LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Onthou, niks is onmoontlik nie.” Hy kyk ’n oomblik na haar en loop dan voordeur toe.

      Hulle luister hoe sy motor wegtrek.

      “Darem lekker dat hier nog ’n motor in die agterplaas staan waarvan die fan belt nog werk,” merk Karlien op. “Oe, en daardie bearings! Ek kan die skreeugeluide nie meer vat as die karre so lank vat om weg te trek nie!”

      “Jy sal moet gaan, my kind. Hoe later jy by Olaf Stroebel instap, hoe erger is dit.”

      Die res van Girly se dag verloop normaal. Sy het probleme met die munisipaliteit oor die erfbelasting wat skielik weer die hoogte ingeskiet het. Dan moes sy Johannesburg Water bel oor die lek voor die losieshuis. Die water het daar begin uitstroom, toe wag sy die hele dag vir hulle, net om te verneem dat hulle eers Maandag sal kom. Intussen lek die plek soos ’n politikus se gewete.

      “Somewhere My Love” begin speel. Eksman staan op haar selfoon se venstertjie geskryf.

      Partykeer los sy dit wanneer sy sien dis hy, maar die geblaasde gloeilamp en gebrek aan kleur in die huis noop haar om te antwoord toe die singery tot by “there will be songs to sing” vorder.

      “Hallo, Gert.”

      “Hallo, my ou dahliabolletjie.” Asof daardie beskrywing nou haar hart sal vermurwe.

      “Wat wil jy hê, Gert?”

      “Nee, ek wil sommer jou stemmetjie weer hoor.” Gert het die manier om alles in die verkleinvorm te plaas. “Lekker oggendjie!” sal hy partykeer sê. Of: “Dis ’n plesiertjie, my ou dadelpitjie.” Of die een wat sy die meeste haat: “Lekker daggie, my ou patroontjie!”

      “Jy bel nooit ‘sommer’ om my stemmetjie te hoor nie, Gert. Wat is dit?”

      Stilte. Hier kom ’n ding. ’n Swaar keelskoonmakery soos donderweer vieruur smiddae agter die Northcliff-heuwel toe dit nog gereën het. Deesdae worstel hulle maar saam deur ’n groot droogte. Die reën smiddae vieruur is net so skaars soos ’n goeie besluit in die parlement.

      “Ek hoor onse Karlien sukkel so met die boeke en goeters by Unisa.”

      “O. Julle praat daaroor?”

      “Natuurlik, Girly. Jy weet mos ek sien haar partykeer in die superette.”

      “Ek is bewus daarvan, ja, Gert, soos mens bewus raak van ’n tandpyn wat net-net in jou kies beginne klop.”

      “Ek het ’n printer hier by die werk.” Hy het ’n paneelklopper net hier anderkant in Sophiatown. “Sy kan hier kom print.”

      Skielik blaas die gloeilamp in die lampstaander oorkant haar.

      “Solank dit net ordentlik gedoen word, Gert.”

      Weer ’n stilte. Sy weet Gert wil kom kuier. Hy probeer die afgelope hoeveel jaar al weer om vlerk te sleep by haar, maar sy staan soos daardie kareeboom op haar geboortedorp Wolhuterskroon, wat naby die windpomp wortel geskiet het.

      “My ou soetpatatjie?”

      “Ek werk nie by Fruit and Veg nie, Gert!”

      Weer die keelskoonmakery. “Nee, ek dink toe maar.”

      “Dink maar wat?”

      Die koekoek spring uit die horlosie in die gang en koekoek agt keer.

      “Saterdagaand. Daar wys ’n mooi geestelike bioskoopprent by Cresta. Uitvlucht. Toe wonder ek …”

      “Gert, jy weet dat ek Saterdae my sopkombuis doen, dan is ek saans poegaai.” Sy skep asem. “Dankie, maar nee dankie. Sal daar nog iets wees?”

      Dalk was sy onnodig onvriendelik.

      Sy hoor die teleurstelling in sy stem. “Nee. Nee wat, niks meer nie.” ’n Ligte snuifie. “Behalwe …” Die sin hang in die lug. En toe sy nie vra hoekom hy dit onvoltooid laat nie, voeg hy by: “Behalwe dat ek verlang, my ou dierbaarste.”

      Ja. Hier is dit.

