Тахмина - Солих Каххор

Скачать книгу

гапим хаёлимдан кўтарилиб қолди.

      – Ичкилик устидан жанжал чиқиб…

      – Ҳа. Ўша куни якшанба эди шекилли, мактабга бормаганман. Дадам бозордан бир дунё майда-чуйда харид қилиб келди. Дастурхон безадик. Тушга яқин ўзим билан бирга ўқийдиган болалар, қизлар келиб кетишди. Музика қўйиб, ўйин-кулги қилдик. Анча яйрашдик. Дадам қаергаям чиқиб кетувди. Аям ҳаммамизга бир бокалдан шампан ҳам ичирворди. «Мени Тахминам «современний» қиз. Сизлар ҳам шундай бўлинглар!» – деди у меҳмонларимга. Мен ўшанда бу гапдан ғурурланиб, умримда биринчи марта беришган ҳалиги шампан аллақачон бошимни чалғитаётган бўлса-да, бу нарсани гўё кўпдан бери ичиб юрган одамдек ўзимни беписанд тутишга уринганман.

      Болалар чиқиб кетишгач, уйни қайтадан йиғиштириб, қайтадан дастурхон безай бошладик. Энди кечга яқин катталар тўпланиши керак эди. Биринчи бўлиб аямнинг энг яқин дугоналаридан Сурайё деганлари кириб келди. Мен уни илгари учратмаганман. Кейинги уч-тўрт ой ичида пайдо бўлиб қолган, эндиликда аямни тез-тез йўқлаб, уни ўзи билан бирга баъзан меҳмондорчиликларга ҳам олиб кетарди. Ялтирюлтир кийимларда, қўш-қўш тилла тақинчоқларда ловуллаб турган бу жувон мени тўшига чунонам тортиб босдики, кўкракларим жизиллагандай, вужудимни аям эрталаб айтган «ёмон кўз ўғрилар» гўё сўриб олаётгандай туюлиб, аллақандай бўлиб кетдим. Бундан икки ҳафтача бурун мактабимиз спорт залининг ечиниш хонасида худди шундай бўлувди. Ҳали уйланмаган ёш йигит, жисмоний тарбия ўқитувчимиз мени росаям эзғилаб, қучоқлаб, лабларимни, бетларимни, кўкракларимни сўриб-сўриб олганда, худди ҳозиргидек сесканиб, типирчилаб қолганим ёдимга тушди…

      – Эҳтимол ўша… Сурайё деганинг аёл ниқобида келган эркак киши бўлгандир? – ҳазиллашдим Тахминага.

      – Йўқ. Бир марта у бизникида душга тушганида, мен унга янги сочиқ тутганман,–болаларча соддадиллик билан жавоб қайтарди у. – Хўш, кейин нима бўлди? Гапинг яна чала қолиб кетди-ку.

      – Кечирасиз. Бугун нормани оширвордим чоғи. Бошим чайқалиб кетяпти. Ўшандаям худди шунақа аҳволда эдим. Ичганим атиги бир бокал шампан бўлгани билан, ҳали бола эдим-да! Шундай қилиб денг, Сурайё мени ўз оғушидан ноилож бўшатди-да, кейин бармоғидаги узуклардан бирини чиқарди:

      – Кел, қўлингни тут. Ўзим тақиб қўяй. Мендан сенга эсдалик, туғилган кунингда. Илойим бахтингни, умрингни берсин.

      Мен аямга қарадим. Аям менга «олавер» маъносида бош қимирлатиб қўйди. Шундай қилиб, мен ўн ёшимда биринчи марта шампан вино, ўн ёшимда бармоғимга қўнғиздек келадиган тилло узук таққанман. – Узукни таққанимдан кейин аям дугонаси билан ўзига коньяк, менга эса ярим бокал шампан қуйди. Ичдик. Сурайё закускага яна мени ўпиб олди. Яна этим жимирлаб кетди.

      Ўз хонамга ўтиб, оз-моз ухлаб олмоқчи бўлдим. Ўша ётганимча эрталаб, дадам билан аямнинг ўзаро шовқинидан уйғондим. Бошим арининг уясидек гувилларди. Кўз очмасдан индамай ётавердим.

      – Кеча меҳмонларди олдида индолмадим, – дерди дадам. Қайси ақлу фаросат билан ёш болага, ўз фарзандингизга заҳар бериб ўтирибсиз?!

      Гап нима устида бораётганлиги

Скачать книгу