LITMIR.BIZ

Скачать книгу

gedaantes duidelik sien naderkom.

      Toe hulle omtrent twintig tree van die somerhuisie af is, wys Saartjie Anna en Lina moet wag. Sy sluk en stap dan stadig en grasieus vorentoe. Die sekelmaan is nou agter die wolke en dis pikdonker.

      Saartjie kom al nader.

      Theodor is net mooi besig om sy arm om Isabel te probeer sit. Sy skuif vies weg.

      “Hoekom is jy so snaaks met my?” vra Theodor en probeer sy arm weer om Isabel sit. Maar dan kyk hy by haar kop verby en sy arm bly net so in die lug hang. Sy oë peul amper uit sy kop.

      “Hè … Isabel … hè …”

      “Moet asseblief nie jou arm om my sit nie,” sê Isabel beslis. “Ek hou nie daarvan nie.”

      Dit is egter nou die laaste gedagte in Theodor se kop! Hy beduie na die ingang en stamel: “Kyk … Kyk … Wat’s dit daardie?”

      Isabel kyk vererg na Theodor. Sy wonder watter streke hy nou weer wil uithaal. Dan sien sy die vrees op sy gesig en sy mond wat oophang.

      Isabel swaai om. Sy sien nou ook die wit gedaante wat na die somerhuisie aangesweef kom – reguit na hulle toe! Sy voel hoe haar bene lam word en is dankbaar hulle sit, anders sou sy sowaar omgeslaan het.

      Saartjie swenk effens weg sodat sy van voor af na die somerhuisie kan aansweef. Isabel en Theodor se koppe draai saam soos hulle haar dophou. Die twee klou soos vreesbevange kinders aan mekaar vas.

      Saartjie is nou reg voor die somerhuisie en sy stap stadig na die opening toe. Isabel en Theodor staar met ingehoue asems na haar. Saartjie gaan staan doodstil en kyk na hulle. Dit is pikdonker en sy lyk kompleet soos ’n spierwit gedaante sonder bene.

      Theodor se hart klop tien keer wilder as Isabel s’n, want terwyl sy die spook so beangs aankyk, val iets haar skielik by – Saartjie! Saartjie het mos van spoke gepraat – spoke wat glo nie gevaarlik is nie.

      “Daar … daar is nóg twee,” fluister Theodor skielik skaars hoorbaar. Isabel sien hoe die ander twee spoke aangesweef kom en by die eerste een aansluit. Drie spoke, dink sy – Saartjie, Anna en Lina! Hulle doen mos altyd alles saam.

      Die drie spoke staan doodstil. Hulle lyk só vreesaanjaend dat Isabel begin twyfel of dit die meisies is. Daar gly ’n yskoue rilling langs haar ruggraat af. Sê nou dis regte spoke?

      Nee, Isabel wil liewer nie aan so iets dink nie. Dit móét Saartjie, Anna en Lina wees!

      “Moet … moet … ek vir hulle iets vra?” stamel Theodor.

      “Ja. Vra wat hulle wil hê,” sê Isabel.

      “Wat … wat wil julle hê?” vra Theodor en probeer hard om sy stem nie te laat bewe nie.

      “Ons wil jóú hê,” kom Saartjie se hol stem wat klink of dit baie eeue laas gebruik is. “Ons wil jou hê … jou hê … Ons wil nuwe bloed hê …”

      Isabel word yskoud, maar dan onthou sy dat Saartjie mense en stemme so goed kan na-aap.

      Theodor is asvaal en die sweet pêrel op sy voorkop. Dis nie net sy broekspype wat bewe nie – sy hele lyf bibber!

      Net toe kom die maan uit en die twee sien Saartjie se bloedrooi neus. Isabel trek haar asem vinnig in. As dit Saartjie is, kan sy mos nie so ’n neus hê nie! Maar dan onthou Isabel van die neus wat Kris gehad het vir daardie konsert waarin hy ’n hanswors was.

      Isabel is nou seker die drie spoke is Saartjie, Anna en Lina. Sy voel só verlig dat sy hard op haar onderlip moet byt om nie hardop te begin lag nie.

      Theodor sit en klappertand asof dit in die hartjie van die winter is.

      “Dit help nie jy sit net so nie,” fluister Isabel. “Sit hulle op hul plek. Klim met jou vuis onder hulle in.” Sy geniet die petalje nou terdeë.

