LITMIR.BIZ

Скачать книгу

geamuseerd.

      “Moenie laf wees nie,” sê Bennie. “Dis mos nie Sondag nie.”

      “Hy’s simpel,” sis Apie deur die opening tussen sy voortande. “Wie trek nou in die middel van die week só aan?”

      “My ma het gesê ek moet!” kap Bennie bitsig terug.

      “Hoekom?” vra Saartjie nuuskierig.

      “Want my nefie kom vandag.”

      Saartjie onthou skielik Apie het haar al van hierdie nefie van Bennie vertel.

      “My pa bring hom nou-nou van die stasie af, maar hierdie ou,” en Bennie wys vies na Apie, “hou nou aan ek moet saam met hom gaan swem.”

      “Ons gaan vinnig – net in en uit,” sê Apie, “dan’s ons weer terug.”

      “Ek sê jou mos ek kan nie,” sê Bennie ergerlik. “Peter gaan nou enige oomblik hier wees!”

      “Jy kán!”

      “Ek kan nie!”

      “Jy kán!”

      Die seuns begin weer skree.

      “Bly stil!” beveel Saartjie.

      Hulle maak so, maar gluur mekaar boosaardig aan.

      “Jy’s laf, Apie. Bennie kan mos nie gaan swem as hy vir sy nefie wag nie,” sê Saartjie.

      Bennie knik heftig kop. Apie kyk vies voor hom uit en mompel dat sy eie suster nou glad ook teen hom is.

      “Maar sê my, hoekom is jy so uitgevat?” vra Saartjie vir Bennie.

      “My ma sê mens kan my nefie altyd deur ’n ring trek,” verduidelik Bennie en hy pluk-pluk aan sy kraag om te wys hoe ongemaklik hy in hierdie klere voel. “My ma sê ek moet darem ten minste ook netjies lyk wanneer hy hier aankom.”

      Bennie trek ’n vies gesig. Hy verkies beslis sy gewone klere.

      Apie aanvaar nou uiteindelik sy maat kan nie saam met hom gaan swem nie.

      “Hoe ’n ou is dié Peter?” vra hy skielik. Saartjie wil ook weet.

      “My ma sê altyd ek moet soos hy wees,” sê Bennie mismoedig. “Hy’s glo die slimste seun in die skool, én in die hele Zimbabwe – en hy werk hard en hy’s altyd so voorbeeldig en als …”

      “Hoe oud is hierdie engeltjie?” vra Saartjie.

      “Veertien – maar hy’s sowaar al in matriek.”

      Apie en Saartjie se monde val oop van verbasing.

      “Hy is net so oud soos jy, Saartjie,” gaan Bennie aan. “Dis hoekom ek wil hê jy en jou maats moet my help om hom besig te hou. Ek en hy kom nie klaar nie. Hy is vreeslik vol van homself – praat die heeltyd net groot.” Bennie bal sy vuiste en voeg by: “Toe ons verlede jaar in Zimbabwe was, het ek hom eendag amper met my vuis bygedam.”

      “Hoekom het jy nie?” wil Apie weet.

      “Hy was net bietjies te groot,” mompel Bennie.

      Apie dink ’n oomblik na. Dan stoot hy sy bors uit en sê: “Toemaar, as hy hom die week wat hy hier is snaaks hou en met jou sukkel, dan sê jy net vir my.”

      “Wat sal dít help?” vra Saartjie glimlaggend.

      “Baie,” sê Apie kordaat. “Ek en Bennie sal hom sáám aanvat!”

      “O,” sê Saartjie droogweg. Te oordeel aan Apie se uitdagende houding sou mens dink hy gaan hierdie Peter alleen aanvat, maar nee – hy sal dit darem nie sonder Bennie se hulp waag nie!

      “Sodra hy aankom, sal ek hom hier na jou toe bring,” sê Bennie vir Saartjie.

      “Hmmm,” mompel sy net. Sy is nie juis lus om hierdie Peter van Zimbabwe te ontmoet nie.

      “Kom, Bennie,” sê Apie, “siende dat jy te bang is om te gaan swem, sal ek maar saam met jou daar by julle huis vir die ou loop wag. Maar ek trek nie ook my Sondagklere aan nie, hoor! Ek doen dít nie eers vir ’n kóning nie!”

