Bambaduze - Derick van der Walt

Скачать книгу

bene onder haar op die bank ingetrek. Nog met die dag se swart werkpakkie aan, die twee boonste knopies van die wit bloes darem nou losgeknoop. Sy wat deur ’n finansiële tydskrif blaai, hy wat koerant lees. ’n CD met tjellomusiek sag op die agtergrond om die regte atmosfeer te skep.

      Sy pa sou nooit op so ’n reis gaan nie, het Jurie agterna besef, maar hy moes eintlik so ’n verrassing van sy ma verwag het. ’n Ware “mover and shaker”, het daardie Engelse koerant haar in ’n artikel genoem. Sou die joernalis kon raai hóé sy kan move?

      Jurie loop verder. Hy loer eers by die televisiekamer in, soms sit sy pa in die donker. Hy skakel die hooflig aan. Die koerant wat op die mat langs sy pa se leunstoel lê, is die enigste getuienis dat hier vroeër vanaand ’n asem in die vertrek was. Hy skakel die lig af.

      Hope het vir hom ’n bord kos onder ’n deksel bo-op die mikro­golf gelos. Hy druk dit in die oond sonder om te kyk wat op die bord is. Gaan sit by die kombuistafel en vat ’n paar happe. Besef dan hy is honger en eet die bord leeg. Hy gaan sit die bord in die opwasbak in die waskamer. Vat ’n paar vet slukke uit die Coke-bottel in die yskas en skakel die kombuislig af.

      Hy sluip in die gang af badkamer toe. ’n Mot fladder geluidloos om die ganglig. Terwyl hy sy tande borsel, kyk hy na homself in die spieël. Hy kan aan niks dink om oor die gesig in die spieël te voel nie.

      Hy skakel die ganglig af en trek sy kamerdeur agter hom op knip. Sit die bedlampie aan, gaan sit by sy lessenaar en stel sy selfoon se wekker vir vyfuur. Hy sal môre vroeg opstaan en miskien iets aan Macbeth vir juffrou Sadie doen, hang af hoe hy dan oor haar en haar ou Engelse lover gaan voel.

      Sy vinger gaan na sy rekenaar se skakelaar sonder dat hy dit beplan het. Hy maak Outlook oop en sit ’n ruk na die skerm en staar. ’n Paar e-posse laai af, maar hy kyk nie daarna nie. Hy het dit reeds deur die loop van die dag op sy foon gelees.

      Dan tik hy:

      Moeder

      Jou man is ’n wimp. Maar dit weet jy seker. Ek dink dís eintlik hoekom jy na die crown jewels op ’n beter plek gaan soek het. Stry!

      Wimp het effens opgewonde geraak oor die bure se hond wat op ’n manier oor die muur gekom het en ’n klont op “sy” gras gelos het. Ek wou my eers skeur, maar toe skop dit in: dis eintlik so sad. ’n Klont op die gras is eintlik al wat hy het. (Het hy ooit crown jewels gehad? Komaan!)

      Die liefhebbende,

      Jurie

      Hy delete die mail.

      HOOFSTUK 6

      Jurie wag vir Belinda en Louis by die kuierplek voor die flieks in die Brooklyn-sentrum. Hy teug aan die Coke wat die kelner voor hom neergesit het.

      Hy ken dié sentrum byna so goed soos sy eie huis. Hy hou die spul dop wat voor die fliek se ingang saamdrom en wonder of dit Bradley Cooper of Jessica Biel vanaand gaan wees. Onthou die popcorn, pel.

      Hoeveel keer het hy nie ook so na die posters gestaan en kyk nie? Deeglik deur grafiese kunstenaars en slim bemarkingsmense bedink, die ene drama om jou mooi te laat verstaan dat jy dié een nie kan mis nie.

      Jonk is die meeste, die ouens en meisies wat in die tou voor die kaartjiekantoor aan mekaar hang. Ai, vir die lekker tydjie. Jonk is cool, sê die outfits en die haarstyle en die selfone waarop almal gedurig besig is om te tik.

      Vele middae in sy lewe is daar ná skool saam met die ma na hierdie sentrum getros. Die broodjie en slaai by die koffieplek op die boonste vloer. Elke keer die vinnige draai by Woolies Foods. As sy ma haar naels of haar hare of haar wat ook al by dit, dié en die ander laat doen het, kon hy op Mammie se kaart gaan fliek. Met skoolklere en al. Kouend in die donker saam met die nuwe 3D of die jongste blockbuster. Só het sy ma dit genoem. “Daar is darem seker ’n blockbuster wat wys?”

      Dié tyd van die aand is die sentrum ook vol van mense wat geselsies by kersverligte tafeltjies maak terwyl hulle diep in mekaar se oë kyk. Gelukkige gesigte wat deur die sentrum dwaal en kyk na die duur goedjies in die vensters, die toppies in dieselfde pastelle. Dalk in skakerings van bloos hierdie seisoen, soos sy ma eenkeer gesê het. Die vrolike gesinnetjies. Hand aan hand.

