Мінск назаўжды (зборнік) - Коллектив авторов

Скачать книгу

з кватэры.

      Яна не памятала, куды вяртацца. Як апынулася ў парку. Рака клікала. Халодныя хвалі абдымуць яе, заплюшчаць ёй вочы, загушкаюць. Вадзе ўсё адно, хто ты. І кім быў учора.

      Галава кружылася, рабілася ўсё пусцейшай. Далягляды сціраліся. Сусвет звужаўся да выспы з трыма дрэвамі ды драўлянага мастка. Яна пералезла праз парэнчы. Яшчэ крок і яе не будзе.

      Яе ўжо няма.

* * *

      Пахла палыном. Не расплюшчваючы вочы, яна памацала побач з сабою. Падхапілася:

      – Кацечка! Бобс!

      Сёння яна прачнулася ў чужой кватэры. У пакоі, прывідным ад тлення зёлак, было светла і пуста. Пад столлю – пучкі сухацветаў. Святаяннік, чабор, крываўнік, рамонак – яна пазнала толькі дзясятую частку. Коўдра ды прасціна расшытыя па краях чырвонымі беларускімі арнаментамі, якія нібы свяціліся знутры. Напэўна, ніткі з люрэксам.

      – Вам трэба ляжаць, – у дзвярах з’явіўся юнак.

      Не сівы барадаты дзядуля ў ільняной кашулі, не кабета ў хусцінцы ў кветкі, нават не загадкавая дзяўчына з уплеценымі ў касу валошкамі – звычайны юнак.

      У чорных спартовых штанах – здаецца, нават, фірмовых – у расцягнутай барвовай футболцы з надпісам «Wizards rule» і ў цёплых вязаных шкарпэтках.

      – Дзе я? Дзе мая дачка? Хто вы?

      Ён сеў на ложак побач з ёй, прымусіў легчы.

      – З вашай дачкой усё добра. З вамі – не дужа. Але хутка ўсё пройдзе.

      – Што пройдзе? На што я хворая?

      Юнак падціснуў выразныя акрэсленыя вусны, схіліў галаву на бок.

      – Вы не хворая. Вас атруцілі, – нешта вырашыў для сябе, цяжка выдыхнуў. – Ёсць такая… Істота. Лойма. Раней яны скрадалі дзетак ды падмянялі іх на сваіх. Звычайныя кабеты бабілі нячысцікаў. Цяпер размнажацца складаней. Так што яны падмяняюць саміх кабет. Атручваюць. Прымаюць іх воблік, займаюць іх месца ды жывуць у асалоду.

      Улляна сціскала коўдру. Атрута. Падмена. Нячысцікі. Усё гэта не змяшчалася ў галаве. Але і інтэр’ер, і яе адчуванні, і сумныя бурштынавыя вочы юнака прымушалі паверыць. Без дадатковых пытанняў. Яе магло ўжо не быць. І дачушку гушкала б нейкая пачвара. Жанчына заплакала.

      Юнак паклаў ёй на лоб халодную далонь, нешта зашаптаў. Замест словаў яна чула шолах лістоты ў вечаровым лесе, лёгкі ветрык ды стракатанне конікаў.

* * *

      – А што я павінен быў сказаць?! – юнак стаяў ля яе ложка, прытупваючы нагой.

      – Нічога, Уладзь. Нічога акрамя замовы на ачышчэнне, – другі голас быў больш суровы, больш дарослы.

      Нешта зазвінела. Відаць, упала на стол звязка ключоў. Зашапацела. Зняў куртку альбо паліто. Запстрыкала. Расшнураваў боты. Яна глядзела праз прымружаныя вейкі, не наважваючыся паказаць, што прачнулася. Перад ёй мільгануў цень, запясце абхапілі моцныя пальцы. Па целе разлілася незвычайная цяплыня. Раптам захацелася падхапіцца ды бегчы, танчыць, скакаць. Яна расплюшчыла вочы.

      Над ёй схіліўся светлавалосы юнак. З твару ён выглядаў нават малодшым за Уладзя, але па погляду ды паводзінах усё ж здаваўся старэйшым.

      – Галава не баліць? – халодна пацікавіўся ён.

      – Не, я… Выдатна сябе адчуваю.

      – Ты

Скачать книгу