      Bennie mompel dat hy dit ook nie eers vir die koning sal doen nie, maar sy ma het hom gedwing om dit vir Peter te doen – en Apie weet mos hoe snaaks ma’s partykeer kan wees. Apie loop met sy arm om Bennie se skouer saam met hom by die deur uit. Hy voel jammer vir sy maat … Hy weet hoe ma’s kan lol.

      Saartjie glimlag. Sy stap kombuis toe en gaan kry vir haar iets om aan te peusel uit die spens.

      Later besluit sy om nóg ’n bietjie te gaan klavier speel. Sy val weer lustig met ’n Strauss-wals weg. Saartjie speel nou die pragtige “Blou Donau”. Die klanke vul die hele vertrek en is selfs tot buite op die sypaadjie hoorbaar. Menige verbyganger begin saggies saamneurie. ’n Ou oom en tannie kyk na mekaar en glimlag. Die oom sê saggies: “Die Saartjie … ai, dié Saartjie tog – sy kan darem vir jou speel, hoor!”

      Saartjie leef haar volkome in die stuk in. Sy speel sag … dan weer harder … al harder … en dan skielik weer sag en strelend …

      Sy gewaar nie vir Bennie, Apie en Peter by die oop venster nie.

      Saartjie speel die laaste akkoord en dit klink soos ’n eggo van ver … daar ver waar die Donau-rivier vloei en waar die waters so blou is. Sy sit in vervoering terwyl die laaste akkoord sag wegsterf.

      Dit is ’n paar oomblikke lank doodstil behalwe vir die sonbesies se geskree in die tuin. Dan klap Peter opgewonde hande en roep uit: “Manjifiek! Bravo!”

      Saartjie wip soos sy skrik. Sy swaai om en sien vir Apie, Bennie en die seun wat sy nie ken nie, buite by die venster staan. Apie en Bennie kyk verbaas na Peter. Hulle het nog nooit sulke Afrikaanse woorde gehoor nie.

      Saartjie is ook só verbaas dat sy net kan sê: “Hè?”

      “Dis manjifiek! Bravo!!” sê die seun weer opgewonde.

      Saartjie sluk. Sy stoot ’n krul met die agterkant van haar hand van haar voorkop af weg.

      “Wie … wie’s jy?” vra sy.

      Bennie maak keel skoon en sê: “Dis die ou van wie ek jou vertel het, Saartjie. Dis my nefie, Peter.” Dan kyk hy na Peter en sê: “Dis Saartjie.”

      Bennie glimlag tevrede. Hy het hulle mos mooi voorgestel, net soos sy ma gesê het hy moet.

      Peter maak ’n elegante buiginkie en sê: “Ek is geëerd om jou te ontmoet, Saartjie.”

      Saartjie is skoon uit die veld geslaan. Sy knik net met haar kop en sê: “Ek ook.”

      Apie en Bennie gaap Peter oopmond aan. Lynnekom se kinders gebruik nooit sulke groot woorde nie.

      “Ek het julle mos gesê hy’s ’n snaakse ou,” brom Bennie onderlangs vir Apie. Peter is ’n lang, skraal seun met ’n bos blonde hare wat ’n massa krulle is. Hy is baie netjies uitgevat en lyk beslis of ’n mens hom deur ’n ring kan trek, soos Bennie se ma sê.

      Saartjie kyk aandagtig na die Zimbabwiër. Hy maak ’n goeie indruk op haar met sy elegante manier van praat en sy mooi maniere.

      “Is die ou altyd so?” vra Apie fluisterend vir Bennie.

      Bennie knik met sy kop. “Ongelukkig altyd.”

      Peter hoor hulle natuurlik.

      “Wie’s jou ‘ou’?” vra hy kwaai vir Apie. Apie skrik. Peter is baie groter as wat hy hom voorgestel het. Selfs al baklei hy en Bennie saam, sal hulle sukkel om hierdie ou op sy plek te sit.

      “Dis sommer ’n manier van praat,” sê Apie en probeer vriendelik glimlag – maar dit lyk eerder na ’n grynslag. “Ek het net gewonder of jou hare altyd só is en hoekom jy dit nie laat sny nie … Dis maar al …”

      “Vir

Скачать книгу