LITMIR.BIZ

Скачать книгу

ouens. Jy kan net sowel iets leer terwyl jy nou hier moet wees, sê Tarzan, al is jy ’n uitvaagsel wat jou pa se geld by hierdie plek mors – ’n hoogtepunt in die ontwikkeling van die samelewing.

      Jy luister nie, want jy stel nie belang nie. En jy kry dit reg, daar is geen klank nie. Net Tarzan se lippe wat oop en toe gaan terwyl hy beduie, soos in ’n animated storietjie op televisie. Jy pers jou lippe opmekaar sodat die sot nie moet sien jy wil vir hom lag nie.

      Maar toe jy die water tref, besef jy onmiddellik: dié slag is iets heeltemal anders.

      Tot jou verbasing is die water nie so koud soos jy verwag het dit gaan wees nie. Jy duik diep en skielik is dit reg om nóú hier te wees. Jy hoef na niemand te kyk nie, jy hoef met niemand te praat nie, dis net jy en die water wat jou ingesluk het, diep en koel. Jy ruik chloor en jy sien net vaagweg beweging weerskante van jou.

      Dan sien jy jy het die oorkantste rand van die swembad gehaal – ver voor die ander. Tarzan pluk jou uit die water uit en skree met sy gesig teen joune of jy dan nie een flippen woord gehoor het wat hy gesê het nie. Dis nie hoe jy vryslag doen nie. Maar dan kyk hy jou op en af en sê jy moet die volgende dag ná skool vir swemoefening aanmeld. Jy het potensiaal, sê hy. Waar was jy al die jare?

      Jy weet nie hoe om daaroor te voel nie. Maar skielik wonder jy of jy nie dalk effens dieper by hierdie plek kan trap nie. Dalk net. Maar jy dink nie jy gee regtig om nie.

      HOOFSTUK 9

      Jurie draai in by die klein sentrum in Lynnwoodweg. Enkele karre staan nog op die parkeerterrein. Daar sit nie meer veel mense by die eetplekke nie en die meeste winkels is al toe.

      Hy trek geld by die kitsbank en besluit om sigarette te koop en liewers vanaand die ryery te los. Hy is moeg en hy is teleurgesteld dat gisteraand se fliek saam met Louis en Belinda nie gehelp het om hom beter oor die lewe te laat voel nie. Miskien het hy tóg ’n bietjie na die aand saam met hulle uitgesien. En hy swem Saterdag sy eerste gala.

      Ná die enkele wedstryde teen die buurskole is dit ’n groot ligakompetisie. Hy moet dalk liewers ’n bietjie chill. Musiek luister en sy kop regkry vir oormôre se gala.

      Sy oog vang die wit Golfie wat eenkant staan, effens weg van die kitsbank. Die haartjies op sy arms begin kriewel. Hy loop verder. Gaan staan in die skaduwee van ’n pilaar en bekyk die omgewing. Dis te gevaarlik. Mense in die restaurant aan die oorkant sal hom sien.

      Hy steek sy laaste sigaret aan en hou die wêreld deur skre­fiesoë dop. Dis peanuts om ’n Golfie oop te maak. Veral so ’n ou model. Hy kyk na die paartjies wat gesellig in die restaurant langs die vensters sit. Niemand kyk in die rigting van die parkeerterrein nie. Diep in gesprek en diep in mekaar se oë.

      Daar staan net ’n paar karre op die parkeerterrein. Hy voel hoe die adrenalien deur sy are vloei. Hy kyk weer na die mense in die restaurant, toe weer na elke uithoek van die parkeerterrein. Nou en dan ry ’n kar in Lynnwoodweg verby. Geen voetgangers op die oorkantste sypaadjie nie.

      Hy maak sy oë toe en tel tot tien. As hy ná die tiende telling nog lus het vir die kar sal hy dit doen, besluit hy. Maar hy weet reeds. Toe hy by “agt” kom, maak hy sy oë oop en stap na sy motorfiets. Hy haal die handskoene en die Allen key uit die fiets se bagasiebak.

      Hy kyk rond terwyl hy na die Golf stap, maak weer seker daar is niemand op die parkeerterrein nie. Hy voel aan die handvatsel aan die bestuurskant en druk die Allen key vinnig in die slot. Hy maak die deur oop. As iemand hom dophou, moet hy soos die kar se eienaar lyk. Moenie nou omkyk nie. Klim rustig in.

      Leë koeldrankblikke en sigaretboksies lê die Golf vol. Die kar ruik na rook. ’n Student, dink hy terwyl hy vinnig met die drade onder die stuurwiel vroetel.

      Die volgende oomblik pluk iemand die kar se deur oop en gryp sy arm vas. “You little bugger. Got you!”

