LITMIR.BIZ

Скачать книгу

të praktikës, që mëngjesi vijues do t’ia kishte dorëzuar zonjushës Watts për redaktimin përfundimtar. Ndjenja e tij e detyrës ishte e pandërrueshme edhe në këtë moment ekzaltues, dhe ishte kjo që e bënte njeriun që ishte.

      Shkruajti shënimin e fundit dhe mbështeti stilolapsin mbi tavolinën e shkrimit, pastaj pati një ide të rrufeshme.

      U ngrit papritur, duke i mbajtur duart të mbështetura në anët e praktikës, dhe tha: ‘Përse jo?’

      Për të festuar ngjarjen e madhe do kishte shkuar tek Cynthia, edhe pse nuk ishte dita e programuar. Sigurisht, nuk do kishte mundur t’i thoshte arsyen e vërtetë të asaj vizite të papritur, por sigurisht ajo do kishte qenë e kënaqur ta shikonte dhe do kishin kaluar një mbrëmje të bukur bashkë.

      Mbylli me nxitim zyrën, shkoi tek makina dhe u zhyt në trafikun e mbrëmjes, drejtuar për në Liverpool. Fatmirësisht i kapi disa semaforë jeshilë dhe shumë shpejt u gjet në errësirë duke vrapuar drejt perëndimit, me vetëm ndonjë makinë që e kryqëzonte në autostradën e errët. Ngau më shpejt se zakonisht, por gjithmonë duke respektuar kufijtë e shpejtësisë siç e kishte zakon, dhe pas pak pa e kuptuar doli nga nata dhe hyri në qytezën bregdetare.

      Lagjja elegante rezidenciale në të cilën jetonte Cynthia ishte e zhytur në gjelbërimin e një parku të krijuar posaçërisht, me pemë që rriteshin shpejt, shtretër lulesh shumëngjyrash dhe livadhe alla angleze të kositura përditë. Ishte një zonë e re, në të cilën apartamentet e rafinuara ishin koordinuar mirë me peisazhin. McKintock la makinën në hapësirën e parkimit në shërbim të pallatit të vogël ku ishte apartamenti i Cynthias, dhe me hapa të mëdhenj arriti tek paneli i zileve. Duke buzëqeshur shtypi ‘Farnham’, dhe priti.

      Kaloi një minutë e mirë, dhe nuk morri përgjigje.

      I mëdyshur, riprovoi.

      Pas një gjysmë minuti, një zë vuajtës doli nga altoparlanti.

      <Mmh, po? Ç’farë ka? Kush është?>

      Ishte Cynthia, por siç nuk e kishte dëgjuar kurrë më parë.

      McKintock u shqetësua.

      <Jam Lachlan. Më fal për improvizimin, Cynthia, po... nuk je mirë?>

      <Jo... jo. Eja lart, Lachlan.> dhe i hapi portën.

      McKintock hyri shpejt dhe mbylli derën e hekurt pas krahëve, përshkoi me nxitim rrugicën që të çonte në ndërtesë dhe u fut në hyrje. I errësuar në fytyrë thirri ashensorin; për fat ai ishte tashmë në katin përdhe dhe u hap menjëherë. Shtypi butonin numër katër dhe priti i paduruar të arrinte lart.

      Kur dera e rrëshqitshme u hap, doli dhe u kthye djathtas, duke u gjendur përballë derës së blinduar të apartamentit të Cynthia-s.

      Ishte gjysmë e mbyllur. E shtyu me kujdes dhe i çuditur pa që apartamenti ishte plotësisht në errësirë. Kërkoi çelësin por një zë e ndaloi.

      <Mbylle derën dhe mos e ndiz dritën, të lutem.> ishte ajo, me të njëjtin timbër vuajtës si më parë.

      McKintock mbylli me kujdes derën dhe u gjend në errësirën më totale.

      <Cynthia, po ç’farë...>

      <Kam dhimbje koke, Lachlan. Një dhimbje koke të tmerrshme, dhe nuk mund të shikoj dritë.>

      <Uh... ah... ehm... ç’farë mund të bëj? Do të doja të të afrohesha...> belbëzoi i çorientuar.

      <Apartamentin e njeh. Përpiqu të arrish këtu, por mos e ndiz dritën!> përfundoi ajo ankueshëm.

