LITMIR.BIZ

Скачать книгу

stoppels wat teen die skoolreëls is?

      “Ek sal sélf.” Hy stoot sy bord eenkant toe en staan op. “Ek sal sê hulle moet die rekening mail. Hulle ken ons mos.”

      Hy voel die oë op sy rug terwyl hy vinnig by die eetkamer uitloop.

      HOOFSTUK 3

      In die wolke bokant die boog by die hek waardeur jy die privaat skool se heilige grond betree, staan duidelik geskryf: Diep spore word hier getrap, maar nie sommer nie, my ou. T’s en C’s apply. LOL!

      Jy sien dit nie sommer die eerste dag raak wanneer jy blink gewas met jou nuwe outfit die yellow brick road betree nie. Maar later sien jy dit tóg. Die woorde is eers vaag en jy dink no way, kan nie wees nie. Maar elke dag kan jy nog ’n woord duideliker uitmaak terwyl jy voor die hek na die wolke staan en kyk, totdat jy alles mooi kan lees. Jy wil wegkyk, maar jy gaan staan elke oggend voor daai hek en kyk in die lug op sonder dat jy dit kan help. Diep spore. Jy moet van Mars wees om dáárin te pas.

      Wanneer jy Maandagoggende saam met 1 299 ander (meestal uitdrukkinglose) gesigte in die skoolsaal instap, kyk jy na die rye en rye geraamde foto’s teen die mure, dié wat met olifantpote diep kon trap. Jy kyk na die erelyste in kitscherige goue letters op die houtpanele. Die panele is met verspotte krulletjies versier, die lyste lank.

      Na die groot, geraamde foto aan jou linkerkant, die een vyfde van voor, kyk jy ’n paar sekondes langer. Die swart krulhare en die donker oë sonder uitdrukking. Geen trotse glimlag soos by die ander geraamdes nie. Dís miskien hoekom jy langer na hierdie dieptrapper kyk. Die sonstrale wat dié tyd van die oggend net-net op die portretglas reflekteer, laat dit lyk asof hy ’n stralekransie op sy kop het. Jy kyk vinnig weg.

      Jy staan op aandag saam met die 1 299 ander uitdrukkinglose gesigte en sing die skoollied so hard as wat jy kan, sodat selfs die mense in die straat moet hoor hoe klink die toekoms in aantog. Partymaal skree jy die skoollied.

      Jy kyk na die groepies op die verhoog terwyl die predikant (spesiaal genooi vir die geleentheid) vertel van geloof en genade en hoe jy nog gaan vlieg in hierdie lewe as jy dit of dat. Jy probeer hom glo. Jy kyk in die selfversekerde oë van die uit­verkorenes teen die muur en probeer moed skep uit die glimlagte.

      Die groepie links op die verhoog is die Kundiges. Hulle gee klas in stokou klaskamers waarin vele bekendes op hul dag gesit het, hoor jy gereeld. Daai ou wat vir die Springbokke gespeel het, die ou wat nou die rektor van ’n universiteit is, die beroemde navorser oorsee. Dis nie sommer elke dag se skool hierdie nie, my maat.

      Die groepie regs op die verhoog is die Leiers. Hulle het dit gemaak. Beloon vir vyf jaar se mooi en reg trap sit hulle daar. Uitdrukkingloos is húlle nie. Daar word geglimlag vir elke onsnaakse grappie van die nar agter die podium. Verontwaardig word daar gefrons oor ’n oortreding wat ’n onbesonnene gepleeg het. Deel van die span is hulle. Diep spore vol getrap.

      Op nou trappe skuur jy by ander verby na die volgende klas. Gereeld hoor jy hoe bevoorreg jy is om elke dag hiér rond te hang.

      En jy bid elke dag om, sodat jy op jou motorfiets kan klim en ver, ver weg kan ry.

      HOOFSTUK 4

      Dis seker hoe dit voel om oorsee te wees, dink Jurie terwyl hy op Hatfieldstasie vir die Gautrein wag. Die gevoel dat die trein hom na ’n vreemde land gaan neem vir ervarings wat sy nekhare sal laat rys en hom hoendervleis gaan gee.

      Op sy selfoon sien hy dis amper seweuur. Dis die usual suspects op die perron dié tyd van die aand. Die moeës op pad huis toe, die enkelinge wat waarskynlik by Rosebank gaan fliek of eet of iets anders in Johannesburg gaan doen vir ’n bietjie opwinding.

      Hy snork sag. Opwinding. Wat weet julle van opwinding?

      Die trein is soos altyd betyds. Die deur glip oop. Hy gaan sit soos altyd op een van die sitplekke aan die agterkant, teen die venster. Die trein is saans nie vol nie; die gewoel neem gewoonlik teen halfsewe af. Nou is dit mense wat sonder uitdrukking voor hulle op die grond kyk of deur die treinvenster staar, op hulle selfone tik, of met ’n frons tussen die oë op ’n skootrekenaar of tablet vroetel.