      Weet julle nie dat dit nie vir altyd gaan hou nie? wil hy dikwels vir die happy-happies skree. Kom by! Daar is toe nie ’n tandmuis en ’n krismisvader nie.

      Sy selfoon piep. Belinda.

      Biki laat soos altyd! Koop solank kaartjies. Maak later reg. Louis soek sy belt!

      Jurie lees weer haar boodskap van vroeër vanmiddag: Ons sien jou nooit, jy raak ’n kluisenaar! Fliek 8h no excuses!! Jy kan kies. Louis het gisteraand weer te veel gekuier. Wens jy was daar om hom biki kalm te hou, jy het goeie invloed op hom!! Hy gaan nie deurkom as hy so kuier nie!!!

      Hy glimlag. Jy kan Belinda se stem hoor as jy haar bood­skappe lees. In vyfde rat.

      Daar was ’n tyd toe hy gedink het … Eintlik het hy gehoop. Maar Louis was vinniger as hy, soos gewoonlik met alles. Eerste geskeer, eerste keer alleen saam met ’n meisie in die donker verdwyn. Dit was by een van die baie paarties by Awie-hulle, onthou Jurie. Louis het ook eerste gesuip geraak, eerste sy lisensie gekry.

      Hy het begin rook omdat Louis toe alreeds lang skywe getrek het. En sy danige goeie invloed op Louis … Wat sal Belinda sê as sy moet weet wat Jurie Viljoen snags alleen in die strate aanvang?

      Dis nie dat hy nie meer saam met hulle wil uithang nie, dis net … Hy voel op ’n manier ouer as hulle, en dit kan seker nie nét verlede jaar se drama wees nie.

      Hy voel nêrens meer of hy dáár wil wees nie. By die huis wil hy nie wees nie, veral nie as sy pa daar is nie. by die skool wou hy nog nooit gewees het nie. Om saam met mense soos Belinda of Louis of ’n paar ander in sy klas rond te hang, werk nie meer vir hom nie. Hy sal soms uitsien om saam met iemand iets te doen en sodra hy daar is, weet hy dis nie waar hy nou wil wees nie.

      Dis net wanneer hy vir ’n rukkie met iemand anders se kar rondjaag dat dit voel asof hy nog lewe. Veral in Johannesburg.

      Hy kyk na die nuwe fliekadvertensies op die platskerm wat jou roep om hulle raak te sien. Hy wil hulle nie eintlik raaksien nie. Daarin het hy ook belangstelling verloor. Daar was ’n tyd toe hy presies geweet het watter flieks wys, dat hy nie kon wag om dit of dat te sien nie. Toe hy op die internet geboer het en alles gegoogle het wat hy oor flieks te lese kon kry. Dalk kan hy eendag ’n fliekregisseur word, het hy nog vroeër gedroom, of dalk ’n redigeerder wat ’n hele storie opbou uit ’n klomp individuele skote. Hy dink die redigeerder is eintlik die ware kunstenaar as dit by flieks kom, hy sou eerder die redigeerder wou wees as die regisseur.

      Maar alles het vir hom geword soos wat hy dink die lewe vir sy pa moet wees. Soos water. Dis deurskynend. Daar is eintlik niks nie.

      Hy koop kaartjies vir ’n fliek waarvan hy nog nooit gehoor het nie en gaan sit weer by die tafeltjies en wag. Hy sien hulle by die roltrappe afgery kom. Louis se arm is om Belinda se lyf geslaan. Hy dra ’n swart beanie en sy blonde hare wat uitsteek, is duidelik ook nie heeltemal graad 12-standaard nie. En sy T-hemp het al beter dae geken. Ook nie vanoggend die skeermes in die badkamerkassie raakgesien nie. Rubberplakkies.

      Belinda praat soos gewoonlik asof iets vreesliks met haar gaan gebeur as sy ’n paar sekondes moet ophou om asem te skep. Haar “gebabbel” (soos Jurie se ma dit altyd genoem het) is vir hom en Louis nogal cute, hulle terg haar daaroor.

      “Baby, jy babbel nogal baie,” sal Louis sê en Belinda sal maak asof sy hom nie hoor nie en voortstoom sonder om asem te haal.

      Jurie stamp sy vuis teen Louis s’n en gee vir Belinda ’n drukkie.

      “Sien jou bietjie min. Jy’s skaars, té skaars,” fluister sy in sy oor.

      “Swot jy baie sodat jy nooit meer jou gesig iewers wys nie?” vra Louis terwyl hy die beanie effens agteroor skuif.

      Jurie trek sy skouers op.

      “Nee, jy lieg as jy sê jy swot baie. Ek ken jou te lank, JV. Jy’t nog

Скачать книгу