LITMIR.BIZ

Скачать книгу

en drukkery afgee en sy kan amper wed hulle sal mekaar moet verseker hoe lief hulle mekaar het.

      I love you!

      I love you too!

      Dis nie die eerste selfhelpnaweek waarheen sy gedwing word om te gaan nie. Nie dat dit van my ’n beter mens gemaak het nie, dink sy opstandig. Ek is maar nog soos ek is. ’n Rondfladderende flerrie met effens verflenterde vlerke wat niks verder kom nie. En ek is beslis nie skielik vir almal lief wat saam met my ’n naweek in afsondering deurbring nie. Sy sug. Sy weet sommer sy gaan weer ’n ernstige probleem hê met die I love you-deel van die naweek.

      “Blykbaar kry ’n mens ’n nuwe insig in jou psige ná so ’n kursus,” laat Marlene ook hoor. “En leer jy hoe om die mooi tussen al die lelik uit te haal.”

      Roxy kyk omgekrap na haar. Marlene is een van daardie irriterende mense wat elke dag tegemoetjubel. Mense soos sy heg altyd waarde aan naweke soos dié. Maar wat Roxy betref, is dit ’n vermorsing van tyd.

      Sy het al voorheen gehoor ’n mens moet power-pakkies werk toe dra en ’n mantra in jou kop hoor wat jou verseker jy kán en sál jou doel bereik, no matter what! Sy hét dit al op die proef gestel – hoeveel keer. Haar power-pakkies is al verslete gedra en sy kan die mantra in haar slaap opsê, maar sy verdien nog nie genoeg om Tafelberg Toeriste vaarwel toe te roep nie. In fact – sy het nog nie eens naastenby haar teikengewig bereik nie, al die foefies ten spyt.

      Sy oorweeg dit om ’n splinternuwe mantra haar eie te maak: na die duiwel daarmee!

      “Ek het ook baie geleer uit my vorige ondervinding met hierdie tipe ding,” laat sy moedswillig hoor.

      “Regtig?” Marlene kyk haar verras aan. “Ons het al begin dink jy staan totaal skepties en sinies teenoor die hele gedagte.” Sy lag, effens senuweeagtig. Marlene is nie ’n vegter nie. Sy bring soggens blomme uit haar tuin om die kantoor op te kikker.

      “Wel ...” Roxy huiwer. “Ek het geleer ’n mens moet ’n spanbounaweek nooit te ver van ’n hospitaal af reël nie.”

      “Wat bedoel jy?” Daar is sowaar ’n krakie in Marlene se stem.

      Roxy voel effens skuldig. Dis soos om ’n kind se lekkergoed by hom af te vat, maar sy weet waarvan sy praat. “Al wat die meeste ouens hier van ’n buiteluglewe af weet, is wat ons op ons eie toerismepamflette lees. Daar is altyd die een of ander ou wat sy kantoorlyf wil dwing om streke uit te haal waarvoor hy nie geprogrammeer is nie. Ek het al gesien wat gebeur as ’n ou van vyftig wat dertig sigarette per dag rook en hyg-hyg die trap in die kantoorgebou klim, probeer byhou by ’n twintigplusser wat elke aand ná werk gim toe gaan.”

      Maar sy is in die minderheid met haar gemor. Niemand wil na haar doemprofesie luister nie.

      “Speak for yourself. Ek skrik nie vir ’n bosberaad nie,” verseker Wouter haar en steek sy bors uit.

      Ja, jou lummel, dink Roxy heimlik. Ons almal weet waarom jy so graag bosberaad hou. Want bosse is dig en bosse bewaar geheime wat jou duur te staan kan kom as dit uitlek na buite.

      “Met die ekonomie wat op sy rug lê, kan ons doen met ’n bietjie positiewe denke,” tjirp Marlene ook nog vrolik voort.

      Kan wees, maar Roxy omhels nie normaalweg positiewe denke nie.

      Toe die eerste aktiwiteit van die dag oor die luidsprekers aangekondig word, word Roxy se ergste vrese bewaarheid. Sy begin wonder of sy ooit lewend hier gaan uitkom om daaroor op haar blog te skryf.

      “Maar dis malligheid!” mor sy hardop, min gepla oor wie haar hoor. “Dis suiwer malligheid.”

      “Hulle noem dit ’n ysbreker,” hyg Genevieve opgewonde.

      “Klink eerder vir my na ’n nekbreker,” kla Roxy.