      Hy hou die mense ingedagte dop. Wat doen al hierdie mense as hulle saans die voordeur agter hulle toetrek?

      Hy wonder nie lank daaroor nie. Haal sy oorfone uit sy windbreaker se sak en prop dit in sy ore. Soek iTunes op sy foon en druk die speelknoppie. Emeli Sandé sing “I’ll be your clown”.

      Hy kan nie onthou dat hy dit afgelaai het nie en die song doen dit nie eintlik vir hom nie, maar hy hou van die idee: I’ll be your clown. Inderdaad. ’n Woord wat sy pa dikwels gebruik. Daar vir julle entertainment, mammie en pappie, inderdaad. Trek die toutjie, dan lag ek só en dan staan ek op my kop. Kyk, só.

      “I guess it’s funnier from where you’re standing, cause from over here I’ve missed the joke … ”

      Hy soek iets anders om te luister. Hulle is reeds by Pretoria-stasie verby. Die trein stop op Centurion, ’n paar moeës klim af en ’n paar ander op. Die deur skuif toe. Die stem oor die interkom kondig aan dat Midrand die volgende bestemming is.

      Hy druk weer sy oorfone in sy ore en stop by Jack Parow se “Cooler as ekke”. Hy leun agteroor en maak sy oë toe.

      Hy voel hoe die trein tot stilstand kom, maar hoef nie te kyk waar hulle is nie, hy weet. Ná Midrand is dit Marlboro en dan Sandton en dan sal hulle die einde van die roete bereik. Rosebank.

      Hy raak verveeld met Jack Parow. Skakel iTunes af en bêre die oorfone en selfoon in sy sak. Oorkant hom sit ’n vrou en ’n dogtertjie; hy het hulle nie hoor inkom nie. Die dogtertjie kyk stip na hom terwyl sy ritmies teen die sitplek skop. Die geskop wil hom teen die mure uitdryf. Hy staan op en gaan sit op ’n ander plek. Die dogtertjie loer nou om die sitplek na hom. Hy kyk weg.

      Rosebank se perron raak sigbaar deur die treinvenster. Hy staan op en gaan staan by die deur, kyk na die paar mense wat op die perron staan en wie se gesigte niks oor hulle lewe sê nie.

      Soos gewoonlik slaan hy sy windbreaker se kraag op en trek sy pet laag oor sy oë. Dis ’n voorsorgmaatreël, waarskynlik onnodig. Geen veiligheidswag wat iewers in ’n bedompige hokkie verveeld na ’n televisiemonitor sit en staar, sal seker vermoed dat hy ’n mens met ’n missie is nie. Hy ril effens ten spyte van sy warm baadjie.

      Johannesburg ruik anders as Pretoria, dink hy toe hy by die stasie uitstap. Hy steek die straat oor na die Rosebank-sentrum. Dis reeds donker en by die vele kuierplekke sit mense by buitelugtafeltjies en eet, gesigte naby mekaar. Tussen die gezoem van die stemme hoor hy soms iemand hard lag, of ’n verontwaardigde uitroep.

      Hy hoor musiek om hom. Iets met ’n Oosterse klankie, dan die nuwe radiotreffer by die restaurant langsaan. Kelners met voorskote beweeg flink tussen die tafels deur, afdroogdoek oor die skouer, glase wat rinkel en kosgeure wat van die borde opstyg.

      By ’n stalletjie koop hy ’n hamburger en tjips. Hy gaan sit eenkant op ’n muurtjie en hou die mense dop terwyl hy kou. Johannesburg voel vir hom soos ’n ander land. ’n Plek waarin jy kan wegsak soos in ’n diep dam. En as jou gesig weer stadig deur die oppervlak breek, saggies, sonder om ’n rimpeling te veroorsaak, is jy iemand wat mense nog nie voorheen gesien het nie. Jy is vir jouself ook vreemd. Iemand vir wie die lewe voorlê, oop en skoon. No strings attached.

      Hy gooi die leë boksie en papierservet in ’n vullisdrom, vee sy hande aan sy denim af en stap eers ’n draai deur die sentrum. Hy kyk na die uitstallings in die vensters. Boetieks waarin die jongste modes aan dooie lywe met starende oë hang. Plekke waarin sy ma gereeld gekom het en die verkoopsassistent op die naam sou noem. Daar is gedruk en op die wang gesoen wanneer sy ma met hoëhakskoene die sagte matte van die luukse winkels betree het.

      Hy kyk na die T-hemde en tekkies wat hulle handelsname trots verkondig. Diesel, Nike, Cats. Daar was ’n tyd toe dié goed ook vir hom belangrik was. Nou is dit nie meer ’n issue nie.

      Hy gaan staan, kyk op sy iPhone hoe laat dit is. Hy sal moet wikkel. As hy die negeuurtrein terug na Pretoria mis, sal hy weer ’n taxi

Скачать книгу