ТОП просматриваемых книг сайта:
Saartjie Omnibus 5. Bettie Naudé
Читать онлайн.Название Saartjie Omnibus 5
Год выпуска 0
isbn 9780798174589
Автор произведения Bettie Naudé
Жанр Учебная литература
Серия Saartjie Omnibus
Издательство Ingram
“Reg, jy kan gaan,” kom die lae, hol stem uit die doderyk, “maar as jy nie jou woord hou nie, kom ons terug, hoor jy?!”
“Ag, dankie … Dankie tog …” prewel oom Jorsie.
Saartjie sweef voor hom weg en sê: “Hardloop, Jorsie – voor ons besluit om jou weg te vat!”
Oom Jorsie laat hom nie twee keer nooi nie. Hy begin nael asof daar baie meer as net sewe duiwels agter hom aan is. Hy verslap sy pas net een keer om sy pet uit sy oë te kry sodat hy darem kan sien waar hy hardloop.
Saartjie, Anna en Lina krul eintlik om soos hulle lag.
“Jy was wonderlik, Saartjie!” sê Anna. “Ek het self elke keer koue rillings gekry toe jy praat.”
“Ek is seker oom Jorsie het só groot geskrik dat hy nooit weer gaan drink nie!” sê Lina.
Saartjie kyk op haar horlosie.
“Ons moet nou wikkel na Isabel-hulle toe,” sê sy, “anders is ons laat.”
Lina stel voor dat hulle eers nog ’n slagoffer soek, want sy is seker Isabel en “daai wolf met die blink kar” sal nog lank in die somerhuisie sit en handjies vashou.
Anna maak beswaar. Isabel en “daai nare ou” mag wel miskien nog lank daar sit, maar hulle drie spoke het nie baie tyd om te mors nie. Hulle moet terug in Lina-hulle se huis wees voor hul ouers van die vergadering af kom.
Saartjie stel voor dat hulle na Isabel se huis toe gaan, maar die kans waarneem om ’n bietjie pret te hê as hulle iemand langs die pad teëkom. Die ander twee is tevrede hiermee.
Hulle draai om en stap met die straat af. Naby die hoek kom daar skielik ’n fiets om die draai.
Die meisies spring vinnig weg sodat hulle teen die heining op die sypaadjie staan. Die fiets se lig is só skerp dat hulle nie kan sien wie dit is nie.
“Sal ons uitspring en hom skrikmaak?” vra Lina.
“Wag!” fluister Saartjie en haar stem bewe. “Kyk daar op sy kop!”
Die ander twee kyk en hulle sien dit ook! Dis die Suid-Afrikaanse Polisiediens se wapen!
Die meisies druk hulle nou nog stywer teen die heining vas. Die konstabel ry niksvermoedend op sy fiets verby. Saartjie-hulle hou asem op en slaak ’n sug van verligting toe hy om die volgende hoek gaan.
“Sjoe,” sê Saartjie, “dit was darem vir jou amper!”
Anna en Lina vee die sweet van hul voorkoppe af. Ja-nee, dit was so hittete.
Die drie stap vinnig verder. Eers wanneer hulle doodseker is die konstabel gaan nie terugkom nie, begin hulle weer ontspan.
Saartjie begin nou selfs grootpraat. “Julle weet,” sê sy, “ons moes daardie konstabeltjie bang gemaak het. Hy sou net so groot soos oom Jorsie geskrik het. Almal is bang vir spoke, en ek wed julle ’n polisieman óók …”
“Maar onthou,” sê Anna, “hy’t ’n rewolwer. Sê nou hy’t só groot geskrik dat hy sy rewolwer uitgepluk en geskiet het!”
Saartjie en Lina besef dit kon gebeur het. Hulle is nou maar bly hulle het die konstabel nie ook probeer bangmaak nie. Soos Saartjie sê, dan was hulle dalk nou regte spoke!
Toe die drie meisies in die volgende straat na die bankbestuurder se huis toe afdraai, kom daar weer iemand op ’n fiets aangery. Wanneer hy onder ’n lamplig deurry, herken hulle hom – dit is Lynnekom se posman, Frikkie Booysen. Hy is seker op pad terug poskantoor toe, want hy huur ’n kamer aan die agterkant van die gebou.
“Hy skeep sy werk deesdae vreeslik af,” sê Saartjie. “Almal kla oor hy die verkeerde briewe in die verkeerde posbusse sit. Kom ons leer hom ’n les!”
