LITMIR.BIZ

Скачать книгу

e drejtë. Harrova.> iu përgjigj Drew. <Mund të ndërtohen makina të vogla, të strukturuara në mënyrë të përshtatshme, që do të lejojnë të veprohet në fushën mjeksore. Do të mund të heqin masa tumorale nga trupi, pa prerë. Biopsitë do të bëhen një seancë e thjeshtë aspak traumatike. Mendo ç’farë do të përfshijë, kjo.Do të mjaftojë të rregullosh makinerinë në pozicion, formë dhe përmasa të asaj që do të heqësh, të aktivizosh dhe në një çast ajo masë do të gjendet jashtë trupit. Hapësira e zënë më përpara për shembull mund të zëvendësohet nga një përbërje fiziologjike, ose gjëra të tilla. Nuk jam një mjek, prandaj nuk mund të futem në detaje. Do të mendojnë specialistët.>

      Me qëllim nuk citoi mundësinë e zhvendosjes së qënieve të gjalla, duke shpresuar që rektori nuk do e mendonte.

      Gabohej.

      <Më thuaj pak, Drew,> sulmoi McKintock duke bërë hetuesin <sa të mëdhaja mund të jenë gjërat që do zhvendosen?>

      ‘Ohu!’ mendoi Drew, duke imagjinuar vijimin. <Epo,> u përgjigj evaziv <nuk e dimë akoma mirë.> gjë që ishte e vërtetë. <Duhet të ndërtojmë një makineri më të madhe dhe të shikojmë se ç’farë arrin të bëjë.> E edhe kjo ishte e vërtetë. Shtrëngoi grushtat në bark, i fshehur pas tavolinës. Nuk i pëlqente të thoshte gënjeshtra, prandaj ishte në vështirësi të madhe.

      <Uhm, kuptoj.> foli rektori duke pohuar me ngadalë, dhe serioz. Ishte një njohës i madh i njerëzve dhe e kuptonte kur bashkëbiseduesi po i fshihte diçka.

      <Rastësisht,> filloi me pakujdesi <mos keni eksperimentuar edhe me ndonjë formë të gjallë?>

      ‘Natën e mirë.’ përfundoi Drew me vete. Gjithsesi rrezikoi me një goditje të fundit të dëshpëruar.

      <Pse vallë po më pyesni?> guxoi.

      <Ashtu, thjesht kureshtje.> u përgjigj akoma McKintock, këtë herë tinëzar. <Nga dritarja pashë të kalonte Bryce me disa kuti dhe po pyesja veten nëse mbanin kavie për laboratorin tënd. E di, kisha patur përshtypjen se po lëvizte diçka e gjallë, në ato mbajtëse. Ç’mund të më thuash?>

      <E mirë. Nuk mund të të fshehësh vërtet asgjë, McKintock.> u dorëzuar Drew. <Kemi eksperimentuar efektivisht shkëmbimin duke përdorur edhe bimë dhe kafshë të vogla, dhe gjithçka shkoi për mrekulli, të paktën për aq sa kemi mundur të verifikojmë deri tani.> Bëri një frymëmarje të thellë. <Nuk doja të të mbaja në errësirë, doja vetëm të fitoja kohë për të eksperimentuar akoma më tepër para se të jap konfirmime.>

      <Kuptoj.> dhe këtë herë rektori pohoi me mirëkuptim dhe vlerësim për korrektësinë e Drew. <Por, në linjë teorike, teorike, ki kujdes, do kishte qenë e mundur pra të zhvendosje njerëz?> pyeti duke parë fizikantin drejt në sy.

      Drew nuk kishte rrugë, prandaj nuk u hezitoi.

      <Po. Në linjë teorike, po. Kur të kemi makinerinë e duhur, kur ajo të jetë eksperimentuar siç duhet, dhe nëse do të ketë mundësi ligjore për ta bërë, po, mund të zhvendosim njerëz.> përfundoi gjithçka me një frymë.

      McKintock ishte rrezatues. Lodhja e ditës ishte larguar sikur një erë ta kishte shtyrë tutje. U ngrit në këmbë dhe u rrotullua rreth tavolinës së shkrimit. I dha dorën Drew-së dhe ia shtrëngoi me ngrohtësi.

      <Fantastike, miku im. E pabesueshme, dhe fantastike.> e komplimentoi i sinqertë.

      <Faleminderit, McKintock. Por, tani, po shkoj në shtëpi. Jam vërtet i lodhur. Shihemi nesër.>

      <Mirupafshim, Drew. Shihemi nesër.> e përshëndeti rektori duke e parë të dilte nga zyra pak i përkulur.

      Drew arriti në shtëpi dhe bëri menjëherë një dush.

