LITMIR.BIZ

Скачать книгу

’n effense opening tussen sy duim en sy wysvinger. “Skraal,” herhaal hy en stap weg.

      Hy wink hulle nader en beduie dat hulle hom moet volg. Die platform waarvandaan hulle gaan spring, is onder die brug gebou en hulle moet ’n ent ver op ’n loopvlak soontoe stap. In gelid, soos veroordeeldes wat tereggestel gaan word, dink Roxy.

      “Dead man walking,” merk iemand op.

      Roxy gee ’n paar onseker treetjies. Sy wens almal wil net hul monde hou en nie so hard probeer om snaaks te wees nie. Sy weet dis ’n manier om die senuwees te kalmeer sodat hulle nie heeltemal uitfreak en sommer vroegtydig van die brug afduiwel nie, maar sy wil dit nie hoor nie. Zander stol skielik in sy spore voor haar en sy loop teen sy rug vas. Dit lei tot ’n kettingbotsing sodat Roxy tussen twee manslywe vasgedruk word. Sy kyk oor haar skouer ... teen Adam Muller se gesig vas. Great! Sy het tussen die twee Muller-mans beland.

      Wat soek die blikskottel hier? Reg agter haar van alle plekke? So asof hy wil seker maak dat sy spring, al is dit ook haar dood tegemoet? Roxy sug. Vir haar kan daar nie meer omdraaikans wees nie.

      Skielik tref ’n gedagte haar. Sou hulle dieselfde dikte en sterkte rek vir almal gebruik? Groot en klein? Vet en maer? Sy draai haar gesig na agter. “Gaan hulle jou vra hoeveel jy weeg?” wil sy by Adam weet.

      Sy gaan lieg. Sowaar, sy sweer sy gaan nie voor almal hier uitblaker hoeveel sy weeg nie. En dan gaan sy hoop ... en bid ... dat sy nie dik genoeg is vir ’n dubbele rek nie, dat die rek wat hulle aan haar gaan vasmaak, haar gewig sal hou.

      Mag ’n mens bid as jy jou willens en wetens aan soveel gevaar blootstel? wonder sy. En dan nog oor jou gewig lieg ook? Dit klink alte veel soos om van ’n dak af te spring – en dan te verwag die engele moet jou van ’n sagte landing verseker.

      “Hulle toets eers of die rek jou gewig sal hou,” stel Adam haar gerus.

      “Toets? Hoe?”

      “Laat jou eers net ’n paar meter na onder sak ...”

      “Maar ...”

      Dit maak mos hoegenaamd geen sin nie. Roxy ruk haar kop op. Skielik het almal in hansworse verander. Groot grap! Sy kan maar net hoop hulle word nie die een ná die ander geweeg voordat die rekke aan hulle vasgemaak word nie. Dat dinge hier nie so professioneel gedoen word nie, dat daar ’n kans gewaag sal word, dat die noodlot uitgedaag sal word. One size fits all. Eerder val as om haar gewig uitgebasuin te kry.

      Sy kyk om haar. Daar is wragtig nie ’n enkele vrou hier wat meer as sestig kilogram weeg nie. Buiten sy, natuurlik. Sy kan nie eens onthou wanneer laas sy iets in die sestig geweeg het nie. Seker toe sy nog kniekouse en drade aan haar tande gedra het.

      Toe hulle op die platform tot stilstand kom, is dit die eerste ding wat sy raaksien. Die skaal wat met ’n groot elektroniese gesig haar spottend staan en inwag. Kom nader, ou vettie, kom laat ons sien hoeveel ton weeg jy. Kom ons amuseer die omstanders ’n bietjie. Kom ons slaan jou naam met ’n plank!

      Ag, goeie hemel tog, hoe kom sy hier weg met haar selfbeeld ongeskonde? Niemand, net mooi niemand, weet hoeveel sy weeg nie. Nie eens Petra nie en baie beslis nie haar ma nie. Vir Oumalot sal sy sê, maar Oumalot weet van beter as om haar te vra. By die huis hou sy haar skaal in die badkamer en sy maak altyd seker dat die deur toegesluit is voordat sy dit waag om daarop te klim. Selfs al is sy alleen by die huis. As ’n inbreker skielik op haar afkom, moet hy haar nie poedelkaal op die skaal aantref nie.

      Sy’s nie vet nie, sy weet. Dis net daardie hardnekkige, moedswillige vyf kilogram wat al die verskil maak.

      Die res van die geselskap steur hulle min aan die skaal. Vir hulle is die reksprong die grootste gevaar, maar Roxy kan in hierdie stadium nie werklik tussen die twee euwels besluit nie. Die meisies wat, soos sy verwag het, op die meeste sewe en sestig en ’n halwe kilogram weeg, gaan giggel-giggel deur die proses en die mans probeer met brute krag die skaal soveel moontlik opsweep. Dis net sy wat op die agtergrond huiwer, wat voorgee om ’n klippie uit haar skoen te haal en die veters opnuut deur te ryg terwyl sy haar beurt afwag.