Die drie meisies staan doodstil teen ’n motorhuis se wit muur. Frikkie moet hier voor naby hulle verbygaan.
Die posman kom fluitend op sy fiets aangery.
Toe hy reg by die drie “spoke” kom, roep Saartjie met haar hol spookstem: “Frikkie!”
Die posman sit sy voet op die grond om te stop, maar klim nie van sy fiets af nie.
“Wie’t my geroep?” vra hy.
“Frikkie!” sê Saartjie weer en hy draai om. Skielik sien hy die drie spoke. Hy snak na asem en sy oë rek wyer en wyer.
Hulle het nie bene nie, is die eerste gedagte wat by Frikkie opkom. Dit beteken hulle kan my nie vang nie, is sy tweede gedagte. Hy lig sy voet van die grond af op om vinnig te trap.
“Frikkie!” skree Saartjie. “Staan stil!”
Frikkie aarsel ’n oomblik en dan maak hy maar so. Dit help nie om moeilik te wees as ’n spook jou roep nie. Die gedoente kan ’n man dalk iets aandoen. Jy weet nooit nie.
Die drie spoke kom nader gesweef. Frikkie begin soebat. Hy sê hy is van die Boland af en hy is ’n goeie kêrel. Hy stuur elke maand die helfte van sy salaris vir sy ma daar onder in die Kaap en wat sal van sy arme moeder word as sy nie meer sy geldjies kry nie?
Frikkie sê dit alles in een asem nog lank voor Saartjie-hulle eers by hom is.
Saartjie besef hulle kan nie te lank met hom staan en gesels nie. Die drie gedaantes kom ’n paar tree van die bibberende Frikkie af tot stilstand – en net toe loer die maan agter ’n wolk uit.
“Kyk na my neus, Frikkie,” beveel Saartjie met haar hol, diep stem.
Die posman kyk en sy oë peul amper uit sy kop. Hierdie geeste het nie bene of gesigte nie – maar die een met die vreesaanjaende stem het ’n groot rooi neus, die liederlikste neus wat hy nog ooit gesien het!
“As jy aanhou om so agterlosig te wees en die verkeerde briewe by die verkeerde huise aflewer,” sê Saartjie, “gaan jy net so ’n neus kry! Maak dat jy hier wegkom! Ry!”
“Jissie …” Dit lyk amper of Frikkie van pure verligting gaan omkap. “Ek sal nooit weer een enkele fout maak nie,” sê hy en wip op sy fiets se saal en trap vir ’n vale. Daar was seker nog nooit vantevore of hierná iemand hier in Lynnekom wat ’n fiets so vinnig getrap het nie.
Frikkie is in ’n japtrap by sy kamer agter die poskantoor. Hy sluit die deur bewend toe en sak hygend op die vloer neer. Praat van ’n noue ontkoming …
Saartjie, Anna en Lina stap laggend verder. Dit was alles net ’n bietjie onskuldige pret. Maar nou gaan die aand se belangrikste spokery begin – die gedoente wat Kris en Isabel weer bymekaar moet uitbring.
Die meisies kom by die bankbestuurder se huis aan. Daar staan ’n groot, blink motor voor die huis. Hulle gaan staan by die hekkie en kan “daai nare ou” soos Anna hom noem, of “daai wolf met die blink kar” soos Lina hom noem, of “Snor” soos Saartjie hom noem, of Theodor soos Isabel hom noem, hard in die somerhuisie hoor gesels.
“Onthou nou,” gee Saartjie haar laaste bevele in ’n fluisterstem, “julle bly ’n entjie agter my. Ek gaan reguit na die somerhuisie toe loop sodat dit lyk of ek aangesweef kom. Wanneer ek by die ingang kom, sal ek gaan staan. En dan, wanneer hulle my oopmond sit en aangaap, moet julle twee ook aangesweef kom.”
“Hoe gaan hy verby ons kom as hy wil weghardloop?” vra Anna.
“Hy gaan nie by ons verbykom nie,” sê Saartjie. “Hy sal ’n ander plan moet maak. Hy sal oor die muurtjie agter in die somerhuisie moet spring.”
Anna mompel sy hoop Saartjie is reg. Sê nou net hy vlieg hulle in en begin sommer wild en wakker onder hulle slaan?
Die Drie Muskiete se harte klop vinnig terwyl hulle geluidloos by die hekkie inglip.
Voor in die somerhuisie is daar ’n opening waar ’n mens inloop. Dit is