      Jurie pluk paniekerig om sy arm los te kry. Hy kan nie sien wie hom beet het nie, die gesig is ’n donker kol in die lig wat van agter skyn. Toe sien hy die knuppel wat langs die man se sy hang. Veiligheidswag.

      Die man pluk hom uit die kar.

      “I’ve lost the key! It’s my car!” probeer Jurie.

      Die wag vat al twee sy polse met een hand vas terwyl hy ’n radio uit sy sak haal en na sy mond bring. Jurie sien hoe mense buite die restaurant begin nader staan. Hy probeer sy arms uit die wag se greep pluk, maar die man hóú.

      Jurie gee weer ’n harde pluk en die radio kletter op die teer neer. Die wag is vir ’n oomblik van stryk gebring en Jurie pluk met alle mag. Die wag laat los en gryp na sy knuppel. Toe hardloop Jurie. Hy storm blindelings in die rigting van Lynn­woodweg.

      Hy hoor die wag se asemhaling gevaarlik naby agter hom, maar hy kyk nie om nie. Kyk net skrams vir aankomende verkeer terwyl hy vir sy lewe oor die straat hol. ’n Motor mis hom net-net. Die bestuurder toet.

      Toe Jurie die oorkantste sypaadjie haal, kyk hy in die hardloop oor sy skouer. Die wag het gaan staan. Hy skree iets agter hom aan en beduie woes. Jurie hardloop oos in Lynnwoodweg en by die eerste dwarsstraat draai hy regs. Eers toe hy die veiligheid van ’n kol bome bereik, gaan hy staan, sy hande op sy knieë. Hy haal swaar asem, kyk behoedsaam in die rigting van Lynnwoodweg. Nou en dan ry ’n kar verby, maar niemand draai regs in die dwarsstraat nie. Hy sak met sy rug teen ’n boom af. Dit lyk of hy dit gemaak het.

      Sy motorfiets, onthou hy dan. Dit staan hopelik nog langs die kitsbank – as iemand anders nie intussen planne daarmee gehad het nie.

      Oorkant die straat is ’n kantoorgebou. Hy steek die straat oor en gaan sit in die skadu van ’n muur om te dink. Hy sal reg om die blok moet stap en die sentrum van agter af moet nader, besluit hy.

      Hy stap eers nog ’n hele ent oos met Lynnwoodweg voordat hy die straat oorsteek en die sentrum langs die Tukkies-koshuise aan die agterkant nader. Van agter ’n paar struike aan die westekant van die sentrum bespied hy die parkeerterrein. Hy kan sy motorfiets langs die kitsbank sien staan. Die veiligheidswag is nêrens te sien nie. Die Golfie is weg.

      Enkele mense sit nog by die opelugrestaurant links van hom. Hy sien die veiligheidswag op die stoep voor die winkels, maar die man stap weg van hom af. Jurie loop vinnig na sy motorfiets. Stoot dit ’n ent en bid dat die wag nie nou moet omkyk nie.

      Die wag gaan staan en praat oor sy radio, sy rug steeds na Jurie gekeer. Toe hy die wag nie meer kan sien nie, skakel hy die motorfiets aan en laat wiel. Eers toe hy naby Menlopark Hoërskool is, begin hy stadiger ry.

      Hy stop by die vulstasie oorkant die skool en sit ’n oomblik op sy fiets, haal diep asem. Hy gaan koop sigarette by die kiosk. Sukkel om die geld uit sy beursie te haal. Sy hande bewe.

      Hy rook ’n sigaret staande langs sy fiets buite die vulstasie se verligte terrein.

      Close shave, but no cigar, Jurie Viljoen, sou sy ma gesê het.

      HOOFSTUK 10

      Jurie kan sien Tarzan is dikbek. Die spierman staan hande in die sye in die kleedkamer na hom en kyk.

      “Ek dink ek moet swem soos dit vir my werk,” sê Jurie.

      Die ander ouens is al almal weg en hy het geweet hy gaan ’n preek kry toe Tarzan sê hy moet agterbly.

      “Jy kan dit nie swem noem nie, dis ’n gesplash. Dis hoe kindertjies swem as hulle begin. Jy maak te veel geraas en jy mors jou energie op al die gesplash. Jy kan beter doen as jy dit stiller doen.”

      Hoekom lyk die man so moedeloos? wonder Jurie. Dis net swem, nie ’n oorlog in die Midde-Ooste wat gewen moet word nie.

      “Maar ek kry darem ’n plek as ek dit doen soos dit vir my reg voel,” sê Jurie. “Dis nou al ’n jaar en ek gáán dit nie anders kan doen nie. Daar is net ’n paar maande oor, dan is die seisoen verby en dan is ek nie meer in hierdie skool nie. So wat’s die issue nou eintlik hier?”

      Tarzan sug. “Dis nie die punt nie. Jou tegniek is verkeerd. Jy kan wén as jy dit reg doen, nie net ’n plek kry nie.

Скачать книгу