      “Jy verlang sewentien jaar te laat, Gert. En nou moet ek kombuis toe. Daar is honderde honger bekkies wat môre vir sop gaan vra.”

      “Lekker daggie.”

      Daardie aand werk Girly tot laat. Sy hoor die sirenes wat by haar losieshuis verbyjaag, en die vergalste taxi’s wat elke vyf sekondes toet-toet-toet. Hier loop gedurig potensiële passasiers in die straat voor Girly se Losieshuis verby en dit laat die bestuurders so hoopvol toeter.

      Eintlik dink sy dis bloot ’n gewoonte, die getoet – en dat hulle spesifiek voor haar losieshuis langer en dringender toet as op ander plekke, om met haar kop te smokkel.

      Halfelf kry sy uiteindelik genoeg lus om van die angeliere in haar tuin te gaan pluk.

      Dis toe sy dit in die swaan se oop rug rangskik dat die ysterhek inderhaas oopgesluit word. Sy herken Maxie se stem dadelik.

      “Los my uit!” Aanvanklik is haar stem gedemp, maar dit raak harder. “Jy mag nie hier inkom nie!”

      ’n Geskuifel. Toe iets wat klink na iemand wat val.

      Girly gryp haar paniekknoppie wat om haar nek hang en hardloop gang toe. In die hoek staan ’n bofbalkolf – iets wat sy op ’n dag by een van Newlands se baie oudhedewinkels gekoop het, want sy ken ’n goeie wapen as sy een sien.

      Sy gewaar ’n sliertige man met ’n baard langer as Metusalem s’n en ’n agterstevoor bofbalpet wat Maxie by die voordeur probeer soen. Girly se hand beweeg na die paniekknoppie, maar die maatskappy word in hierdie omgewing so dikwels uitgeroep, sy weet nie of sy hulle met so ’n klein sakie moet lastig val nie. “Domestic disturbance,” sou hulle dit noem.

      Die volgende oomblik skop Maxie die man tussen sy bene, reg op die beloofde land in sy kartjoenkels. Hy sak inmekaar.

      Toe is Tiaan daar. Hy kry die man aan sy kraag beet, maak die voordeur oop en gooi hom op die sypaadjie uit. Met die terugdraai stof hy sy hande af.

      “Hoe het die man geweet waar jy woon, Maxie?”

      “Ek … ek weet nie. Hy het gisteraand ook met my probeer lol, toe gaan ek vroeg huis toe. Hy moes my gevolg het, maar hy was dalk te bang om in te kom omdat hier toe baie mense was.”

      “Nou luister jy na my en jy luister mooi. Dit is nie die soort werk vir ’n meisiekind nie. Daar is baie ander plekke waar jy kan werk. Jy moet ophou daarmee!”

      “Maar wat gaan ek doen? Ek is vir niks gekwalifiseer nie.”

      “Enigiets is beter as dit, Maxie.”

      Girly stap nader. “Wat kan jy doen, Maxie, behalwe om aan ’n paal te hang?”

      Die meisie snuif. “Ek het vir ’n paar weke by ’n hair stylist in Parktown gewerk.”

      “Wel, hier is meer hair stylists in Joburg as vroom gesigte by robotte wat vir jou waai,” raas Girly. “Gaan soek! Jy sal iewers ’n werk kry.”

      Maxie bars in trane uit en hardloop teen die trap op. Girly en Tiaan kyk mekaar stom aan. Nie een van hulle twee weet hoe om te help nie.

      Girly gaan daardie aand met ’n seer hart bed toe, en sy sukkel om aan die slaap te raak. Sy slaap altyd sleg voordat sy die straatkinders moet gaan kosgee.

      Iewers tussen die alarms wat afgaan, die doef-doef-doef van harde musiek as motors van nagklubs af terugkom, en polisiesirenes, raak sy eers aan die verkeerde kant van middernag aan die slaap. Met die wegraak dink sy nog: Ek voel soos ’n stompie in ’n oorvol asbakkie. Voos gebruik, omgedop en klaar met die wêreld.

      Sy word gewek deur ’n klop aan haar deur.

      Sy kyk op haar wekker. Twintig oor twee. Wie sou haar so vroeg wakker klop? Is Maxie se teertou dalk terug?

      “Wie’s daar?” roep sy.

      “Girly, dis ek. Tiaan.”

      Sy staar na die blink wysers

Скачать книгу