      Totdat sy nie anders kán nie.

      Daar is niemand meer in die omgewing toe sy opklim nie, net die maer mannetjie met die klapbord in sy hand. “Klim, skattebol,” moedig hy aan. “Ons wil spring voordat die son ondergaan.”

      Sy klim op. Sy hou letterlik haar asem op. Blaas dit dan stadig uit ingeval dit haar swaarder sal laat weeg. “Een en sewentig!” roep die moedswillige mannetjie uit en skryf die getal langs haar naam neer.

      Een ... een en sewentig! Roxy wil sterf van skaamte. Sy sweer daar’s fout met hul skaal. Sy was darem nog nooit oor die sewentig kilogram nie. Sodra die skaal neig om daarheen te beweeg, eet sy twee weke lank net Special K en ander maermaakgoed, al sterf sy ook van die honger. Sy’t nie geweet sy weeg so baie nie; regtig, sy het nie. As sy geweet het, sou sy betyds gekeer het.

      Sy kyk vervaard om haar rond. Wie’t gehoor? Wie’t gesien? Maar daar is gelukkig ander belangriker dinge wat haar kollegas se aandag vereis en dit lyk nie of hulle belangstel in haar mate en gewigte nie. Dis net ... dat Adam Muller natuurlik agter haar gestaan het en dat hierdie inligting nie by hom verby kón gaan nie.

      Hy glimlag vir haar. “ ’n Stewige gewiggie,” merk hy op, “maar so netjies verpak!”

      Roxy wil bloos, maar daar is nie nou tyd daarvoor nie. Boggher hom. Hy’s nie belangrik nie. Hy’s die main pikkewyn hier rond, maar wat haar betref, is hy net Zander se pa, dis al. As hy dan sy seun wil waarsku teen die oorgewig seekoei wat verklaar het dat hulle in ’n vorige lewe by die heup aan mekaar verbind was, moet hy dit maar doen. Sy ís van plan om op ’n baie streng dieet te gaan. Gee net kans. Die seekoei gaan in ’n paling verander.

      Die werklikheid tref almal eers toe hulle oor die reling loer om te sien presies hoe hoog dit van hier bo af is. Niemand maak meer grappies nie. Daar hang ’n mistigheid in die lug sodat ’n mens nie kan sien waar die afgrond wat jou met oop arms inwag, ophou nie. Dit sal wees soos om in die onbekende te duik, in ’n nimmereindigende afgrond, ’n onmeetlike diep put, ’n bodemlose gat, waar jy deur tyd en ruimte ingesluk gaan word om nooit weer te verskyn nie. Suiwer angs hang in die lug. Daar moet seker veldgeluide om hulle wees, maar Roxy hoor net die gesuis in haar ore.

      “Nou toe?” wil die mansmens met die koeldrankstrooitjielyf weet. “Wie’s eerste?”

      Niemand stap vorentoe nie; skielik is al wat grootbek is, ook stil.

      “Toe, Wouter!” daag Zander uit. “Jy is mos ’n ou hand. Wys ons hoe dit gedoen word.”

      Daarna het Wouter natuurlik geen keuse nie. Hy word geruk en gepluk om seker te maak alles is in plek wat in plek moet wees en stap dan onder luide toejuiging na die punt van die loopplank. Soos ’n veroordeelde matroos wat in die see gesmyt gaan word om saam met die visse en die haaie te swem – en verskeur te word, dink Roxy nog.

      Iemand moes iewers musiek aangeskakel het, want die klanke klink krapperig in die koel oggendlug op. Seker sodat ons nie die vreesbevange uitroepe so duidelik sal hoor nie, dink Roxy. Soos in ’n tandarts se wagkamer.

      Sy ken die nommertjie wat gespeel word. Dis Rob Rock se “Something’s Wrong With The World Today”. “Jy’s reg, my maat,” sê sy hardop. “Daar skort beslis iets met die hedendaagse lewe.”

      “Wat?” wil een van die omstanders weet. “Waarvan praat jy?”

      “Luister wat sing die ou,” beveel sy aan. “Trying to find a reason for the things that we do ...” sing sy saggies saam.

      “No one’s got a minute when there’s nothing to prove.” Dis sowaar Adam Muller wat met sy diep basstem inval en saam met haar sing. Seker net hy wat die song ken, maar nog niks daaruit geleer het nie.

      Verder dinges sy teen die donderweer, want niemand het nou tyd of lus vir haar en Rob Rock se filosofieë oor die hedendaagse wêreld nie. Sy hoor die countdown, sien hoe die een ná die ander kollega gillend oor die afgrond tuimel en weet haar beurt gaan kom. Dis onvermydelik. Dit voel asof haar verstand nou heeltemal

Скачать книгу