LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      “Wow!” roep Zander uit toe hy bo kom. “Dis awesome! Dit voel asof ek ’n reus kan pak en hom op sy dinges kan gee. Awesome, man! Awesome!”

      Roxy se oë rek. Dit lyk nie eens of hy onthou dat sy pa ook daar rondstaan nie. Wonderlik wat ’n snapsie voor die tyd aan ’n man se moed kan doen!

      Adam staan nog steeds agter haar, baie naby aan haar. So naby dat sy hom aan sy klere wil beetkry en aan hom wil vasklou, haar aan hom wil vas anker.

      “Gaan jy ook spring?” wil sy by hom weet toe sy nie haar beurt langer kan uitstel nie.

      Hy skud sy kop. “Nie nodig nie,” antwoord hy ongeërg.

      Natuurlik nie. Hy het genoeg sertifikate, boeke en prestasies agter hom om te wys hy’s ’n wenner; hy weet hoe om te leef – en te oorleef. Hy hoef niks te bewys nie. Ook nie dat hy mal genoeg is om te bungee nie.

      Roxy word vorentoe gestoot en haar voete volg sonder dat haar verstand toestemming daarvoor gee. Maar dan ruk iets in haar tot stilstand. Wat maak sy hier? Is sy mal? Sy wil omdraai, maar daar is nie plek om dit te doen nie. As sy nou verkeerd trap, gaan sy in elk geval hier afdonder sonder die nodige geestelike voorbereiding. Dis nou heeltemal te laat vir omdraai. Roxy gaan aan die bewe, so erg dat sy bang is sy gaan in elk geval haar balans verloor en soos ’n sak vol swaar klippe hier afstort.

      Logika en waansin stry teen mekaar. Sy weet presies wat hierna gaan gebeur. Almal wat gespring het, gaan mekaar omarm en die feesvierings gaan epiese afmetings aanneem. En meneer Muller, die ghoeroe van die dag, gaan hierdie rekspringery as vertrekpunt vir sy opsweepstories gebruik.

      ’n Mens moet jou vrese in die oë staar, die lewe aan die keel gryp, daardie soort ding. Sy kan net raai wat hulle alles ingeprent gaan word. En as sy nie spring nie, gaan sy die odd one out wees. Daar sal van haar ’n voorbeeld gemaak word. Soos met die swartskaap in ’n skool.

      Sy kan hulle net hoor ... Loop staan daar eenkant in die hoekie, Roxy. Jy wat nie die guts gehad het om van die brug af te spring nie. Jy’s ’n bangbroek, ’n papbroek, ’n muis, nie ’n man nie. Jy’s chicken. Jy’s no-good. Jy hoort nie by ons nie.

      Die hele naweek – en daarna – gaan sy gemerk wees. Die steen des aanstoots, die vlieg in die salf, die Jona, die vrotappel, die spanner in die works, die d... ding in die drinkwater, die one and only, oh so lonely.

      En daarvan het sy genoeg gehad, dankie – ’n leeftyd lank.

      “Onthou, daar is newe-effekte aan hierdie sprong,” waarsku die skraal mannetjie toe sy ’n oomblik huiwer om vorentoe te stap.

      “Newe-effekte?” Wat nou weer? Wat kan daar nou nóg wees, afgesien van ’n gebreekte nek waaraan sy nie gedink het nie?

      Hy knik. “Ja. ’n Gevoel van vryheid, ’n euforie en ekstase wat jou boyfriend nie eens by jou kan opwek nie, al eet hy ook ’n bak vol oesters.”

      “Jy ken nie my boyfriend nie,” probeer sy haar slim hou.

      “Wel, hy kan nie jou perspektief op swaartekrag verander soos hierdie sprong nie.”

      “Dis wat jý dink.” Sy glimlag koketterig vir hom, in die hoop dat hy haar gaan oorsien, gaan besluit sy is so together dat dit nie vir háár nodig is om te spring nie. “Ek sê jou mos – jy ken nie my boyfriend nie. Ook nie vir my nie.”

      Dis instink wat intree, sy weet. Dis nie nou die tyd om te flirt nie en die mannetjie met die haarnaaldlyfie is ook nie die regte kandidaat daarvoor nie. Hy gaan haar nie oorsien nie. Hy doen net sy werk, hy moet daarop gefokus wees om haar lewend te hou – nie met gedagtes wat gesensor behoort te word na haar te kyk nie.

      Maar sy kan haarself nie keer nie. Wanneer sy nie weet wat om te doen nie, flirt sy. Sy sien die frons op Adam Muller se gesig toe sy vorentoe stap. Ja, ja, wil sy vir hom sê. Ek weet ek gedra my soos ’n matriekmeisietjie, ek weet ek moet my inhou, maar dalk is dit my laaste kans om ’n man sover te kry om in my of my denkbeeldige boyfriend belang te stel.