      Tensioni ektrem i ditës kishte ikur së bashku me ujin e pisët dhe ai kishte një uri ujku. Motra e tij kishte përgatitur darkën tashmë, siç i përshtatej një personi perfekt dhe të përpiktë si ajo, dhe së bashku hëngrën duke biseduar kot së koti.

      <Si është mikesha jote nga Leeds?> pyeti Drew si në një kronikë. <Tashmë shkon tek ajo çdo fundjavë. Duhet të keni me të vërtetë shumë të përbashkëta! Meqë ra fjala, si quhet?>

      Timorina ngriti vetullën e djathtë, e çuditur nga ai interesim i papritur për çështjet e saj personale. Drew rrallë e pyeste për diçka që i përkiste drejtpërsëdrejti, i zhytur siç ishte në punën e tij dhe në studimet e tij.

      U çudit, pra, por vuri re edhe që atë mbrëmje i vëllai ishte tepër euforik.

      <Je në humor, sonte, Lester.> iu përgjigj duke e vëzhguar. <Çne?>

      <Rezultate të shkëlqyera me një kërkim. Nuk ndodh shpesh.> shpjegoi vakët, duke mos hyrë dot në detaje. <Pra, mikesha jote?>

      Timorina e kuptoi që Drew kishte vetëm dëshirë të bënte një bisedë dhe entuziazmi që tregonte në lidhje me të rridhte nga lumturia e brendshme që provonte për suksesin në kërkimin për të cilin i kishte folur.

      <Jenny është një zonjë e dashur.> filloi duke buzëqeshur. <E kam njohur në një ekspozitë pikturash disa muaj më parë. Kemi zbuluar që kemi shumë autorë të preferuar të përbashkët, prandaj kam vendosur të shoqërohem me të. Ka disa piktura me vlerë si edhe një koleksion të bukur të librave mbi këtë argument. Kur takohemi gjejmë gjithmonë të veçanta stimuluese mbi të cilat të diskutojmë. Të siguroj që për një të apasionuar të tillë një pikturë ofron disa shtysa, detaje që ndoshta nuk i kishe vënë re më parë dhe tani të shfaqen papritur përpara syve. Fillojmë të analizojmë detajin dhe na pëlqen të krasasojmë vlerësimet respektive për çështjen: mund të jetë teknika, qëllimi i detajeve piktorale, gjendja psikologjike e autorit. Është një kënaqësi të qëndrosh me të. Është shumë inteligjente, një person shumë interesant.> përfundoi me zërin gjithmonë të kontrolluar që e shquante.

      <Shiko! Përgëzime!> e komplimentoi Drew. <Është një miqësi absolutisht e vlefshme. Jam i lumtur për ty.> kapi pataten e fundit dhe mbajti pirunin të ngritur në ajër. <Përse nuk e fton këtu, në ndonjërën nga herët e tjera? Edhe ne kemi disa piktura të bukura për të treguar.> dhe futi pataten në gojë.

      <Pikturat tona nuk janë të gjinisë që po studiojmë.> gënjeu sinqerisht Timorina. <Kur të kalojmë tek ekspresionizmi ndoshta do ta ftoj. Gjithsesi ajo ka një koleksion të bukur edhe të atij. Të shohim.> përfundoi gjithmonë duke buzëqeshur.

      Asnjëherë nuk do kishte folur për Cliff-in. Ishte dashuruar çmendurisht me atë burrë të njohur në muze, dhe i dukej sikur po ti tregonte do kishte shkatërruar imazhin e dlirësisë dhe perfeksionit që vëllai kishte për të. Por, nuk e dinte akoma mirë si të sillej, sepse nëse ishte e vërtetë që ishte hera e parë në pesëdhjetë vitet e jetës së saj që dashurohej kështu, ishte edhe e vërtetë që lumturia e saj mund të ishte ndarë shumë mirë me të vëllanë. Kishin jetuar gjithmonë bashkë, pasi të dy prindërit kishin vdekur, dhe nuk kishte patur ditë në të cilën Lester mos ta kishte falënderuar për kujdesin që ajo kishte për të. Ishte i shpërqëndruar, po, mendonte gjithmonë për fizikën, sigurisht, po i tregonte vazhdimisht, me fjalë dhe me sjelljen e tij, sa perfekte ishte ajo, e rëndësishme dhe e domosdoshme. Si mund ta mbante jashtë kësaj?

      Jo, për tani ishte më mirë kështu. Kishte frikë se po t’i kishte treguar historinë e saj të dashurisë kaq shpejt, vetëm pas pak muajsh nga fillimi, dhe kjo pastaj të shkatërrohej, tragjedia do kishte qenë akoma më e rëndë. Do kishte qenë për atë vetë, për imazhin e saj dhe edhe për të vëllanë, të cilit nuk donte ti sillte pakënaqësira.

      Nuk donte të mendonte

Скачать книгу