      <Oh... eh... në rregull. Po e provoj.>

      Sytë e tij po mësoheshin në errësirë dhe McKintock përparoi ngadalësisht, një hap pas tjetrit dhe duke prekur murin, drejt sallonit. Zëri i Cynthias vinte nga aty. Ishin gjashtë ose shtatë metra, por në errësirë të plotë ishin si një kilometër. Në mes të rrugës McKintock u ndje pak më i sigurtë dhe shpejtoi, por menjëherë dora që prekte murin preku një zbukurim tavoline. Ajo ra rëndshëm në dysheme me një zhurmë të fortë dhe rrotulluese.

      <Aaaaah!> u ankua Cynthia e mbytur nga dhimbja.

      <Dreqi ta...> shpërtheu McKintock, duke u paralizuar.

      <Edhe zhurmat më bëjnë të ndihem keq! Ki kujdes!> bërtiti ajo me dhimbje.

      McKintock ishte ujë në djersë. Nuk gjeti zgjidhje tjetër veçse të ulej përtokë dhe të ecte ashtu, mbi gjunjë, drejt zërit.

      Duke e prekur, vuri re se objekti i rrëzuar ishte një statujë e fortë ebaniti që tregonte një luftëtar afrikan të armatosur me shigjetë. Shpresoi të mos ishte thyer; do t’i kishte ardhur shumë keq ti bënte një dëm Cynthias.

      <Pothuajse erdha.> përparoi edhe pak, dhe qe në destinacion.

      <Ja. E dashur, si je?> e pyeti duke u mbledhur afër divanit mbi të cilin Cynthia ishte shtrirë.

      <Mmh, jam keq.> u përgjigj ajo me zë qarës. <Jam keq, jam shumë keq...>

      Ai i kërkoi dorën dhe ia morri me delikatesë.

      <Më vjen keq. Po ta kisha ditur ... po ta kisha imagjinuar... më vjen keq.> ishte i penduar siç nuk kishte qenë ndonjëherë në jetën e tij. Të paktën, jo për një situatë të tillë. <Po... sa kohë ke sëmurë? Nuk të kam parë kurrë kështu.>

      <Fol me zë të ulët, të lutem.> e paralajmëroi Cynthia me zë të dobët.

      <Oh, më fal.> pëshpëriti shpejt McKintock. <Më fal, e dashur. Atëhere, ç’farë po të ndodh?>

      <Ndodh që kam dhimbje koke, nuk e shikon?> foli e këputur. Ishte keq, ishte evidente, dhe reagimet e saj ishin të ndryshueshme.

      McKintock preferoi të qëndronte në qetësi për pak, derisa ajo të qetësohej.

      Ndenji kështu pesë minuta të mira, pastaj me zë të ulët u përpoq të komunikonte.

      <Mund të më thuash diçka?>

      <Sapo u ktheva nga puna më filloi kjo dhimbje koke.> iu përgjigj ajo me siklet, duke belbëzuar. <Nuk di as sa është ora...>

      <Është tetë.> e informoi me zë të ulët McKintock, pasi i hodhi në sy orës me katrorë fosforeshentë.

      <Atëherë ka dy orë që jam sëmurë.>

      <Ke ngrënë?>

      <Jo. Kur jam kështu nuk mund të ha. Do të më vinte të përzierë dhe do të villja gjithçka. Kam edhe një dhimbje të fortë stomaku. Vuaj nga migrena. Ky është problemi im. Ashtu siç edhe problem i shumë grave.>

      McKintock ishte zemërthyer. Kishte qëlluar atje pikërisht në momentin më të vështirë, e kishte shqetësuar dhe bërë të vuante akoma më shumë, me gjithë rrëmujën që kishte shkaktuar, dhe tani nuk dinte minimalisht si të bënte për ta ndihmuar.

      <Ç’farë mund të bëj për ty, që të jesh më mirë?> guxoi. <Ke pirë ndonjë gjë? Nuk e di, ndonjë ilaç, ndonjë analgjezik... Diçka që pihet në këto raste?>

      Cynthia u përcoll dhe pastaj u kollit me zhurmë, duke mbajtur stomakun me një dorë.

      <Po, kam pirë të vetmin ilaç që zakonisht bën ndopak efekt, por menjëherë e volla, prandaj është sikur të mos kem pirë asgjë.> U kollit përsëri, sikur ti vinte përsëri për të vjellë. <Dhe nuk mund të pi më asgjë. Mos më fol më për të kapërdirë në stomak diçka!> përfundoi me ankesa dhe pak e inatosur.

      <Jo, në rregull, në rregull.> miratoi McKintock i tronditur. I përkulur atje në tokë,

Скачать книгу