LITMIR.BIZ

Скачать книгу

blykbaar ’n patroon wat elke paar jaar gevolg word.”

      “En toe besluit iemand om juis by Dooimanskloof ’n bungee-stasie op te rig. Hoekom? Om die noodlot te tart?”

      “Nee. Om ’n alternatief daar te stel vir iemand wat dalk die gier kry om sy of haar kanse teen die swaartekragwet te meet. Die een of ander sielkundige het dit aanbeveel. Die idee is om dit minder ’verbode’ te maak om daar af te spring. Terselfdertyd ervaar die rekspringer die dramatiese ’high’ van ’n verbeelde voëlvlug, en wel só dat hy of sy weer op die voete kan land om dit anderdag maar net weer te doen.”

      Sy móés eintlik die memo oor hierdie naweek gelees het toe dit in haar inbox beland het, dink Roxy. Dan kon sy die plek se naam gegoogle het sodat sy sou weet wat hier op haar wag.

      “My ma kom nooit meer op die plaas nie,” vertel Zander nog. “En hier word lankal nie meer geboer nie. Die plaashuis en omringende skure en stalle se vensters en deure is toegespyker. Met al die spoke van die verlede daarin weggebêre. Daarna is die konferensiegeriewe aangebou. Van die beste, alles wat nodig is. My pa het iemand aangestel om die bestuur by hom oor te neem en die verhuring van die plek te behartig. Jaco Nel. Hy is my pa se persoonlike assistent en doen sommer ook die besprekings en reëlings vir al sy optredes. Jy sal hom later ontmoet. Dis hý wat, in samewerking met my pa, die program vir die naweek opgestel het en hulle het besluit hierdie selfhelp-seminare moet met ’n bungee jump afskop.”

      “Dit was ’n simpel besluit,” brom Roxy.

      “Jy slaan die bal ver mis,” help Zander haar reg. “Jaco Nel neem nie simpel besluite nie. Hy is ’n blink Stefaans. Hy doen alles reg. Hy is baie meer my pa se seun as ek. Selfs my ma was tevrede toe hy dinge hier op Dooimanskloof oorneem.”

      Sy ma? Snaaks, hy’t nie dieselfde bitter trek om die mond wanneer hy van sy ma praat nie. Afgesien daarvan dat sy glo ook nie ’n ma se dinges was nie. Roxy verstaan dit goed. Nie alle vroue word met ’n moederinstink gebore nie. Daarvan weet sy meer as genoeg.

      “Jy sê die plaas het eers aan jou oupa en ouma behoort?” vis sy.

      “Dis al geslagte lank in die familie.”

      “Maar hulle leef nie meer nie?”

      Hy skud sy kop. “Lankal nie meer nie.”

      “Ek hoop nie een van hulle het ook by Dooimanskloof afgedonder nie.” Sy probeer ’n grap daarvan maak, maar sy skrik toe sy sien hoe Zander haar aangluur.

      “Dís iets waaroor ons nie graag praat nie, Roxy.”

      Geraamtes in die kas, sy weet alles van geraamtes in die kas af.

      “Hoekom het ek nog nooit van dié plek gehoor nie? Hoekom is dit nie vir die algemene publiek toeganklik nie?”

      “Seker maar om iets van die magic van die omgewing te behou.”

      Die magic? Vir haar klink dit nie besonder magical nie, eerder spooky.

      “Dis net vir konferensiegangers beskikbaar, seker net om ’n punt te bewys.”

      “Dat die aanbieders mal is, ja.”

      Zander haal sy skouers op. “Seker maar om vertrapping te voorkom.”

      “En nie die dooies in die kloof in hul rus te steur nie?”

      “Amper so iets, ja.”

      Roxy onderdruk met moeite die rilling wat teen haar ruggraat afgaan.

      Kort daarna blaas Jaco Nel ewe vernaam op sy fluitjie om hulle nader te roep. Soos ’n spul kinders op ’n somerkamp, dink Roxy vies.

      “Goeiemiddag, dames en here,” word hulle gegroet. “My naam is Jaco Nel en ek is die sameroeper vir hierdie naweek. As julle enige probleme het, moenie huiwer om dit onder my aandag te bring nie. Ek volg ’n oopdeurbeleid tydens hierdie kursusse.”

      “Ag, asseblief,” fluister Roxy uit die hoek van haar mond. “Een van dáárdie ouens. Die soetseun-tipe wat nooit ’n voetjie verkeerd sit nie. Teacher’s pet.”

