LITMIR.BIZ

Скачать книгу

къоягъан, оьтесиз таъли тили бар. Инсангъа-жангъа, тереклеге, гьаси ли, негер де жаны авруйгъан адам. Оьзю ню айыбындан хомурсгъаны да оьлтюр межек! – дей бириси.

      – Воллагь, асил адам! Ону сабурлугъ ун-саламатлыгъын айтып битдирме де къыйын. Ким не этсе де, не айтса да къар саламас, ачувланмас, авзундан билип билмей гьеч аччы сёз чыгъармас, – дей башгъасы.

      – Тавларда да, ташларда да ёкъдур дагъы артыкъ сабурлукъ ва чыдамлыкъ, – дей бирдагъысы.

      Очардагъыланы арасындан бир хыр часы, кёп эришме сюегени:

      – Макътап, кёкге чююп йибермегиз гьали! Шонча да сиз айтагъан кюйде бол магъа бир де амал ёкъ. Темир-таш болуп къалмагъандыр, ол да бизин йимик инсан чы. Мен шону ачувландырма да не билей им, воллагь, шайтанлы этип, оьр-оьрге атылтма да боламан, – дей.

      Хырчагъа кёплер къаршы чыгъа.

      – Къайдагъы затдыр! Болмажакъсан. Сен гьали де Абусупиян ны танымайсан! – дей олар.

      – Болма да алай боларман, бир къарап туругъуз гьали! – деп, ол Абусупиянланы къапусуна багъып тербене.

      Тёбен Къазанышны жамияты Абусу пиянгъа топуракъларын сугъарагъан сув гезикни юрютмекни тилеген болгъан. Шону багьана этип, хырча бир гьилла ой лаша. Абусупиянны уьюнден чыгъарып:

      – Бизин сув гезигибиз къачан ете? Би лип гел деп атам йиберген эди, – дей ол.

      Яхшы этгенсен, къулум, гелип. Бус сагьат айтарман, – деп Абусупиян уьйге гирип, тептерин алып чыгъып, ондагъы сиягьгъа[1] къа рап, оланы гезигин айтып бере.

      Аз заман гетип, хырча дагъы да Абусу пиянгъа бара:

      – Сув гезигибизни унутуп къалдым, бирдагъы айтсана, – дей.

      Абусупиян бирден-эки де болмай, юваш кюйде:

      – Вёре, къыйналма, балам. Инсан шо лай зат, унутуп къоймагъа бола. Бусса гьат, – деп, алдын йимик уьйге гирип, сиягьны алып чы гъып, къайтара оланы гезигин айта. Сонг:

      – Токъта гьали, дагъы да эсингден чыгъып къалса ким биле, язып берип де къояйым, – деп, къолуна гезиги язылгъан кагъызны тутдура.

      Арадан бираз заман оьтюп, шо хыр ча Абусупиянны абзарына уьчюнчюлей геле. Къычырып уьйден чыгъарып:

      – Шо сен берген кагъыз гесек кисемден тюшюп къалгъан. Атам урушуп бакъдыр гъан бирдагъы, – дей.

      – Нете о тарыкъсыз зат саялы урушуп. Вёре, кепингни бузма, буссагьат, – деп, Абусупиян языв этеген уьюне гирип гете. Янгыдан кагъызгъа язып чыгъып: – Ма, балам! Тас этип къойсанг, бир дагъы гелерсен. Вёре, атанг талчыкъмасын, – дей шо гьамангъы саламат кюю булан. Сонг хырча тувра очаргъа барып: – Утдурдум! Сиз айтагъангъа мюкюр мен! Воллагь, сиз айтагъандан да артыкъ экен! Не ажайып асил адамдыр! Дюньяда гьеч вали адам бар буса, Абусупиян бол магъа герек. Абусупиян! Бизин Абусу пиян!!! Менден, мендей къыйывсуз лардан башлап, гьар бир адамда шолай сабурлукъ, чыдамлыкъ болмагъан сонг хайыр ёкъ эди. Бугюнден сонг, Абусупи яндан уьлгю алып, эришме сюеген хырча хасиятымны ташлама къасткъылажакъ гъа сизге сёз беремен! – деп ант этген.

      Гетип къал, амалсыз

      Абусупиян апендиден

Скачать книгу