      “Of ’n rugbreker,” laat hoor nog iemand wat na haar kant toe begin oorhel. “In elk geval ’n manier om te verseker dat jy die res van jou dae in ’n rolstoel sal deurbring.”

      Dis nie dat Roxy nie ’n spanspeler wil wees nie, maar as spanwerk van haar vra om te bungee jump, is dit om die grense te ver te verskuif.

      Sy’s juis nie een vir hoogtes nie. Om haar op asemrowende hoogtes te bevind en dan soos ’n mal mens daar af te duiwel, was nog nooit deel van haar vyf-of tien-jaar-plan nie.

      Om van ’n brug by ’n afgrond af te spring? Met ’n rek om die bene ... die dieptes in? Dit maak mos nie sin nie. Jammer, maar sy sien nie kans nie. Sy’s nie mal nie.

      “Ek het gedink teen hierdie tyd sit ons rustig langs die rivier met ’n bordjie kos en ’n glasie wyn voor ons,” merk sy teenoor Zander op wat deur dit alles aan haar sy bly. Sy ruik sy peperment-asem en begin amper wens sy het haar ook maar vol woema uit ’n bottel gelaai. Miskien sou sy dan eerder kans gesien het vir wat voorlê.

      “Ons is hier om te ly, my liewe Roxy, nie om die lewe te geniet of te ontspan nie.”

      “Kan wees, maar om darem by ’n brug af te spring op ’n nugter maag en voordat ons mooi weet wat ons getref het?”

      “Dis blykbaar beter vir die spysvertering – en vir die omstanders – om dit op ’n nugter maag te doen.” En wat, wonder Roxy, van hom wat sy innerlike versterk het lank voordat die Boeing oor is?

      “So leer die kursusgangers mekaar sommer dadelik ken. Hulle weet dadelik wie’s bang Jan ...”

      “En wie’s dooi Jan,” voltooi sy die voorspelling, want sy weet sommer dis haar voorland.

      “Daarna is almal meer ontspanne, die hele naweek deur.”

      “Sê wie?”

      “Sê die organiseerders. My pa en sy trawante.”

      Roxy is nie so seker daarvan nie. Hoe ontspanne kan ’n mens wees as jy een van jou ledemate reg aan die begin van die kursus breek of verstuit? Of die een of ander onnoembare skande oorkom omdat jou gestel nie wil saamspeel nie?

      “En weet die kursusaanbieders sommer ook wie die meeste selfverbetering nodig het.” Roxy haat die gedagte, want sy’s allermins gereed vir wat van haar verwag word.

      “Ons word by die diepkant ingegooi,” verduidelik Zander nog. “Ná hierdie sprong in die duister kan jy glo alles hanteer wat na jou kant toe kom.”

      “Maar is dit nou regtig nodig om dit letterlik op te neem en ons werklik by die diep kant af te gooi?” Roxy wíl nie so moeilik wees nie; sy stry met alle mag teen die feeks en die furie in haar. Maar sy wil haar ook nie des dinges gaan staan en val nie.

      “Wees bly dis nie by Bloukrans wat ons moet afspring nie,” merk Wouter uit die bondel op. “Dis die hoogste bungee jump in die wêreld. Ek is verlede jaar daar af. Dáár duik ’n ou behoorlik in jou verlede in.”

      Maar Roxy wil nie na Wouter se gespog oor sy vorige rekspronge luister nie. Sy draai na Zander toe. Sy hou hom persoonlik verantwoordelik vir die penarie waarin sy haar bevind. Van haar word daar verwag om iets te doen wat lynreg teen haar grein gaan.

      “Wat noem hulle hierdie plek waar ons gaan afspring?”

      Hy trek haar eenkant toe en praat sagter, meer intiem, asof hy nie wil hê almal moet hom hoor nie. “Dooimanskloof. Dis waar die plaas sy naam vandaan gekry het.”

      Hy fluister nou wel, maar hy sê dit sommerso, besef Roxy. So terloops asof daar niks snaaks aan is om by ’n plek af te spring wat bekend staan as Dooimanskloof nie. Sy weet sy moenie uitvra nie, maar sy kan die versoeking nie weerstaan nie.

      “Waar kom die naam vandaan, Zander?”

      “Jong, die kloof het ’n lang en grusame geskiedenis. Die grond behoort al geslagte lank aan my ma se familie – en die ou lotjie word behoorlik deur die ongeluk gery.” Hy sug. “Blykbaar dra my ma se mense almal maniese depressie in hul gene saam.”

      “En jy?” kan sy nie help om te vra nie.

      “Ek het dit blykbaar

Скачать книгу