LITMIR.BIZ

Скачать книгу

станавы сабраўся арыштаваць Карусю. Яму здавалася падазроным, што яна, стоячы побач з унтэрам, не бачыла, чым яго ўдарыў нападнік. Але смалерчукі пачалі благаць і закладаць галовы, што ён зможа дапытаць дзеўку ў любую хвіліну і ў любым месцы, і станавы перадумаў.

      Следчыя з’ехалі, а сапёры апоўдні вывелі арцель на працу, не ўспамінаючы пра тое, што здарылася, і нікому не сказаўшы ліхога слова. Смалерчукі паволі пачалі супакойвацца. Падумалі было, што вышэйшае начальства будзе чапляцца, але афіцэраў з інспекцыі цікавіла толькі дзяўчына, за якую ўзводны заплаціў галавой, і з усіх бакоў цікаўна аглядалі Карусю. А ўзводны, прысланы з Лошы замест Пятра Нікалаевіча на пасаду абходнага інструктара, свайго папярэдніка нават жорстка асудзіў. Размаўляючы з Алесем Пятроўскім пра здарэнне, ён сказаў:

      – Дурак яшчэ той. Дома свая жонка-красавіца, а ён у кожным месцы новую нявесту сабе шукае.

      – Дык у яго жонка ёсць?! – падскочыў Алесь.

      – А якая красавіца, якая вумная! На пяці мовах гаворыць. Важная памешчыца.

      – Вы землякі?

      – Так, з Гомеля, ён мой сусед.

      – Мабыць, і ён не з простых?

      – Сын манапольшчыка і дзякавай дачкі. Жонка за яго рылам гожанькім пагналася, замуж выйшла насуперак волі бацькоў.

      Пасля такіх звестак меркаванне смалерчукоў раптоўна схілілася на карысць Косціка.

      – Еслі праўда, што ўзводны такі ашуканец, – казаў кухар, найстарэйшы чалавек у грамадзе, калі Алесь падчас вячэры пераказаў яму словы новага унтэра, – то Косцік добра зрабіў, што яго, шэльму, цюкнуў.

      – Добра, добра зрабіў, – падхапіў хор галасоў.

      – Вы зірніце на яго, полькі яму захацелася! Але атрымаў сваё, сабака. Цяпер будзе папярэджанне для іншых кацапаў.

      – Хочаце – верце, хочаце – не, але прызнаюся: калі б не Косцік, я б яго сам правучыў, – сказаў Паклацкі з Ямаў.

      – Цяпер усё можна сказаць, але хто ведае, ці набраўся б ты ягонай адвагі. Ну і зух гэты Косцік! Адпусці яму, Божа, грахі і спашлі лёгкі прысуд. А ты, дзеўка, калі яшчэ таго леснічонка ўбачыш, расцалаваць яго мусіш, што ён цябе ад згубы выбавіў, – гукнуў кухар Карусі, якая ад сораму не пайшла вячэраць і ляжала, з галавою зашыўшыся ў пасцель.

      – А я яго таксама, як сустрэну, пацалую за гэта, хаця і не ведаю, чаму ён на мяне крыва глядзеў увесь час, – паведаміў Ромка, радуючыся, што ў яго цяпер на аднаго саперніка менш.

      – Юда таксама, як Езуса прадаваў, спачатку пацалаваў яго, ага, – заўважыў Стах.

      – Стаху, ты чаго вярзеш? – абурыўся Ромка.

      – А таго, што ўчора ты гатовы быў яго выдаць, а сёння цалуеш.

      – Выдаць? Я? Дай Божа маім братам і сёстрам тое, чаго я для Косціка цяпер хачу! Жартаваў я ўчора.

      – Досыць, хлопцы, – умяшаўся Казік. – Косціку цяпер мала карысці ад вашых пацалункаў і зычлівых думак. Трэба яму справаю дапамагчы, не будзе ж ён вечна ў лесе сядзець. На прыход немцаў разлічваць не варта. Мы мусім дапамагчы яму апраўдацца перад законам, і гэта цалкам магчыма, бо ён не замардаваў

Скачать книгу