      “Wie – ek?” vra Theodor in ’n piepstemmetjie.

      “Ja, jý.”

      “Mens kan nie teen geeste baklei nie,” sê Theodor benoud. “As hulle jou klap of iets, sit die merk vir die res van jou lewe daar!”

      Isabel moet nou baie hard konsentreer om nie te lag nie.

      “Kom!” sê Saartjie onheilspellend vir haar twee vriendinne. “Kom ons gaan gryp hom!”

      Die drie beweeg stadig vorentoe.

      “Nee!” skree Theodor angsbevange. “Neeee! Ek het julle niks aangedoen nie!”

      Hy pleit nou vir ’n vale, maar dit help nie. Die drie spoke sweef al nader en nader.

      “Hardloop, Isabel!” skree Theodor skielik. “Hardloop!”

      Hy los vir Isabel net daar en vlieg soos ’n warrelwind oor die muurtjie en nael dat hy so klein word. Hy strompel oor die blombeddings, pyl reguit voorhekkie toe en mik vir sy motor.

      Isabel bars uit van die lag. Sy kan dit nie langer inhou nie. Saartjie, Anna en Lina begin ook nou lag en die vier skater te heerlik.

      “Hoe het jy geweet dis ons?” vra Anna deur haar trane.

      “Ek kon mos sien!” sê Isabel. “Maar ek moet erken, ek was die eerste paar oomblikke baie benoud …”

      “Jy het darem ’n bangbroek vir ’n kêrel,” sê Saartjie grinnikend.

      “Wie sê hy’s my kêrel?” vra Isabel verontwaardig.

      Intussen wil Theodor net sy motor se deur agter hom toeklap toe hy die meisies se uitbundige gelag hoor. Sy hart klop nog wild, maar daar is nou ’n diep frons tussen sy oë. Watse gelag kan dit wees?

      Skielik onthou hy van die drie meisies wat hom vertel het dat dit so vreeslik hier in Lynnekom spook. Vreemd, daar was drié spoke … Theodor klim uit sy motor en luister na die gelag.

      Hy is nou nie meer bang nie. Hy is woedend. Dís natuurlik wat dit is – hulle het hom vir die gek gehou! Hy het die hele tyd geweet iets is nie pluis nie toe die drie spoke daar staan. Maar hy het op daardie stadium so groot geskrik dat hy nie mooi helder kon dink nie.

      Theodor klap sy motordeur boos toe en stap vinnig terug na die somerhuisie. Hy is briesend. Hy besef wat ’n swak indruk hy op Isabel moes gemaak het.

      Saartjie is net besig om vir haar te wys hoe oulik die spookgewaad gemaak is toe die meisies die haastige voetstappe hoor. Hulle swaai om en sien Theodor verwoed aangestap kom.

      “O gonna, wat nou?” vra Anna en skuif agter Isabel in.

      “Hoe durf julle!” roep Theodor uit. Hy bewe nou van woede, nie meer van vrees nie.

      Saartjie en Lina glip ook vinnig agter Isabel in.

      “Hoe durf ons wat?” vra Isabel kil.

      “Ek praat met die meisiekinders!” snou Theodor haar toe. “Hoe durf julle my so vir ’n gek hou?” gil hy vir Saartjie-hulle.

      Die windlawaai met die snor en blink motor se selfrespek het duidelik ’n knak gekry. “Ek is sommer lus en gee julle elkeen ’n loesing!” sis hy.

      “Waag dit net!” verdedig Isabel en sit haar arm beskermend om die drie spoke. “Dan sal jy met my te doen kry!”

      “Is jy wraggies aan hul kant?” vra Theodor hy gegrief.

      “Natuurlik is ek … En ek dink dis beter dat jy nou ry. Baie dankie vir al die kere wat jy my opgelaai het. Jy hoef dit nie meer te doen nie – en ek wil ook nie hê jy moet weer vir my kom kuier nie.”

      Theodor staan behoorlik en blaas soos wat hy hom moet inhou om Saartjie-hulle nie te lyf te gaan en hul nekke om te draai nie.

      Ná ’n paar oomblikke sê hy net boos: “Ga!” en swaai om en strompel blindelings weg.

      Saartjie wil giggel, maar sy is darem ook skrikkerig.

Скачать книгу