’n vuur in ’n konka. Lena het ’n pak malvalekkers van haar fiets afgehaal, wat die man aan houtstokke druk. Hulle praat maar Alicia kan nie hoor wat hulle sê nie, en Jacques druk kort-kort sy elmboog om die man se nek as hy met hom praat.

      Hulle gaan sit op stompe, Lena tussen Jacques se bene, en braai malvalekkers. Lena leun met haar kop teen Jacques se kruis en maak haar tuis daarteen terwyl hy in haar hare krap. Hulle is volkome gemaklik met mekaar, asof hulle in mekaar inpas soos legkaartstukkies. Alicia probeer weer hoor waaroor hulle praat, maar sy is te ver. Jacques draai ’n malvalekker om en skuur dit teen Lena s’n asof hy nie genoeg van haar kan kry nie. Hy soen haar lank in haar hare en druk sy kruis weer teen haar.

      ’n Rukkie later voer hy sy malvalekker vir haar, en sy hare vir hom. Hulle eet terwyl hulle sonder ophou praat. Alicia dink aan die mans met wie sy kortstondige verhoudings gehad het. Wanneer daar nie seks was nie, het hulle eintlik niks gehad om oor te praat of om die tyd mee te vul nie.

      Sy sien die manier waarop Jacques gedurig in Lena se nek vroetel, merk hoe sy later opstaan en agter hom gaan staan. Sy vroetel met haar vingers deur sy hare en knibbel aan sy oor.

      Nou stap Lena weg van Jacques af na die fiets toe en haal iets uit haar groot sak. Dit is ’n sketsboek. Alicia neem selfoonfoto’s van hulle.

      Lena gaan sit op ’n klomp stene en begin Jacques te skets. Hy sit-lê gemaklik teen sy fiets, sy een knie effens opgetrek. Alicia dink aan haar eie lewe. Die vele jong skrywers wat gedurig aan haar sy by boekbekendstellings opdaag, almal maar net te gretig om saam met haar gesien te word voordat hulle later met allerlei verskonings vorendag kom om haar nie meer te vergesel nie. Een na die ander.

      Sy is bewus van die stories wat in die bedryf rondlê. “As jy by die Franckes wil publiseer, publiseer Alicia jou eers. En as jy deur haar hande is, boeta, is jy geskool vir die skrywerswêreld. Hoe mooier jy is, hoe beter jou kans om te publiseer.”

      Die een kortstondige verhouding na die ander, selde langer as ’n maand, dalk twee as sy gelukkig is. En as die flirtasies skielik eindig, haar pa John wat sy kop skud. “Waarna soek jy, ounooi?”

      Sy kan hom dan nie antwoord nie, want sy weet eintlik self nie.

      “Ek en jou oorlede ma was baie gelukkig. Dalk streef jy ook onbewustelik daarna.”

      “Die regte man, Pa.”

Скачать книгу