      “Jy weet nie waartoe jy in staat is voordat jy nie probeer het nie, meisie,” praat die jump master haar nog moed in. “Weet jy wat is ons leuse hier by Dooimanskloof?”

      “Spring na jou dood en kry jou naam in die koerant?”

      Hy skud sy kop. “Nee. Spring of wees vir altyd spyt.”

      “Spring én wees vir altyd spyt?” verstaan sy hom met opset verkeerd, maar hy lag nie.

      Hy frons. Sy weet wat hy dink – dat hy met ’n probleemgeval te doen het. En hy is nie die enigste een nie. Sy raak bewus van nóg iemand wat ondertoe getree het en hom by hulle op die afspringplek aangesluit het.

      “Roxy?” Sy stem is fluweel. Sy draai haar kop effens om na Adam Muller te kyk. “Wil jy hê ek moet saam met jou spring?”

      “Saam met my?” Liewe hemel! Is hierdie kleindogtertjiestem regtig háár stem? “Wat sal dit my help? Dan tuimel ons al twee dalk na ons dood.” Sy onderdruk ’n snik. “Onthou, the bigger they are, the harder they fall – en jy is yslik groot.”

      “Ons kan in tandem spring,” stel hy voor.

      Tandem? Sy weet hoe dit werk. Sy’t op YouTube gesien hoe verliefdes dit doen. Hoe hulle aan mekaar vashou wanneer hulle na benede stort. Ja! Dit sal beter wees. Dit sal wonderlik wees. Sy sal haar kop teen sy bors hou, haar oë toemaak, sy arms sal styf om haar wees. En ... en, weet Roxy, sy sal nie bang wees nie. By Adam Muller sal sy veilig wees. Die rek sál nie skiet en afknak nie, daar sal nie aapstreke wees nie, ook nie ongelukkies nie. Nie as hý haar in sy arms hou nie.

      Sy skud haar kop. Natuurlik kan sy dit nie doen nie. Nie as sy weer haar gesig by Tafelberg Toeriste wil wys nie. “Nee dankie.” Sy lek haar lippe nat. “Ek moet dit alleen doen.”

      Iewers langs die pad verander sy genadiglik in ’n zombie en hou sy heeltemal op met dink. Sy hoor hoe sy van alle kante af aangemoedig word, maar sy kan nie die woorde onderskei nie. Dis wat die sensasiebelustige nuuskieriges ook doen wanneer hulle saamdrom waar iemand van ’n gebou wil afspring, onthou sy nog vaagweg in haar deurmekaar gedagtes. Skree: Spring! Spring! Spring! Totdat die arme ou nie anders kán as om te spring nie – sy dood tegemoet.

      “You go, girl!” hoor sy iemand gil. Wie? Wouter? Zander? Adam? Een van die ander? Skielik is haar sprong die hoogtepunt van die dag. Die laaste sprong en heel moontlik ook die enigste een wat op ’n katastrofe kan, of sal, uitloop.

      Sy hoor ’n hele koor wat saam begin tel. Vyf ... vier ... haar hele lewe is mos veronderstel om nou voor haar oë af te speel ... drie ... maar al wat sy sien, is Piet Swart se gesig bo hare ... twee ... en haar ma wat haar nie liefhet nie ... een! Bungee! En skielik, in daardie breukdeel van ’n oomblik, besef Roxy dat daar niks anders is om te doen as om haar arms soos die vleuels van ’n voël uit te strek en vorentoe te val nie.

      Daar is ’n totale oorgawe in haar, ’n gelatenheid, ’n gewigloosheid, ’n snak. Sy is heeltemal gedisoriënteer, maar ’n allesoorheersende en onbeskryflik verhewe gevoel neem van haar besit. Sy is nie meer aan die aardse verbind nie. Elke primitiewe drang wat nog in die mens teenwoordig is, vind uiting in haar en sy skree, skree, skree in haar kop.

      Maar oor haar lippe bars daar net ’n enkele rou gil wat van iewers uit die klowe om haar na haar toe terugkeer. Sy verdwyn in die mistigheid, in die onmeetlikheid, in die uitgestrektheid van die niks, van die eindes van die aarde, waar gewone menslikheid en logika nie bestaan nie.

      Totdat sy tot stilstand kom en magteloos aan haar voete swaai, intens bewus van die natuur om haar. Die donkergroen, die koeltes, die skadu’s om haar, ’n swart kraai wat bestraffend na haar kyk, iets wat in die bossies onder haar wegskarrel. Daar kom ’n vrede oor haar, asof sy klaar dood is en niks daaraan kan verander nie.

      Sy wil om verskoning vra omdat sy die natuur versteur, die voëls, die klein diertjies wat hier skuilhou, sy wil probeer verduidelik dat daar iets skeefgeloop het met die wêreld daar bo sodat daar dieper gedelf moet word na geluk, na opwinding, na die euforie van menswees, maar

Скачать книгу