LITMIR.BIZ

Скачать книгу

sy gevaarlik leef, verloor sy.

      Sy soek haar naam op die lys. Rondawel nommer drie en dertig, sien sy en begin dadelik haar bagasie soontoe sleep.

      Toe sy nader stap, besef sy dis dieselfde rondawel waarheen sy en Zander vroeër weggeglip het.

      “Deel ons dan ’n rondawel?” wil sy weet toe sy sien hy staan haar voor die deur en inwag. “Hoe het jy dít bewimpel?”

      Hy lag, stoot die deur oop. “Ek het iets in die huishoudster se hand gestop. Ek en ou Ellen ken mekaar al lank. Sy’t eers vir my ouma-hulle gewerk toe hulle nog hier geboer het en my feitlik grootgemaak.”

      “En wat dink jy gaan jou pa sê as hy hiervan hoor?”

      “Kom ons hoop hy sien dit as ondernemingsgees van my kant af en laat dit daar. Buitendien, niemand kan iets bewys nie en Ellen sal nie praat nie.”

      “Wie slaap nog hier?”

      “Niemand anders nie. Dit sou alles bederf. Ons wil alleen wees.”

      “Izzit?” Sy kyk hom vraend aan.

      “Maar natuurlik, Roxy, moenie vir jou heilig hou nie.”

      Sy hou nie hiervan nie. Dis een ding om aan Zander te hang om iets aan sy pa te bewys, maar om ’n rondawel met hom te deel, ook snags so naby mekaar te wees met niemand anders in die omgewing om hulle van mekaar se lywe af weg te hou nie, is dalk om dit te ver te dryf. Veral omdat Zander nie huiwer om sy voornemens met haar duidelik te maak nie en sy nie seker is of sy daarby wil inval nie.

      Zander Muller wil nie met ’n verhouding begin nie en om op hom verlief te raak is glad nie in die sterre nie, maar dit lyk nie of hy probleme met ’n oornagplesiertjie sal hê nie.

      Maar dis nie nou die tyd om vir haar eer te keer nie. Sy moet uit haar sigeunerromp kom en iets meer gepas vir ’n omdoppery aan haar bas kry, én haar tyd is beperk. Sy gaan by die eerste, die beste slaapgedeelte in en skop die deur agter haar toe. Sy en Zander sal later praat, want daar sal sekere reëls moet geld terwyl hulle so knus hier saam is. Sy’s taamlik hard up, dis waar, maar darem nog nie so dat sy haar bed wil deel met elke Jaap en sy maat wat met omkoopgeld in die huishoudster se hand ’n saamslapery bewerkstellig nie. Hoeveel was sy werd? wonder Roxy. ’n Vyftigrandnoot? ’n Rapsie meer? Min genoeg sodat dit ’n bargain bly?

      Sy krap woes deur haar tas totdat sy ’n skibroek raakgevat kry. Eintlik het sy die ding gekoop om gim toe te gaan, maar sy het nog nie sover gekom nie. Sy haat dit om gim toe te gaan, maar sy hou daarvan om gimklere te dra wat van rekmateriaal gemaak is.

      Soos dinge nou staan, sien sy beslis nie kans vir noupassende jeans aan haar lyf nie. Sy sal al die asem nodig hê wat sy kan bemeester as sy die volgende ure wil oorleef en om deur haar klere geknyp te word, gaan dinge bemoeilik. Gelukkig kry sy ’n stewige bra onder in die tas en trek dit in aller yl aan. Sy’t ’n idee daar gaan heelwat gebons word vandag en met haar bates kan dit nogal iets afgee wat die oë laat rek. Sy wil beslis nie meer aandag trek as wat nodig is nie. Nie terwyl die moontlikheid om ’n gek van haarself te maak alreeds so groot is nie.

      Dêmmit, sy raak heeltemal duiselig as sy op ’n tweetrapleertjie staan om by die boonste rak in haar kombuis uit te kom. Hoe gaan sy ...? Roxy sluit haar gedagtes af, te bang om verder te dink. Miskien, as sy gelukkig is, breek die rek voordat dit haar beurt is. Verkieslik met Jaco Nel aan die onderpunt daarvan. Omdat die hele ding sý idee is. Of so nie wanneer Adam Muller oor die afgrond tuimel. Omdat hy die lewe vir sy seun so moeilik maak. En vir haar.

      Sy is nogal verbaas om te sien Adam klim ook in die bussie wat hulle na Dooimans-bliksemse-kloof toe vat. Sy’t aangeneem hy sal iewers op ’n stoep gaan sit, drankie in die een hand en verkyker in die ander, en hom daarin verlekker hoe hulle die een ná die ander met vreesvervulde oë na benede tuimel. Maar blykbaar wil hy naby genoeg wees om die angskrete te hoor. Ellendige sadis!

