LITMIR.BIZ

Скачать книгу

glo nie. Onthou, jy is skuldig bevind en ek het gewonder of ek die hele tyd met ’n bedrieër saamgeleef het. Hemel, Tiaan, jy kan my nie daarvoor kwalik neem nie!”

      “Ons het van skool af uitgegaan. Het jy waaragtig gedink ek sou geld verduister het? Dat ek jou en my ma en my familie en my hele reputasie so sou beduiwel het?”

      Sy skud weer haar kop. Haar selfoon lui. Sy kyk daarna en stel dit só dat dit moet vibreer. Dit neem ’n ruk voordat sy hom antwoord. “Ons was almal platgeslaan.”

      “Toe kom vertroos Etienne jou en jy gee sommer in.”

      “Tiaan!” Weer daardie onverwagse skel klank.

      “Het jy Etienne lief, Yolande?”

      “Ek het die afgelope paar maande eers werklik begin ontdek wat ek vir hom voel.” Tog kyk sy nie in sy oë terwyl sy dit sê nie.

      “Was daardie gevoel altyd onderliggend daar, of het dit eers begin toe ek in die tronk is?”

      Iemand klop aan haar deur, maar sy ignoreer dit. “Dit het eers onlangs begin.”

      “Mag ek vra hoe dit begin het?”

      Yolande se selfoon begin vibreer. Tiaan verwag dat sy dit gaan los, maar sy tel dit op. Sy kyk hom reguit in die oë toe sy antwoord: “Hallo, Etienne.”

      Tiaan voel of hy, soos in die tronk, met ’n vuis bygedam word.

      “Ek weet.” Yolande sluk en sit haar hand teen haar voorkop. “Dit is fantastiese nuus. Jou ma het gesê ons gaan dit môreaand vier.” Sy luister. “Fantasties. Halfsewe vir seweuur?” Sy skryf iets neer. “Sien jou.”

      Nie “lief vir jou” nie. Net daardie selfbewuste groet.

      Sy kyk nie na Tiaan nadat sy die foon neergesit het nie.

      “Het jy hom regtig lief, Yolande? Het jy hom liewer as wat jy my gehad het?”

      “Tiaan!” ’n Emosieloosheid, ’n sufheid in haar stem.

      Hy staan op. “Dis al wat ek wou weet.”

      “Luister …”

      “Ek het jou nog lief, as dít is wat jy wil weet,” sê hy op pad deur toe.

      “Jou ma het Swier twee maande gelede gekoop. Etienne is die uitgewer. Hulle begin nou uitbrei na die tydskrifmark.”

      Tiaan steek in sy spore vas en voel ’n gloed teen sy nek opstoot. Vir die eerste keer sedert hy uit die tronk is, neem die soort woede van hom besit wat hy gevoel het wanneer van die tronkbendes hom wou takel of iemand hom wou omkoop.

      “Gekoop en betaal. Een groot, lekker konglomerasie.” Sy wil iets sê, maar hy val haar in die rede: “Dan verdien julle mekaar en hierdie loser-tydskrif. Ek hoop julle is gelukkig.” Hy maak die deur oop. Eers dan kyk hy terug.

      Yolande sit agter haar lessenaar soos iemand wat ’n klap in haar gesig gekry het.

      “Swier is eers deur Phoenix Uitgewers uitgegee, maar hulle het bankrot gespeel. Jou ma het twee maande gelede ingegryp en ons gered, anders was ons nou sonder werk. Sy het Etienne aangestel om te help. Hy het feitlik al die advertensies vir hierdie uitgawe gekry. Die redakteur het bedank. Ek het aansoek gedoen vir die pos en dit gekry.”

      Tiaan stap verby die glansvoorblaaie in die gang tot by die hysbak, waar hy die knoppie herhaaldelik druk, maar die hysbak steek vas op die grondverdieping. Toe staan Yolande agter hom.

      “Tiaan.”

      Joernaliste loop by hulle verby, kyk belangstellend, werk op hul selfone.

      “Swier is nie die rede hoekom ek en Etienne gaan verloof raak nie.”

      “Ja, right.” Tiaan neem die trappe en hardloop omtrent tot op die grondverdieping.

      Toe hy in die straat by sy motor kom, moet hy eers ’n rukkie stilstaan om sy selfbeheersing te herwin. Miskien moet hy ’n gim gaan soek, iewers waar hy sy frustrasie op masjiene kan uithaal, want as iemand nou ’n skewe woord na sy kant toe gooi, gaan hy gewelddadig kwaad word en dan is die kollig terug op hom.