      Sy het dit nie verkeerd nie. Zander ook nie. Jaco Nel doen alles net mooi reg. Heet hulle welkom, verduidelik die uitleg van die plaas so min of meer, selfs waar die hoofattraksie van Dooimanskloof geleë is – die bungee-stasie waarheen hulle nou haas op pad is. Die rondawels is glo lukraak deur die huishoudster ingedeel. Die hele idee is dat vriende en vriendinne nie noodwendig ’n rondawel sal deel nie. Spanwerk bestaan daaruit om met al jou spanlede oor die weg te kom en om ’n rondawel ’n naweek lank te deel, bied uitstekende oefening.

      “Daarom, dames en here, het ons ook nie onderskeid tussen die geslagte getref nie. Daar is twee slaapvertrekke in elke rondawel, een vir die mans en die ander vir die dames. Soos met enige professionele werkprojek, moet mans en vroue mekaar op gelyke voet as medewerkers leer ken en respekteer.”

      “Dit beteken ’n saamslapery is uit,” laat hoor Wouter vanuit sy hoek.

      “Aangesien ons almal volwassenes is, word reëls soos daardie nie eens uitgespel nie,” sê Jaco. Tog is dit maar net te duidelik dat dit presies is wat hy impliseer.

      “Dis nie asof ons soos volwassenes behandel word nie,” fluister Roxy vertroulik in Zander se rigting toe die hoofman oor honderd die draagbare mikrofoon vir Adam Muller aangee.

      “Ek hoop julle geniet die naweek,” laat hy in sy bulderende stem hoor, seker al klaar besig om sy positiewe denke op hulle oor te dra.

      “Ek twyfel.” Dis uit voordat sy kan keer. Roxy kreun innerlik. Wat ís dit tog met haar dat sy nie weet wanneer om haar mening vir haarself te hou nie?

      “O ja?” Hy kyk haar direk aan en sy ruie wenkbroue lig. “Hoe dan so?”

      “ ’n Naweek wat met ’n bungee jump begin, beloof niks goeds nie.” Sy probeer lag om die steek uit haar woorde te neem, maar dit kom as ’n senuweeagtige gegiggel uit.

      “Die meeste mense geniet die sprong vreeslik,” verseker hy haar.

      “Hoogtes het nog nooit vir my ’n aantrekkingskrag ingehou nie,” verseker sy hom. “Hulle is daar vir ape en ander primate wat van klim en klouter hou. Ons, wat intussen geleer het om orent te loop, behoort hulle te alle tye te vermy.”

      “Dan moet jy seker maak dat jy die vrywaringsvorm onderteken voordat jy die krans klim, hoor.”

      Sy verbeel haar nie – hy lag haar uit. Vervlakste, aanmatigende man. Hy sal haar hierdie naweek niks kan leer wat sy wil hoor nie. Sy’t baie wat sy vir hom wil sê, maar sy weet sommer sy gaan tweede kom hier.

      “Die lys vir die onderskeie rondawels is teen die boom daar anderkant aangebring,” verduidelik hy. “Julle kan daar gaan kyk waarheen om jul bagasie te neem. Julle het ’n halfuur voordat ons mekaar weer hier ontmoet.” Die man klink soos ’n sammajoor – of ’n onderwyser op sy stukke. “As julle ’n draai wil loop of jul testamente in orde wil kry, is dit nou die tyd daarvoor.”

      Ha, ha, groot grap en ’n hele paar van Tafelberg Toeriste se werknemers lag dan ook ewe gehoorsaam daarvoor. Maar nie Roxy nie. Vir haar is dit nie snaaks nie.

      Buitendien is sy heeltemal verkeerd aangetrek vir rekspringery en om aan haar voete oor ’n afgrond te hang. Haar sigeunerromp sal soos die blare van ’n helse groot blom oor haar vrugbare heupe val as sy onderstebo aan ’n rek hang. Sy kan haar net indink watter skokkende prentjie dit gaan afgee. As sy ooit orent kom en op haar voete beland, sal sy in elk geval te skaam wees om weer haar gesig in die openbaar te wys.

      Alles in haar kom in opstand teen hierdie ding wat op haar afgedwing word. Sy voel soos sy laas op skool gevoel het toe sy gereeld vir ’n chicken uitgeskel is. Ou Roxy was ’n bangbroek, dit moes sy gereeld hoor. Ha! dink sy soms met ’n tikkie leedvermaak. En toe waag die chicken wat niemand anders sou waag nie. Toe foeter die chicken soos ’n afkophoender in waar engele versigtig sou wees om ’n kleintoontjie neer te sit. Sy’t oortree op ’n gebied wat deur haar tydgenote nog net versigtig verken is. Sy was die voorbok,

Скачать книгу