      Daar is ’n klammigheid in die lug toe hulle by die brug uit die bussie klim. Asof die dood met kilkoue vingers aan haar nek vat, dink Roxy en ril. Die gelag en gesels om haar suis in haar ore. Dit klink soos ’n partytjie nadat die derde bottel wyn oopgemaak is, maar Roxy vermoed dis om die histerie in toom te hou. Sy weet hoe sý voel – asof sy aan die gil wil gaan dat die kranse antwoord gee. Ons sal lewe, ons sal sterwe ... ons vir jou, Tafelberg Toeriste!

      Wouter storm op haar af en kry haar om die nek beet.

      “Gee my ’n soen, Roxy!” beveel hy.

      “Vir wat? Verjaar jy?”

      “Nee, man, om koebaai te sê. Wie weet? Jy kry dalk nooit weer die kans nie.”

      Sy stoot hom weg. “Moenie vir jou simpel hou nie, man.”

      “Oukei.” Hy stap weg. “Maar jy gaan spyt wees as ek my flenters val en jy het my nie behoorlik gegroet nie.”

      “Solank dit net jý is wat jou flenters val en nie ek nie.”

      Maar Wouter voel vere vir haar vrese. Hy stap van vrou tot vrou vir sy afskeidsoen. Hy wink ook vir Zander nader. “Kom, Zander, my maat, kom groet die meisies.” Zander laat hom nie twee keer nooi nie, sien Roxy. Ook hy soen links en regs onder die tuitlippe wat na hom toe uitgehou word. Almal doen mee, maar Roxy is nie lus vir die speletjie nie. Sy’s ’n regte ou pretbederwer, sy weet, maar sy kan nie daarin slaag om haar breinselle af te skakel nie.

      Roxy kyk na die brug voor hulle, ’n brug waar sy moet oor. Of altans, ’n brug wat sy tot in die helfte moet oorsteek en dan kop eerste ondertoe moet duik.

      “Dis malligheid!” prewel sy weer eens, maar niemand hoor haar nie. Of steur hulle aan haar nie. Regte ouvrou met ’n blikbroek – dís wat sy is, sy weet.

      Die res van die geselskap is nou eers luidrugtig, so opgewonde soos kleuterskoolkinders op ’n uitstappie na ’n mallemeule.

      Adrenalien-junkies wat hul kicks daaruit kry om gevaarliker as sy te leef. Maar toe hulle oor die brug begin stap, daal daar tog ’n stiltetjie oor almal om haar neer. Dis hoog! Dis dêm hoog van hier bo af ondertoe! Roxy kyk op haar voete, want sy weet as sy nou hier afkyk, gaan sy in haar spore omdraai en niemand haar keer nie. Haar hart klop soos ’n trom waarop ’n woedende dwelmverslaafde sy frustrasie uithaal.

      ’n Maer outjie wag hulle by ’n halfwegstasie in. “Môre, môre, mense!” groet hy, vrolik soos ’n predikant by ’n kerkbasaar. “En toe, hoe voel die senuwees? Is dit nie ’n lieflike dag vir bungee nie?” Gelukkig wag hy nie vir ’n antwoord nie, want Roxy is seker daarvan hy wil nie hoor wat sy te sê het nie. “Ek is jul jump master,” stel hy homself voor. “Hier by my is die harnasse wat jul lewens moet red as daar dalk fout kom.”

      “Fout kom? Soos wat?” Roxy besef skaars dat dit sy is wat die vraag vra.

      “Soos dat die rek dalk snap. Of altans, dis wat die ander ouens vir my sê. Ek weet nie veel daarvan af nie, dis my eerste dag op die job.” Hy skaterlag vir sy eie grap. “Maar dit kan seker nie so moeilik wees nie, of hoe?”

      Roxy gluur hom aan. Dis nie nou die tyd vir flou grappies soos daardie nie. Of altans, sy hoop van harte die mannetjie wat lyk of hy jare laas ’n ordentlike bord kos agter die blad het, is nie ernstig nie. Mag hy ten minste weet hoe om hulle behoorlik in te gordel sodat daar ’n kans bestaan dat hulle weer boontoe gehys kan word. Al is hulle ook halfdood en bewusteloos.

      Sy staan agter in die ry, gee eers kans dat die ander geharnas word. Sy’s nie haastig nie. Dalk gebeur daar ’n wonderwerk sodat sy nie hoef te spring nie, hoop sy nog steeds. Iets soos ’n aardbewing wat die brug inmekaar sal laat vou. Of ’n ontploffing wat die brug die lug in blaas ...

      Hoe wonderlik so ’n wonderwerk in werklikheid sal wees, weet sy nie, maar sy kan aan geen ander uitweg dink wat die verwikkelinge sal keer nie.

      “Moenie bekommerd wees nie,” praat die agbare jump master haar moed in toe sy nie langer kan uitstel nie en nader staan sodat hy haar kan ingord. “Die moontlikheid van dood is uiters skraal.”

      “Skraal?” Roxy sluk hoorbaar. Hoeveel keer

Скачать книгу