      Hy ry uit Houghton uit in Rosebank se rigting. Later hou hy by ’n gebou stil, stap verby skreeuende koerantopskrifte oor die Guptas wat die land so skielik verlaat het, en gaan die gimnasium binne.

      Hy was reg. Die oefening help hom sy aggressie verwerk. Hy vermy enige oogkontak met die ander mense wat oefen.

      ’n Uur later stort hy en draf dan haastig na sy motor toe.

      Hy raak gou genoeg bewus van ’n blou motor agter hom – dieselfde een as wat hom Saterdag Strijdompark toe gevolg het.

      Hy draai twee keer onverwags links in Rosebank, en die motor bly op sy stert.

      Tiaan kry dieselfde beklemmende gevoel as in die tronk wanneer bendelede onder mekaar begin praat en dan na hom beduie het.

      Hy draai slap links naby die Galleria-sentrum, maar ry hom in ’n straat vas wat deur taxi’s geblokkeer word. Hy kyk rond vir uitkoms. Taxibestuurders met slaprandhoedjies en arms wat by vensters uithang en amper op die grond sleep, kyk verveeld na hom. Ander toet soos hulle by hom probeer verbykom.

      Tiaan klim uit sy motor. Snaaks waarvan ’n mens bewus raak as jy ’n ruk in ’n motor gesit het en skielik buite is. Hy ruik uitlaatgasse en worsbroodjies. ’n Paar treë van hom af verkoop iemand blomme.

      Die blou motor het skuins oorkant hom stilgehou en toe die bestuurder uitklim, herken hy vir A.J. Muller.

      A.J. en Wikus moes destyds saamgewerk het teen hom. Hy het maande lank in die tronk tyd gehad om uit te werk hoe hulle hom verneuk het. Hulle het die geld verduister. A.J. was een van die voorste trawante wat daarvoor verantwoordelik was dat hy as die sondebok voorgehou is.

      Hý het namens hulle onskuldig in die tronk gesit tot Wikus homself oorgegee het.

      A.J. het ’n bonkige gestalte. Sy gesig is silwerskoon geskeer, soos iemand wat sy sondes probeer afskraap het. Met die naderstap kan Tiaan sien dat die man nie hier is om hom welkom te heet of ’n ou vriendskap te hervat nie.

      Hy staan vierkantig voor sy motor en wyk nie ’n sentimeter nie, tot A.J. voor hom staan.

      Voordat Tiaan iets kan sê, spoeg A.J. die woorde na hom toe uit asof hy lank daarvoor geoefen het. “Luister na my en luister mooi, tronkvoël.” Sy asem stink na ou sigaretrook. “Oppas wat jy in die hof sê. Ons het destyds daai maatskappy gestig om geld aan mense voor te skiet, en al was jy by Plastikor, het jy willens en wetens daar ingekoop van buite af. Dit was Wikus se besluit om jou te gebruik, en net Wikus s’n.

      “Moenie my verder by die saak betrek nie. Die polisie was by my en ek het verduidelik dat ek, net soos jy, ingeloop is.”

      “Nou hoekom is jy dan bang oor wat ek kan sê?”

      “Want ek vertrou niemand meer nie.” Hy swaai sy vinger in Tiaan se gesig. “Ek is klaar met julle. As jy my betrek, gaan jy seerkry. Seerder as wat enigiemand jou in die tronk gemaak het. Twee gebreekte bene sal maande neem om te herstel. Dan kan jy jou gim-membership maar vaarwel toeroep.”

      Hy leun nader sodat Tiaan weer die suur reuk van sigarette kry. “Dis daai Wikus-slapgat, en nét hy. As jy my betrek, gaan jy weer sit.” Hy stamp liggies aan Tiaan. “Het jy my?”

      “Presies wanneer het julle besluit om my in te loop? Daardie aand op die plaas toe julle my oortuig het om in te koop?”

      A.J. word bleek. Tiaan is nie seker hoekom juis dít hom so ontstel nie, maar hy is wit in sy gesig.

      “Hou jy net jou bek van my af.”

      Die man draai om en loop terug motor toe. Hy het die manier van loop van iemand wat te veel steroïde gebruik en homself te lank in die gimnasium oppomp. Ongemaklik, asof van sy spiere in die pad is. Hy pluk sy motordeur oop, kyk terug asof hy nog iets wil sê. Toe wys hy met twee vingers eers na sy oë en toe na Tiaan.

      Dis dieselfde

Скачать книгу